«کافه گفت و گو» / مهارت های زندگی که یادمان ندادند؛ چه باید کرد؟

با اینکه دیر است ولی از محطیهای آموزشی مدرسه -دانشگاه و از محل های کار به عنوان یک واحد آموزشی می توان شروع کرد.

در برخی کشورها، سایت های تخصصی دراین باره وجود دارند که مانند یک مدرسه یا کالج هستند و این مهارت ها رو به مردم یاد می دن. بدین ترتیب که هر کس خواست میره و با هزینه اندکی عضو اون سایت میشه و مهارت های زندگی رو آنلاین و ساده یاد می گیره.

کارگاه های رایگان در کلیه سطوح سنی در فرهنگسراها با تولی گری یک نهاد مسیول و کاملا مرتبط برگزار شود و تمام اعضای خانواده در کلاسهای آن بصورت همزمان شرکت کنند مثلا بچه های 2 تا 5 سال و 5تا 10 و ... پدران و مادران. فرهنگ سازی را در تمام خانواده شروع کنند تا لااقل 10 سال دیگه بچه های ما آدم بزرگ های دانایی در این زمینه باشند و ما پدربزرگ و مادربزرگ های دانا.

استفاده از تبلیغات شهری آنهم از نوع فراوان ، خلاقانه ، متنوع و چشم نواز که بیننده را به فکر فرو برد میتواند بسیار موثر باشد

آرزوي هميشگى من اين بوده؛كه اين آموزشها ونظير آن در جامعه به افراد داده بشه؛تا جايي كه در آنها مهارت كسب كنند وملكه ذهن آنها شود.از دوران پيش دبستان با همكارى مهدها واوليا....واقعا پرداختن شمابه اين نكات مهم عالى بود.

ممکن است دانش آموزان و دانشجویان را بتوانیم از طریق اصلاح نظام آموزشی با مهارتهای زندگی آشنا کنیم اما با خیل عظیمی از بزرگسالان که دور از نظام آموزش رسمی هستند چه باید کرد؟ شاید تعدادی از اینها را بتوان از طریق مطالعه تحت تاثیر اینگونه آموزشها داد ولی با بیش از 9000000 بیسواد بزرگسال و بیش از 11000000 کمسواد( باسواد غیر دانش آموز که حداکثر تا پنجم ابتدایی درس خوانده اند) که در کشور وجود دارند و در تربیت نسل آینده نقش ایفا می کنند چه باید کرد؟
به نظر من باید فکری به حال آموزش مادام العمر یا آموزشهای تکمیلی که در اغلب کشور های جهان و در قالب نظام آموزش بزرگسالان یا نظام آموزش غیر رسمی صورت می گیرد کرد و باید به طریقی برای بروز آوری دانش و اطلاعات افراد اعم از بیسواد و باسواد فکری بشود و در کنار تمرکز بر توانمند سازی خبرگان به موضوع آموزش عمومی همگانی توجه شود.

با تشکر از شما و و رسنانه وزین و ارزشمندتون،
به نظرم سریعترین شروع ممکن از رسانه ای همچون شماست ، البته کار بلند مدت باید از مدارس آغاز بشه ولی شما که هم دغدغه ارزشمندی دارید و هم احتمالا میتونید تیم کارشناسی مناسب رو گردآوری کنید خواهشم این هست خیلی سریع شروع کنید
تو پای در راه نه و هیچ مپرس
خود راه بگویدت، چون بیاید رفت

تایپ سریع با تمامی انگشتان، رانندگی با احترام به مقررات، خیاطی و آشپزی معمولی برای دختران، نحوه خرید کردن و چانه زدن، و خیلی مهارت های دیگر را می توان در دوران مدرسه و حتی دانشگاه به دانش آموزان و دانشجویان یاد داد. حیف که الان کسی دغدغه این مسائل را ندارد

