عصرایران؛ احسان محمدی- جام جهانی به روزهای حساس تر نزدیک می شود. ساعت شنی وارونه شدهT به سرعت دارد پر می شود. رونالدو و مسی دو ابرستاره دنیای فوتبال با دست خالی و افسوس روسیه را ترک کردند. احتمالاً اگر این شعر از شهریار را می دانستند رو به جام طلایی زمزمه اش می کردند:« از تو بگذشتم و بگذاشتمت با دگران/ رفتم از کوی تو لیکن عقب سرنگران»! .. و کدام بازیکن حذف شده در جام هست که «عقبِ سر نگران» و دلمشغول این جام نباشد؟
بسیاری نوشتند که با حذف تیم های آلمان، آرژانتین، پرتغال و اسپانیا که مملو از ستاره بودند جام برایشان تمام شده و دیگر دل و دماغ دنبال کردن مسابقات را ندارند. کسانی هم بودند که از اول گفتند جامی که ایتالیا و هلند در آن نباشد اصلاً دیدن دارد؟ گله و شکایت هایی از این دست معمول است، قاعده اشک و لبخند دنیای فوتبال که فعلاً راه حلی ندارد!
اما تفاوت برنده ها و بازنده ها در چیست؟ پپ گواردیولا می گوید:« گاهی فکر می کنم فرق مربیانی مثل من که ده جام فتح کرده اند با آن مربی که بیست سال در باشگاهش سخت کار کرده و هیچ جامی را نبرده است در چیست؟ باید بگویم تفاوت ما را شانس و البته بازیکنان مان ایجاد کرده اند. من خوش شانسم که بازیکنانی داشته ام که کمکم کرده اند جام های زیادی را به دست بیاورم».
حذف ستاره ها البته که از رونق جام می کاهد. مثل تاجی می ماند که الماس ها و جواهراتش را کنده باشند اما چرا دوست داریم رونالدو، مسی و اینیستا همه جام ها را به دست بیاورند و همه افتخارات را به خانه ببرند؟ چرا بازیکنان دیگری که شایسته هستند، سال ها عرق ریخته اند، جان کنده اند و مردم کشورشان هم تشنه یک افتخار بزرگ هستند نباید از زیر سایه این نام های دوست داشتنی اما تکراری بیرون بیایند؟
اگر در یک اداره 30 سال کار کنیم دوست داریم همه افتخارات، تحسین ها، پاداش ها و ترفیع ها تا همیشه تنها به دو، سه نفر خاص اختصاص یابد یا گاهی خوب است این دایره و حلقه تنگ بشکند و کسان دیگری که «شایستگی» اش را دارند هم از این بخت برخوردار باشند که ساقیِ سیم ساقِ خوشبختی را در آغوش بکشند.
در همه جای دنیا مردم ستاره ها را دوست دارند و موفقیت ابدی آنها را آرزو می کنند اما گاهی در فوتبال از موفقیت تیم های کوچک تر، بازیکنان متوسط تر و .. که در شرایط عادلانه به پیروزی می رسند هم خوشحال شویم، از اینکه آنها هم در آلبوم افتخارات شان چند عکس با جام، در ویترین شان چند مدال داشته باشند برای نشان دادن به نوه هایشان لذت ببریم.
مسی، رونالدو، اینیستا، نویر و ... خرمنی مدال و افتخار دارند، دنیا دنیا تحسین می شوند، گاهی از موفقیت دیگران هم لذت ببریم. با این حس جام جهانی را دنبال می کنم و لذت می برم از خیز برداشتن بازیکنان کمتر دیده شده برای فتح جام جهانی!
تو هنوز داري درس ميدي؟!