عصرایران؛ احسان محمدی – در عصر روبرتو باجو و روماریو و کاپیتان دونگاه و گئورگه حاجی و هریستو استویچکوف ما هم با رضا حسن زاده و امیر قلعه نویی و حمید درخشان و علی دایی و ... سودای رفتن به جام جهانی در سرداشتیم.
تیم ملی دور مقدماتی از سد سوریه و عمان و چین تایپه گذشت. به سختی. ما که به خاطر درگیری های پس از بازی مقابل ژاپن در جام ملت های 1992 فرشاد پیوس و مجتبی محرمی را محروم شده داشتیم، عابدزاده را هم خیلی راحت از دست دادیم. مقابل چین تایپه در تهران مصدوم شد. در یک بازی کاملاً یک طرفه که شش گل به آنها زدیم. بهزاد غلامپور دروازه بان آن روزهای پاس جانشین اش شد و خوش درخشید. تیم رفت قطر. با هزار امید، هزار آرزو.
بازی اول مقابل کره جنوبی 3-0 شکست خوردیم. بهزاد غلامپور بدترین و آشفته ترین نمایش ممکن از یک دروازه بان را ارائه کرد و تقریباً روی هر سه گل مقصر بود. بازی بعد 2-1 ژاپن را شکست دادیم. رضا حسن زاده و علی دایی گل زدند. گل ژاپن را ناکایاما از زاویه ای زد که حتی اگر غلامپور سعی می کرد گل بخورد هم دریافت آن گل سخت بود!
بازی سوم 2-1 به عراق باختیم. با همین نتیجه کره شمالی را بردیم و در روز پایانی 4-3 مقابل آن تیم عربستانی که تازه داشت اوج می گرفت شکست خوردیم و خلاص! تیم بی رمق، خسته، نفس زنان و ناامید بازی می کرد و هنوز هم مشخص نیست چه بلایی سر غلامپور آمد که آن گل ها خورد. گل هایی که هرگز پیش از آن نخورده بود و بعد از آن هم نخورد!
اما دراماتیک ترین ماجرا برای ژاپن رخ داد. آنها تا آخرین لحظه به جام جهانی صعود کرده بودند. آنها ابتدا مقابل عربستان صفر-صفر کردند، 3-0 کره جنوبی را در هم کوبیدند،مقابل ما شکست خوردند، کره شمالی را با یک گل بردند تا با خیال آسوده به مصاف عراقی بروند که امیدی به صعود نداشت. ژاپنی ها با گل کازیوشی میورا جلو افتادند اما راضی شنیشل گل مساوی را زد، ماساشی ناکایاما گل برتری شان را به ثمر رساند و آنها با تفاضل گل بهتر بالاتر از عربستان به عنوان تیم اول به جام جهانی صعود کرده بودند. حتی می گفتند تاجران ژاپنی قراردادهایشان را برای حضور در جام جهانی 1994 بسته اند.
اما تیم ناامید عراق درست در دقیقه 90 توسط جعفر عمران سلمان گل مساوی را زد! دقیقه 90! کره جنوبی در دیدار هم زمان 3-0 کره شمالی را از پیش رو برداشت و به لطف تفاضل گل به همراه عربستان بلیط پرواز را اوکی کرد. هنوز بعد از گذشت 25 سال چهره بهت زده ژاپنی ها، ماتم شان در میانه زمین و گریه هایشان پیش چشمم است.
دیشب وقتی در دقیقه 94 گل سوم را از بلژیک دریافت کردند و از رویای بزرگ شان که صعود به جمع هشت تیم برتر جام جهانی بود بازماندند دوباره همه آن صحنه ها زنده شد. دوباره افسوس، بهت، احساس بدشانسی. آنها یک بازی درخشان را مقابل بلژیک با همه ستاره هایش به نمایش گذاشتند. اگر تا حال به پرتغال لقب برزیل اروپا می دادند، این لقب حالا برازنده بلژیکی هایی است که فوتبال را زیبا بازی می کنند.
سامورایی ها یک نمایش ستایش برانگیز را در روسیه از خود به جا گذاشتند. هرچه آنها بیشتر درخشیدند بازی های فداکارانه بازیکنان ملی پوش ما انگار با تردیدهایی همراه شد. اینکه واقعاً حق با گزارشگران فوتبال است که ما آبروی آسیا را در جام حفظ کردیم یا این ژاپن و کره جنوبی هستند که فوتبالی شناور، جسورانه و تا آخرین لحظه همراه با بوی گل را ارائه کردند؟ آیا در جام ملت های پیش رو می شود با فوتبال تدافعی و چشم بستن به ضدحمله ژاپن را از سر راه برداشت؟ پرتغال این جام قوی تر بود یا بلژیک؟ آلمان یا اسپانیا؟ ....
در مورد این نکات می شود ساعت ها حرف زد و البته به عادت ایرانی به نتیجه نرسید و باز یک دو قطبی جدید تشکل داد اما در این گزاره تردیدی نیست که کلاس فوتبال ژاپن از آسیا فراتر رفته است. آنها سال ها با متد برزیلی تمرین می کردند، نوجوان های مستعدشان را به این کشور می فرستادند و حالا به سبک اسپانیا و به خصوص بارسلونا کمپ هایی ساخته اند و آنالیزورها و مربیانی در رده های پایه به خدمت گرفته اند و به پیش می تازند.
از آن اشک ریزان سال 1993 در ورزشگاه الاهلی قطر تا گل ویرانگر دقیقه 94 ناصر چادلی در روستوف آره نای روسیه 25 سال می گذرد. ژاپن هر دو تورنمنت را با گل ثانیه های آخر ترک کرد اما کسی می تواند انکار کند که آنها در این 25 سال چه روند درستی را طی کرده اند؟ آنها ضرب المثلی دارند که می گوید؛ «اگر وارد غار ببر نشوید نمی توانید توله اش را شکار کنید!». باور کنیم ژاپنی ها وارد غار شده اند و به جای سپردن همه چیز به قضا و قدر، غیرت ملی پوشان، دعا مردم جزیره آتشفشانی و ... برنامه ریزی کرده اند، عرق ریخته اند و شایسته همه تحسین هایی هستند که از دیشب نثارشان می شود.
من دیشب به فوتبال اسیا افتخار کردم و این حس را تو هیچ کدوم بازی های ایران پیدا نکردم متاسفانه فقط داریم خودمونو گول میزنیم که خیلی خوبیم ما
کیروش خان ژاپنو دریاب ۷ سال تیم دستته فقط دفاع؟؟؟؟
درباره فوتبال تدافعی هم تقصیر کی روش نیست ، شما چهار نفر هافبک قوی معرفی کنید ،
کی روش از داشته هایمان بهترین استفاده کرد ، داشته هایی که کمی قبل در برابر تیم های عربی با گل های فراوان تحقیر شده بودند