سلام
من خودم از جمله کسانی هستم که عدم کنترل خشمم، تو زندگیم بیچاره ام کرده از طرفی عضو کلاس مجردهای آقای شهاب مرادی هم هستم و از اونجا که دیدم تو کلاس هاشون خیلی به این موضوعات از جمله کنترل خشم اهمیت میدن، می خواستم پیشنهاد بدم با توجه به مسئولیت ایشون (ریاست سازمان فرهنگی هنری شهرداری) شاید بشه باهاشون برای راه اندازی کلاسهای اموزش مهارت های مختلف زندگی تو فرهنگسراها که در همه محلات هست، صحبت کرد
با توجه به شناختی که ازشون دارم اگه امکان پذیر باشه حتما کاری انجام میدن
تا هرکس علاقمنده بتونه در اونها شرکت کنه

درسته! در کشورهای پیشرفته ابتدا روابط انسانی آموزش داده میشه و بعد ریاض و فیزیک اما اینجا تا وقتی تحصیل میکنی هیچ چیز در رابطه با تعامل با اجتماع به تو آموزش نمیدهند و اما اینکه چه باید کرد؟
به نظر من کاری از دست ما ساخته نیست چون این یک دور و تسلسل است مااینگونه رشد کردیم و فرزندانمان را هم همینگونه رشد میدهیم. نه سازمانی این وسط هست که به دادمان برسد و نه خود آموزش دیده ایم که این حلقه منحوس را بشکنیم و نه مطالعه داریم که خود یادبگیریم.
پس کاری نمیتوان کرد.

من امیدوارم این تبدیل به یک موضوع آموزشی نشه چون اونوقت یه ارگانی میاد یه مجوز میگیره و یه سری اطلاعات غلط به مردم میده مثل سی دی آموزش مسایل جنسی که با مجوز توزیع میشه به نام آشنای محبوب که از نظر کارشناسان اطلاعاتی که میده غلطه به نظرم باید از وایبر درست استفاده کنیم و لینکهای مهارتهای زندگی و سواد زندگی عصر ایران رو به اشتراک بذاریم

من با نظر سعید گرجستانی موافقم
متاسفانه این کشور همه مسایلش شده سیاسی کسی به مسایل اخلاقی و معضلات اجتماعی توجهی ندارد. مردم به حال خود رها شده اند. الان سونامی طلاق داریم. چرا؟ علتش فقط همین است که علی رغم اینکه دین ما دین اخلاق و رحمت است هیچ گونه آموزشی به مردم داده نمیشود و تازه روابط مسئولان با مردم و مردم با مردم و رسانه ها با مردم در اجتماع به گونه ای است که ضد ارزشها مثل دروغ خیانت فساد بد اخلاقی و خشم و هر روز به طور عملی آموزش داده میشود.

در دانشگاهها و مدارس دو واحد نحو تعامل بين افراد خانواده به صورت علمي آموزش داده شود.
وقتي روابط در خانواده ها درست شود جامعه هم اصلاح خواهد شد.

عصر ایران به موضوع بسیار مهمی اشاره کردی در واقع می توان ریشه اکثر مشکلات داخلی را همین دانست.

بچه ها از كجا بايد ياد بگيرند جز خانواده؟
ما پدر مادرها بلد نيستيم با بچه هاي خودمان درست رفتار كنيم يا خيلي توجه مي كنيم بچه ها لوس مي شوند يا با بي توجهي بچه ها را دچار كمبود مي كنيم.
وقتي من پدر و يا مادر براي پاسخ به فرزندم به جاي صحبت منطقي با داد و بيداد برخورد مي كنم . اين بچه چه چيزي خواهد آموخت.
وقتي وارد جامعه مي شود هم همين گونه برخورد خواهد كرد.

یادمه زنگ ورزش بی اهمیت ترین کلاس بود.و به چشم ساعت استراحت بهش نگاه میکردیم.
اما واقعیت اینه که اکثر کشورهای پیشرفته،هرروز به بهترین شکل ممکن ورزش میکنن و یکی از مهمترین کلاس هاشونه.از همون بچگی همه شنا یاد می گیرن و یاد می گیرن به سلامتی شون در درجه اول اهمیت بدن.
اما افسوس که اینجا....

یه واقعیتی که هست
من خودم یادمه تمام مدیران و ناظمای مدرسه ها خودشون خدای مشکلات خانوادگی و روحی بودن.
نمیخوام به کسی توهین بشه.زمان ما مدارس دولتی لااقل این مشکل رو داشت.(اکثرش)
این خودش باعث میشد نتونن محیط آروم و بی دغدغه ای رو برای معلم ها و دانش آموزها فراهم کنن...
باید از این آدم ها شروع کرد...

