عصرایران؛ احسان محمدی- تیم ملی کرواسی در یک بازی سزاورانه توانست انگلستان را پای فینال با نتیجه 2-1 شکست دهد و به فینال جام جهانی 2018 راه پیدا کند. یک موفقیت چشم نواز و تاریخی برای کشوری که کسی از آنها انتظار چنین موفقیت معجزه آسایی نداشت.
کرواسی را با پیراهن های شطرنجی در همه این سالها می شناسیم. با مربیان تاثیرگذار و هافبک هایی که انگار در جمجمه شان علاوه بر مغز، چند گونیا، نقاله، پرگار و ابزار مهندسی هم دارند که می توانند به این خوبی توپ ها را در حساس ترین شرایط به صورت میلیمتری به بازیکنان هم دسته برسانند.
آنها شب گذشته در حالیکه با گل کیرن تریپر از یک ضربه کاشته تماشایی عقب افتادند اندک اندک و با صبوری شطرنج بازها به بازی برگشتند، مالک توپ و زمین شدند و انگلستان را به عقب راندند و سرانجام با دو گل ایوان پرشیچ و ماریو مانژوکیچ توانستند در شبی که هرگز فراموش نمی کنند حریف را کیش و مات کنند و به پیروزی برسند.
هر بازی فوتبال یک نقطه عطف دارد. هری کین ستاره گلزن انگلستان وقتی این تیم با یک گل جلو بود و هنوز کروات ها کمی سر در گم به نظر می رسیدند صاحب یک موقعیت تک به تک شد و آن را با دست و دلبازی هدر داد. در دقیقه 90 هم یک سانتر ارسالی را با بی دقتی و با یک ضربه سر به اوت فرستاد. موقعیت هایی که هرگز در لیگ برتر مقابل منچستریونایتد، اورتون، آرسنال یا هیچ تیم دیگری هدر نمی داد. توپ او اگر وارد دروازه می شد شاید سه شیرها حالا به جای آماده شدن برای دیدار رده بندی به فینال رفته بودند.
او یکی از بازیکنانی است که احتمال می رود رسانه های انگلستان بی رحمانه به او حمله کنند. کاری که در جام جهانی 1998 با دیوید بکام کردند. ستاره تمام عیار آن روزهای فوتبال جزیره بعد از یک شیطنت غیرضروری و نمایش اغراق آمیز دیه گو سیمئونه از داور بازی کارت قرمز گرفت و در نهایت انگلستان آن بازی را با شکست به اتمام رساند، رسانه ها بکام را سلاخی کردند و حتی در لندن جلوی چندکافه آدمک او را به دار آویختند!
اما کسانی هم این نمایش انگلستان را تحسین می کنند. آنها با گرت ساوت گیت کم ادعا به مرحله ای رسیدند که آرژانتین و برزیل و آلمان و ... با حسرتش به خانه برگشتند. برای همین شاید به همین حضور در میان چهارتیم برتر راضی باشند. ده هزار هوادار انگلیسی بعد از شکست در ورزشگاه ماندند و بازیکنان این تیم را تشویق کردند. آیا این اتفاق در انگلستان هم برای آنها رخ می دهد؟
کرواسی فقط در زمین فوتبال خوب نیست. آنها اقتصادی ورشکسته را در سال های اخیر با اتکا به توریسم رونق داده اند. بیش از 20 درصد از درآمد این کشور از توریسم تامین می شود و شاخص های اقتصادی شان رو به رشد است. با همین نکته های کوچک می توان گفت گرچه اقتصاد درخشان برای موفقیت در فوتبال به تنهایی کافی نیست اما یکی از شرط های لازم برای ورزش قهرمانی، رونق اقتصادی است. کرواسی چهارمیلیونی یکی از توسعه یافته ترین کشورهای دنیا به شمار می رود.
در ایران هیچکس اندازه برانکو ایوانکوویچ از این پیروزی خوشحال نیست. او بارها افتخار کرده که لوکا مودریچ شاگردش بوده و یکی دوبار هم گفته که کاش ایران مربی برنده ای مثل «زلاتکو دالیچ» داشت. اشاره ای طعنه آمیز به کارلوس کی روش که بازی های دفاعی و رفتارش چندان به مذاق مربی کروات پرسپولیس جور در نمی آید.
کروات ها در شبی که همه آنها را به خاطر بازی درخشان و پرشورشان تحسین کردند از سد انگلستان گذشتند تا دیدار فینال جام جهانی را با فرانسه بازی کنند و یک بازی تکراری را در مرحله ای حساس انجام دهند. آنها جام جهانی 1998 بازی قبل از فینال را به فرانسه میزبان واگذار کردند. در آن دیدار با گل داور شوکر پیش افتادند اما لیلیان تورام در شبی که بعد از آن هرگز تکرار نکرد دو گل به ثمر رساند تا فرانسه به فینال برود و کروات های هیجان انگیز به دیدار رده بندی بروند.
20 سال بعد حالا داور شوکر رئیس فدارسیون فوتبال کرواسی است، دیدیه دشان کاپیتان آن روزهای تیم ملی فرانسه، سرمربی این تیم در دیدار فینال است و تیری هانری روی نیمکت بلژیک در دیدار رده بندی می نشیند! زمان به همین سرعت می گذرد و مسابقات فوتبال به خاطره ها می پیوندند.
بلژیک با اون بازی روان و تکنیکی که انجام میداد واقعا تیم خوبی بود. ادن هازارد با دریبل هایی که میکرد همه به وجد می امدند ولی در بازی با فرانسه، بلژیک نشون داد در مواقع بحرانی به گره کور برمیخورد. ادن‌هازارد هم ،بخصوص در نیمه دوم با فرانسه، نتوانست کاری مهمی برای تیمش کند و حتی از نیمه اول هم کمتر اثرگذار بود.
این بی انصافی است که حق کروواسی ندونید که به فینال امد.