آنچه برای من مهم بود البته نه سرعت قطار بلکه ایستگاه راه آهن پاریس بود. دقایقی تا لحظه حرکت قطار در سالن ایستگاه در حال قدم زدن بودیم که سازه روی یکی از دیوارها توجه ما را به خود جلب کرد. نقش برجسته ای شامل تندیس چندین مامور قطار و پیشران(لوکوموتیو) و واگن که به طرز زیبایی روی دیوار نقش بسته و بالای آن با خطوط برجسته نوشته شده بود: "به یاد کارکنان راه آهن پاریس که در جنگ جهانی دوم جان خود را در راه میهن از دست دادند " جالب اینکه زیر این سازه یادبود، دسته گلی طبیعی و تازه با نوار ( روبان ) پرچم سه رنگ فرانسه هم قرار داده شده بود.
هیأت از اینکه
دسته گل تازه بود تعجب کردند و پرسیدند یعنی 50 سال بعد از جنگ جهانی دوم هنوز هر
نوبت دسته گل تازه اینجا می گذارند؟
پاسخ دادم: فقط این نیست. شما گوشه گوشه
پاریس و شهر های دیگر را که بگردید در هر خیابان و میدانی تندیس سرباز یا سردار یا
یادمانی ولو کوچک را می بینید که مربوط به کشته های دوران اشغال پاریس توسط
آلمانها یا دیگر کشته شدگان جنگ دوم جهانی است و از آن مهم تر اینکه هر ماه به ویژه
در مناسبت ها و سالگردها، سازمان کهنه سربازان فرانسه با لباسهای نظامی قدیمی و با
مارش و موزیک نظامی به هر کدام از این تندیسها و یادمانها سر زده و با نثار تاج گل
ادای احترام می کنند. افزودم اینها 50 سال پس از جنگ هنوز یاد کشته های جنگشان را
گرامی می دارند و نمی گذارند به فراموشی سپرده شود.
در ایران اما درست است که نام کوچه ها و خیابانها بنام شهدای عزیز جنگ تحمیلی نامگذاری شده ولی متاسفانه از این نوع تندیسها یا یادمانها خبری نبوده یا بسیار اندک است ولی مراسمی مانند آنچه در پاریس دیدم برگزار نمی شود. به مسئول هیات توصیه کردم تا در برگشت به تهران این موضوع را به مراجع ذیربط اطلاع داده و پیگیری کند.