با سلام عصر ایران لطفا خودتان این حرکت را شروع کنید و از افراد بخواهید به آن به پیوندند

نسل ما پدرو مادرهای الان ضربه زیاد خوردیم از این ندونستنها ، حالا نوبت ماست که درست رفتار کنیم تا بچه هامون آسیب نبینن ، اول از خانواده باید شروع بشه ، عشق و دوست داشتن رو واسه بچه هامون ملموس کنیم با ابراز عشق به همسر . با جنس مخالف طوری برخورد کنیم که بدونه اونهم مخلوق خداست نه یک هیولا که ازش باید به هر نحوی دوری کرد . مودبانه حرف بزنیم تا بفهمن که حرف زشت کار راه انداز نیست . به نظر من وظیفه اصلی به عهده خانواده است .

متاسفانه فعالیت ها انجمن ها اجتماعی کم می باشد
خصوصا در زمینه مهارت های زندگی که دیگر انگشت شمار است

متاسفانه همیشه مسولین وظیفه این آموزش ها را به گردن نهاد خانواده (والدین) می گذارند، که خود والدین آموزش های لازم را ندیده اند.این آموزش باید از همین امروز در تمام سطوح از مهد کودک تا باز نشسته برگزار گردد .حتی خود مسولین و معلمین هم باید آموزش ببیننداین اسمش فرهنگ سازی است. نه ...

همه مواردی که عصر ایران به عنوان مهارت زندگی مطرح می کند صحیح است که نیاز به برنامه ریزی، مدیریت و هزینه دارد .آیا افراد حاضر به پرداخت هزینه برای آموزش این نوع مهارتها را دارند؟ یکی از جملاتی که امام در روز بازگشت خود به ایران ایراد کردند "آموزش و پرورش مجانی"است .آیا با آموزش و پرورش مجانی می توان این نوع مهارتها را آموزش داد؟

از شما،عصر ایرانیها بسیار متشکرم که مسایل مهمی چون اخلاقیات و مناسبات افراد و به ویژه متاهلان را به عنوان یک دغدغه مد نظر دارید و باب طرح و گفتگو ی مربوط به آنها را باز می کنید.بسیاری از جوانها نحوه ی ارتباط برقرار کردن با همسر را نمی دانند.خود من هم نمی دانستم و سالها زجر کشیدم و زجر دادم.حساسیتهای یکدیگر را نمی شناسند.نقاط قوت و ضعفشان نا شناخته است.و اصولا زمینه ی لازم برای کسب این شناختها در جامعه ی ما فراهم نشده است.بعنوان مثال،مردی از بی مهری و حتی سرد مزاجی همسرش گلایه می کرد و به همان دلیل بر طبل جدایی می کوبید.او همسرش،و شریک زندگی اش را نمی شناسد.شناختن فقط شناخت ظاهر نیست،بلکه باید تلاش کرد با روحیات همسر نیز آشنا شد،حساسیتها را درک نمودو در برابر آنها موضع متناسبی گرفت.

به هر شيوه اي كه ميخواهيد زودتر شروع كنيد لطفا، فرصت بسيار زيادي از دست رفته است اما اميدوارم دير نشود ... شروع كنيم اگر عاليست...

سلام چون نتونستم تو بخش پاسخ به کامنت های شخصی افراد این مطلب رو بگذارم جداگانه و به صورت ی کامنت جدید می نویسمش

خانم دهقانی و اقای گرجستانی عزیز

به نظر من یکی از چیزهایی که نیاز داریم یاد بگیریم اینه که بهتره کمی امیدوارانه به خودمون و توانایی هامون (به صورت فردی و جمعی) نگاه کنیم با اینکه با بخشی از صحبت های شما دو عزیز کاملا موافقم اما به نظرم تغییر و آموزش رفتارهای جدید کار سختیه که نیاز به توجه و تمرکز و تلاش بی وقفه داره اما غیرممکن نیست

موفق باشید

همانطور که نویسنده محترم موارد متعددی را نام برده اند که ما متاسفانه یاد نگرفته ایم که در زندگی از انها درست استفاده کنیم به نظر من بهتر است آموزش و پرورش تجدید نظری در برنامه های آموزشی خود بنماید و بسیاری از مواد درسی که در سنین بالا ممکن است بدرد بخورد را حذف و بجای آنها آموزشهایی در خصوص مهارتهای زندگی به بچه ها و همینطور خانواده آنها بیاموزند محیط مدارس فضای بسیار خوبی است برای اموزش و از همه مهمتر پرورش انسانها .

