برخی چنان می‌گویند پیشرفت های فوتبالی کشورهای خلیج فارس به خاطر دلارهای نفتی و گازی است که انگار پولی که ما در فوتبال مان هزینه می کنیم از محل صادرات گوجه فرنگی و کشمش است...

عصرایران؛ احسان‌محمدی- قطر و امارات با شکست دادن دو مدعی بزرگ یعنی کره‌جنوبی و استرالیا به جمع چهار تیم نهایی جام‌ملت‌های آسیا رسیده اند. افتخاری بزرگ برای دو کشور کم‌جمعیت که سال‌هاست در حوزۀ فوتبال در حال سرمایه‌گذاری هستند.

برای برخی از کارشناسان و مجریان و گزارشگران ورزشی هنوز تلخ است که بپذیرند فوتبال در این کشورها پیشرفت کرده است و همه چیز را در کلیشه «دلارهای نفتی و گازی» خلاصه می‌کنند.

اگر مقابل آنها پیروز شویم می‌گویند موفق شدیم امارات و قطر را که پشتوانه‌شان دلارهای نفتی و گازی است شکست دهیم، اگر مقابل‌شان ناکام بمانیم می‌گویند آنها به واسطه دلارهای نفتی و گازی سرمایه‌گذاری کلان کرده‌اند و ... انگار پولی که در حوزه فوتبال ما صرف می‌شود نتیجه بیل زدن مسئولان و کاشت گوجه‌فرنگی و صادرات کشمش است! جز این است که ما هم از درآمد نفت ارتزاق می‌کنیم و مدیون لطف پروردگاریم؟ مگر نه این که کل اقتصاد ما از کاهش درآمدهای نفتی متأثر شده است؟

هر گاه در دیدارهای باشگاهی هم روبروی آنها قرار می‌گیریم برخی از گزارشگران همه چیز را در «ستاره‌های خارجی» خلاصه می‌کنند. در اینکه نقش ژاوی و گابی و بغداد بونجاح و ... غیرقابل انکار است کسی تردید ندارد اما آنها عضوی از تیم هستند نه همه آن. همانطور که لیونل مسی عضوی از تیم است و بدون ده بازیکن دیگر نمی تواند یک نفره 90 دقیقه بازی کند و پیروز شود.

از سوی دیگر چطور اگر مثلاً بارسلونا هزینه کند و لیونل مسی و لوئیز سوارز و کوتینیو و عثمان دمبله و آرتور ویدال را به خدمت بگیرد ( پنج ستاره از آرژانتین، اروگوئه، برزیل، فرانسه و شیلی) ایرادی ندارد و هنر مدیران باشگاه به شمار می رود اما وقتی السد و العین این کار را بکنند رقابتی غیرمنصفانه است؟

«دارند و هزینه می کنند و البته سطح مدیریت مالی و هوشی‌شان را هم ارتقا داده اند». تلخ است این حرف اما حقیقت دارد. همانطور که ممکن است شما دارید و ماشین مدل بالا سوار می‌شوید و همسایه‌تان دوچرخه هم ندارد.

ریشه این تلخی ها از کجا می‌آید که حتی در مقابل صعود امارات متحده عربی و قطر به جمع چهار تیم باز هم عده‌ای تلاش می‌کنند همه چیز را به دلارهای نفتی و گازی و داوری و اعمال نفوذ ربط بدهند؟ چرا نمی‌خواهیم باور کنیم که آنها چند گام پیشرفت کرده اند؟ ابرقدرت آسیا نیستند اما استانداردهای قبلی‌‌شان را ارتقا داده‌اند. به آنها احترام بگذاریم. احترام به رقیبی که برای موفقیت تلاش کرده است، چیزی از ما کم نمی‌کند.

امارات تنها تیمی است که حضور مجدد در جمع چهار تیم‌نهایی را جشن می‌گیرد. آنها در جام ملت‌های 2015 استرالیا با شکست دادن ژاپن به جمع چهار تیم نهایی صعود کردند، مقابل استرالیای میزبان 2-0 شکست خوردند و در رده بندی 3-2 عراق را بردند. حالا هم بدون ستاره بی بدیل‌شان عمر عبدالرحمان با سختکوشی باز صعود کردند. هرچند فوتبال‌شان ممکن است چنگی به دل نزده باشد اما این افتخار در تاریخ آسیا ثبت می‌شود.

قطر هم بدون ژاوی و گابی و سباستین سورین و وسلی اشنایدر و ... اینجاست. آنها سه قهرمان ادوار جام ملت‌ها را شکست دادند. عربستان، عراق و بعد کره جنوبی! بدون دریافت گل و با ارائه نمایشی فراتر از استانداردهای پیشین. آیا همه اینها را فقط دلارهای نفتی و گازی رقم زده‌اند؟ یا پشت آن تلاش، برنامه‌ریزی، مدیریت و تلاش و استعداد هم هست؟

برای قضاوت در مورد اینکه آیا قطر و امارات را می‌توان از این به بعد تیم‌های درجه اول آسیا نامید باید چندسال صبر کرد اما چشم بستن بر پیشرفت محسوس آنها و خلاصه کردن همه چیز در امکانات صرف، خودفریبی است. هیچکس با فریب دادن خود، به قله‌ای صعود نکرده، فقط در رختخواب از این پهلو به آن پهلو غلت زده است!