عصرایران؛ احسان‌محمدی- سال سوم راهنمایی بودم. در روزگاری که ناظم‌ها به خودشان حق می‌دادند با ماشین دستی، سر صف و جلوی همه بچه‌ها وسط کله دانش‌آموزی که مویش کمی بلند بود چهارراه بزنند و با تحقیر بفرستند برود آرایشگاه و موهایش را از ته بزند. بچه‌های همان ناظم ها الان موهایشان را جوری اصلاح می کنند که نیمار نمی‌کند!

ایران با ژاپن بازی داشت. جام ملت های 1992. چند نفری گوشه مدرسه توطئه کردیم که چطور فرار کنیم و برویم خانه. چیزی مثل فیلم «رستگاری در شائوشنگ». نقشه لو رفت. همیشه یک نفر آدم‌فروش توی تیم هست که برای پاره استخوانی آدم می‌فروشد.

ناظم آمد و چند نفرمان را از کلاس برد بیرون و به صرف اینکه نیت پلید فرار داشتیم یک سیلی آبدار خواباند پای گوش‌مان! دلمان می‌خواست ما را ببرد دفتر، می‌دانستیم معلم‌ها آنجا دارند با رادیو بازی را گوش می‌دهند ولی نبرد.

- به شما چه ربطی داره؟ اونا پولش رو می‌گیرن بعد شما می‌خواید از درس و مشق فرار کنید؟

بعد خودش رفت طبقه دوم. یکساعت بعد یکی از بچه‌ها آمد و گفت فرشاد پیوس گل زده و بازی را 1-0 بردیم. سوت زدیم، شادی کردیم، عین هواداران تراکتور در لیگ چهاردهم که خیال کردند فاتح لیگ برتر شده‌اند. اما وقتی رسیدیم خانه دیدیم همه چیز برعکس است. 1-0 باخته ایم. کازیوشی میورا دقیقه‌های آخر گل را زده، سه-چهار بازیکن ایران اخراج شده‌اند. حذف شده‌ایم. مثل همیشه حق ایران را خورده‌اند. گفتند کار داور بوده که گل آفساید آنها را قبول کرده. جمال شریف سوری... از آن روز به یک منفور در نزد ایرانیان تبدیل شد... جمال شریف ...

آن تیم حذف شد. تیمی با ستاره های دوست داشتنی. احمدرضا عابدزاده، جواد زرینچه، نادر محمدخانی، رضا حسن زاده، مجتبی محرمی، مرتضی کرمانی‌مقام، سیروس قایقران، مهدی فنونی‌زاده، سیدمهدی ابطحی، جمشید شاه‌محمدی و فرشاد پیوس که مقابل روی راموس برزیلی‌الاصل، کازیوشی میورا، هاجیمه موریاسو که الان سرمربی ژاپن است، ماشیرو فوکودا، هاشیراتانی، تاکیوا تاکاجی و ... مغلوب شد.

به خاطر درگیری‌های دقایق پایانی مسابقه، AFC مرتضی کرمانی‌مقدم، فرشاد پیوس، نادر محمدخانی، مجتبی محرمی و جمشید شاه‌محمدی را یک جلسه تا یک سال جریمه کرد. البته محرومیت یکساله کرمانی مقدم نه به خاطر آن لگد که خودش می گوید مجتبی محرمی زده بلکه به خاطر درگیری‌ و سیلی به داور پس از پایان بازی بود.

محرومیت یک ساله فرشاد پیوس و مجتبی محرمی که آن روزها ستاره های ممتازی بودند حتی روی عدم صعود ایران به جام جهانی 1994 اثر گذاشت. بعد از 27سال هنوز در مورد آفساید بودن و نبودن گل میورا حرف می زنیم ولی نمی خواهیم باور کنیم ژاپن در آغاز مسیر صعودی بود که بعد از آن 4 جام ملت ها را کسب کرد و دست ما حتی از فینال خالی ماند.

امروز نسل جدید تیم‌ملی ایران که در آن روزها بیشترشان بچه‌های دبستانی یا مهدکودکی بودند این بخت را دارند تا آن حسرت قدیمی را به یک شادی ملی تبدیل کنند. آنها تا این‌جای جام دلنشین بازی کرده‌اند. سبکی متفاوت با فوتبال عموماً دفاعی کی‌روش. چیزی که مردم دوستش دارند. آمیزه ای از طراوت، تکنیک، گلزنی و شور. طبیعی است که کسی انتظار ندارد با این سبک مقابل اسپانیا و پرتغال و آرژانتین بازی کنیم اما این تیم‌ دل‌فریب بازی می‌کند. چشم‌نواز. کار کسانی که به خاطر بغض کی‌روش می‌گویند دوستش ندارند چقدر سخت است!

27 سال از آن روز کذایی در استادیوم هیروشیما ماین می‌گذرد. از 12 آذر 1371. از آن ظهر که علی پروین روی نیمکت ایران نشسته بود و در سه بازی حتی یک تعویض نکرد.

حالا جمال شریف پیرمردی 64 ساله است که گاهی در بین اسپورت به عنوان کارشناس حاضر می شود و فرشاد پیوس با موهای یکدست سفید شمع تولد 57 سالگی‌اش را فوت کرد. نه فقط ناظم‌ها وسط سر کسی چهارراه نمی‌زنند که معلم‌ها ترکه می‌دهند دست دانش‌آموز درس نخوان که من را بزن! ... دنیا عوض شده.

27 سال برای نسل ما که به پوست‌اندازی‌های سریع جامعه زل‌زده، مثل 27 قرن است. شبیه اصحاب کهف شده‌ایم اما فوتبال هنوز فوتبال است و رد شدن یک توپ از خط دروازه می‌تواند ما را برای دقایقی به خوشبخت‌ترین مردم دنیا تبدیل کند ... بازیکنان این نسل می‌توانند به شرطی که مراقب کازیوشی میوراهای جدید باشند!