به نظر من سریعترین و موثرترین ابزاری که میتوان جهت آموزشهای اجتماعی و رفتاری از آن استفاده کرد رسانه ملی ، رادیو و سایتهای اینترنتی وزین مانند همین سایت مردمی میباشد گرچه در کنار آن نبایستی از آموزشهای پایه جهت ارتقا سلامت فکری و رفتاری کودکان و نوجوانان در مراکز تحصیلی غفلت نمود . امیدواریم مسوولین محترم که دلواپس خیلی مسائل هستن از این واجب فوری غفلت نکنند انشااله

خلاقیت، قدرت حل مسأله، توانایی مذاکره و .... چه واژه های غریبی برای اکثر ما . الان بسیاری از نخبگان و تحصیلکرده های ما در به در دنبال کاری برای درآمدی ولو اندک برای گذران زندگی هستند. و کاری که پیدا می کنند هیچگونه خلاقیتی را از آنان طلب نمیکند. تنها انجام یک سری کارهای سطح پایین توسط یکسری افراد تحصیل کرده و زیر نظر مدیران بی سواد و نالایق . الان بسیاری از بچه های دهه شصت مربی مهد کودکها هستند. نسلی که خودش با هزاران مشکل بزرگ شده و فرصتی برای خلاقیت ندارد. چگونه می تواند به کودکان تحت آموزش خویش خلاقیت و مهارت زندگی بیاموزد ؟

وقتي در جامعه اي به جاي بيان مشكلات روحي ، خجالت كشيدن را يادمان داده اند، و ما از ترس خجالت با مشكلات بزرگ شديم چگونه مي توانيم راه زندگي كردن را بيابيم و به بچه هايمان ياد بدهيم. در كلاس آموزش روابط زندگي همسر و شوهر همزمان بايستي در يكجا آموزش ببيند، كجاست همچنين كلاسي ؟
در جامعه اي كه هميشه آموزش بر اين است زن و شوهر هميشه با جدا هستند چگونه مي شود به بچه ها زندگي و عشق واقعي ياد داد چون بچه هميشه در يك تضاد قرار مي گيرند.

سلام و باز تشکر بابت مطالب عالی و دقت در انتخاب سوژه هاتون
تمام مطالبی که ذکر شده درسته اما بیایید در مورد نقش آموزش رسمی در مدارس از ابتدایی تا پایان متوسطه حساس تر باشیم به نظر می رسه نهاد رسمی متولی آموزش و پرورش در خصوص مهارتها کمی ازشرح وظایف اصلیش دور شده و یه جاهایی بیشتر سلیقه ای عمل کرده تا اصولی و علمی سرمایه عظیم نیروی انسانی آماده فراگیری که در اختیار این وزارتخانه است هیچ جای دیگری نیست به آموزش و پرورش و حتی وزارت آموزش و عالی بیشتر باید کمک بشه تا با مسئولیت هاش آشناتربشه به وظایف اصلیش بپردازه بچه های هم سن و سال بچه های ما در برخی کشورهای پیشرفته مهارت های ارتباطی و اجتماعی بیشتری نسبت به کودکان و نوجوانان ما یاد می گیرند.آموزش و پرورش از اهدافش دور شده کمیت ها جای کیفیت را گرفتند.لازمه اینها اصلاح بشن

متاسفانه فعالیت ها انجمن ها اجتماعی کم می باشد
خصوصا در زمینه مهارت های زندگی که دیگر انگشت شمار است

با سلام
این مسئله برمیگرده به نظام آموزشی و بالطبع آموزش و پرورش باید این مسئله رو در برنامه تحصیلی دانش آموزان اضافه کند.
همانطور که دانش آموز درس های ورزش و پرورشی و حتی دینی رو آموزش میبینه باید درسهای آخلاقی و روانشناسی رو هم یاد بگیره... البته خانواده هم در ایجاد محیط مناسب نقش داره والدین بهترین الگو برای فرزندان در دوران کودکی و نوجوانی هستند.

