عصر ایران؛ مبینا محمدی - این بار بی مقدمه آغاز می کنم:ما نسل تقلبی هستیم!
وقتی می گویم تقلبی منظورم همه ی ابعاد زندگی مان است، از جمله روابط مان، روزمره ی مان، تفریحات مان ، آنچه می خوریم و ... و وقتی می گویم تقلبی منظورم دقیقا آن چیزی است که در جایی به نام شبکه های اجتماعی آن را به نمایش می گذاریم!

با ساعتی پرت شدن در اقیانوس این شبکه ها می فهمیم که اکثر احساسات، روابط و اعمالی که به اشتراک گذاشته می شوند رنگ و بوی واقعی ندارند.
شاید با چند مثال منظورم واضح تر شود؛ با روابط شروع می کنم. بارها شده است که در جمعی باشم و واقعیت آنکه عمیقا کسی لذت واقعی از بودن در آن جمع نمی برد: افراد مدام در حال چک کردن گوشی و در بهترین حال درحال گرفتن عکس و فیلم از یکدیگرند.
واقعیت امر آن است که افراد حاضر چیزی برای به اشتراک گذاشتن و لذت بردن ندارند و این دورهم بودن خالی است.

در این نوع جمع ها اگر سخنی هم باشد معمولا افراد به یکدیگر گوش نمی دهند و هر کس سعی در گفتن از خود دارد. در حقیقت کنار هم اند اما با هم نیستند!
حال وقت آن است که ناخودآگاه حاضرین دست به کار شود و خلا بوجود آمده را به گونه ای پر کند؛ این ناخودآگاه هوشمند می داند که چیزی در این میان کم است و می توان گفت که هراسان است تا مبادا دیگران هم متوجه این خلا بشوند؛ این مثال را در هر نوع رابطه ای می توان جای داد، از جمله روابط دوستانه،عاشقانه، خانوادگی، کاری و ... .

بنابراین از طریق جار زدن روابط خود، نشان دادن آن به دیگران (خصوصا هنگامی که افراطی می شود)، ابراز احساسات خود در این بسترها و انواع و اقسام نمایش هایی که خودتان بیشتر با آن آشنا هستید سعی در پر کردن این چاله ها دارند. (مطمئن باشید عکس ها نیز از فیلتری به نام “من از همه بهتر افتادم” رد می شوند و سپس به اشتراک گذاشته می شوند!)

حال می خواهم تاکید کنم که چقدر از روزمره ی مان و تفریحاتی که واقعا می کنیم با آنچه نشان می دهیم متفاوت بوده و به عبارتی تقلبی است. برای همه ی مان پیش آمده که به یک مهمانی دعوت شده ایم یا محلی تفریحی رفته ایم و اصلا متوجه گذر زمان نشده ایم، به شدت به ما خوش گذشته و تازه که به خانه می رسیم می فهمیم که هیچ عکسی نگرفته ایم یا حتی چند ساعتی آنلاین هم نشده ایم!

نمی گویم عکس نگیریم اما می گویم اگر واقعا مشغول اوقات خوش هستیم پس چرا سعی نمی کنیم از دریچه ی چشم ها لذت ببریم تا صرفا از قاب گوشی؟!

بعضی اوقات نیز آنقدر سعی در نشان دادن زندگی مفرح و بی نقصی هستیم که فراموش می کنیم چنین زندگی عملا وجود ندارد. افرادی که هر شب در مهمانی، بسیار پولدار، خوش لباس، خوش اندام، خوشحال، زیبا و دارای روابطی فوق العاده هستند! متاسفانه دیدن این نمایش ها باعث سرخوردگی افراد می شود چرا که آنچه در این سوی پرده ی این افراد نمایش داده می شود را با پشت پرده ی خود مقایسه می کنند و در نتیجه ناامید و حتی دچار افسردگی می شوند. وقتی هر روز عکس مدل های خوش اندام و قد بلند را می بینیم طبیعی است که بعد مدتی بدنمان را دوست نداشته باشیم و فکر کنیم زیبا نیستیم!

ما حتی در مورد آنچه می خوریم تقلبی عمل می کنیم. وقتی رستوران می رویم و چنان از میز عکس می گذاریم که گویی فقط یک نوع از این غذا در این کره وجود دارد. این نشان می دهد که چیزی برای عرضه کردن نداریم به جز آنچه در رستوران برایمان می آورند!

واقعیت این است که ما هر روز رستوران نمی رویم و مدام غذاهای گران قیمت نمی خوریم. اما چنان آن یک روز غذای به اصطلاح لاکچری رستوران را استوری می کنیم که دیگران نکند فکر کنند که ما چیزی کم داریم یا خدای ناکرده هر روز و هر شب نان و ماست میل می کنیم!

قطعا دوای درد حذف این شبکه ها نیست چرا که وجودشان در دنیای امروزی تا حدودی ضروری است ولی به نظرم اول آدم های تقلبی را که دنبال می کنید ، شجاعانه و بی رحمانه پاک کنید؛ بعد نگاهی به خود بیندازید و ببینید خودتان تا چه اندازه از واقعیت تان دور هستید و سعی کنید این نوع فعالیت تان را کاهش دهید و مطمئن باشید اگر مدام عکس باشگاه و غذا و ماشین تان را نگذارید نه آسمان به زمین خواهد آمد و نه زمین به آسمان؛ بلکه خودتان نیز آرامش خاطر، زمان و انرژی بیشتری خواهید داشت. خود واقعی تان، حتماً ارزشمندتر، صمیمی تر و دوست داشتنی تر از خود تقلبی و نمایشی است.

از همین نویسنده:

*با خودتان دوست باشید؛ شما تنها سرمایه حقیقی خودتان هستید

*کنترل گری و باج گیری عاطفی: عاشق هستید یا مالک؟!
*«چرا» یا «چگونه»؟ / واکاوی علل ناتمام ماندن تصمیمات و برنامه های زندگی ما
*موفقیت را چگونه معنا می کنید؟
*بعد از قرنطینه چه تغییری می کنیم؟!
*قرنطینه ذهن
*علوم انسانی یا تجربی؟ / "حال خوب" فرزندان تان مهم تر از هر دویشان است