عصرایران؛ کوثر شیخ نجدی - شهر دهلی که تلفظ صحیح آن «دلی» ست پایتخت شلوغ، زیبا و البته به هم ریخته هند است. بعضی ها بر این باورند که «دلی» یعنی اگر دل نداری و عاشق نیستی وارد این شهر نشو! دهلی با جمعیتی بالغ بر 23 میلیون نفر آمیزه ای است از تضاد های رنگارنگ.

از نوجوانانی که نیمه های شب در حالتی خود شاد کرده، رقصان و پای کوپان به سمت معابد می روند- معابدی با آغوشی همواره گشوده- تا دکه ها و دستفروش هایی که بی انضباط خاصی در سطح شهر به وفور وجود دارند، همراه با نمایی از خانواده های فقیری که همانجا کنار اتوبان زندگی می کنند.

در پس زمینه همین قاب، نمایی از ماشین های هیوندا و مزدای پارک شده را اضافه کنید. قسمت هایی از شهر شبیه یک رختشورخانه بزرگ است که از در دیوار آن لباس آویزان شده، ساختمان هایی که در حال فروپاشی با کولر های دوتکه تزیین شده اند و گدایان خیابانی که همه جا دیده می شوند.

اما از آنجایی که شغل طبقه ای خاص از مردم در هندوستان گدایی است (به آنها دالیت یا نجس گفته می شود) و در حقیقت گدایی مسلک زندگی آنها محسوب شده از نسلی به نسل دیگر به ارث می رسد، شاید عجیب نباشد اگر که هنگام گدایی به شما لبخند بزنند.

جمعیت این طبقه که فقط در هندوستان یافت می شوند بیش از 200 میلیون نفر است. تا قبل از تدوین قانون اساسی جدید، هندوها که دارای یک نظام دینی طبقاتی هستند، ستم های فروانی به این طبقه روا می داشتند. به گونه ای که "دالیت" ها حق نداشتند به مدرسه و معبد بروند و اگر سایه یک "دالیت" بر یک هندو از طبقه دینی بالاتر می افتاد، دالیت حتما کتک می خورد چرا که مطابق با عقاید مذهبی،"هندوی طبقه بالاتر، مجبور بود برای رفع این نحوست به خانه برگردد، غسل کند و اعمال مذهبی انجام دهد.

حالا اما به لطف قوانین وضع شده توسط دکتر آمبدکار (نویسنده قانون اساسی هند پس از استقلال) و تعالیم گاندی که همه افردا را بندگان خدا معرفی می کرد، توهین به این قشر دارای مجازات نقدی و زندان است. همچنین طبقه نجس ها دارای سهمیه برای استخدام و ورود به دانشگاه شدند. با این وجود به نظر می رسد مسیر رشد این طبقه، با قدمتی هزارساله همچنان دشوار و ناهموار باشد.

به شما توصیه خواهد شد از هرگونه کمکی به آنها پرهیز کنید چراکه از همه سو کشفتان می کنند و دیگر رهایی به سادگی ممکن نیست.

در هندوستان سرعت معنایی ندارد. اتوبوس، ماشین خارجی یا اتوریشکا سوار شده باشید همه به کندی حرکت می کنند. شاید دلتان برای سبقت و سرعت تنگ شود اما در عوض نوعی امنیت خاطر از رخ ندادن تصادف شدید را تجربه می کنید که شخصاً در ایران این حس را هرگز تجربه نکرده ام.

هندی ها بلدند تصادف نکنند. به دلیل سرعت پایین است یا عادت شان به "بوق زدن" نمی دانم. اما بوق در این کشور آنچنان کاربرد دارد که پدال گاز و ترمز! و معتقدند انگیسی ها را با صدای بوق از هندوستان بیرون انداخته اند.

مطابق با فلسفه مبارزه بدون خشونت گاندی (ساتیاگراها: در زبان سانسکریت به معنی تلاش و کوشش برای رسیدن به حقیقت)، آنها بدون ترور و رفتارهای خشونت بار و با روش نافرمانی مدنی توانستند استقلال هند را از بریتانیا بگیرند. یکی از این شیوه ها بوق زدن بود چرا که انگلیسی ها از سر و صدا نفرت داشتند و بنابراین قرار شد هر کجا آنها را می بینند بوق بزنند.

حالا اما این بوق زدن تبدیل شده به یک عادت اجتماعی و شاید یک احوالپرسی همگانی که تا احوال عموزاده های هم را حین رانندگی نپرسند، دستشان را برنمی دارند. با این وجود هیچ وقت معلوم نمی شود چه کسی دارد احوال چه کسی را می پرسد. ما که نفهمیدیم شاید خودشان بفهمند!...

ادامه دارد