مهمترین کار هم تو کشور ایران باید انجام بشه اینه که کارمندان در هر جایی باید عملکردشون بررسی بشه تا واقعاً اگر کسی از کارمند اداره ناراضی نباشه یا به اعتراضها به حداقل برسه.

به شخصه ریشه خیلی از گرفتاری هایی که بصورت روزمره با اونها درگیر هستیم و همه مارو افسرده و خسته و بیمار کرده ضعف فرهنگی ناشی از کمبود همین مهارتها میدونم.اگه در روز حداقل یکبار منظره مشاجره و درگیری افراد رو تو خیابون میبینیم،اگه به جای دفاع در برابر کسایی که حقموم رو خوردن میخوایم موقع رانندگیو بقیه تعاملات خودمونو زرنگ جلوه بدیم و احساس حقارتمون رو از بین ببریم،اگر دایما تو روابطمون شکست میخوریم و... به خاطر نشناختن ویژگیهای مشترک ادم ها و بعد نشناختن روحیات و ویژگی های خودمونه.

دانستن و پذیرفتن جهل پیش نیاز مواجهه با هر مجهولیه. این که فاقد مهارت زندگی هستیم من فکر می کنم تا وارد نگرش کلان و سیستمی آموزش رسمی یا دیالوگ رسمی نشه، امید چندانی نمیره. ببینید در مقیاس کوچک مثلا احتمالا اکثر خوانندگان یا مخاطبان شما تحصیلات دانشگاهی دارند گیرم که مهارت های زندگی بهشون داده نشده خواه ناخواه در جریان بلوغ اجتماعی به این فقدان پی بردند و احتمالا در صدد جبران هم برآمدند. که نمونه اش باز همین همفکری در این مسئله ی بسیار مهمیه که شما مطرح کردید. امثال ما سعی می کنیم این مهارت هارو در خانواده به فرزندمون منتقل کنیم که می کنیم و معطل سیستم آموزش نمیشیم. همونطور که در زبان انگلیسی،ورزش و دروس مدرسه عملا همه از مدرسه قطع امید کردیم و خودمون آستین بالازدیم. اما این مطلب فرقش اینه که در تعامل با اجتماع معنی پیدا می کنه و اصولا بچه ای یا بالغی که مهارت داره چطور در جایگاه خاص واکنش نشون بده، درسته که کار درستو انجام میده،فرهنگ درست رو اشاعه میده، ولی واقعا پتانسیل بالا یی لازم داره. منظورم اینه که از اعصاب وروانش واقعا هزینه میشه که البته طبیعی هم هست ولی اگه جبران نشه یا به یک منبع بزرگ برای ذخیره ذهن و روان و جسم وصل نباشه نهایتا دلسرد میشن و تفاوت بزرگی با خودش و دیگرانی که حتی احترام براشون قائله ولی اصولا اونها در فضای ذهنی و اتمسفر دیگه ای سیر می کنند،حس میکنه. باید برنامه ریزی کلان صورت بگیره. بودجه براش بذارن، همه ی اون شعارهای قشنگی که ملت میدن از عرصه ی شعار خارج و واقعا باور افراد بشه. که البته به نظر من سر این مشکل در کلاف مشکلات دیگه ای مثل از اساس و عملا وارونه شدن ارزش ها بر می گرده. تا ملت براشون جا افتاده بیشتر و بیشتر ثروت اندوزی کنند و واقعا با پول به همه چیز شامل قدرت دور زدن قانون تا تامین بهترین نیازها می رسند و هیچ نگاه و وجدان شماتت باری اونها رو تهدید نمیکنه. من چشمم آب نمی خوره که عملا کاری بشه کرد. مثلا من همیشه گفتم به بچه ام که اگه باهات دعوا کردن خودت کتک کاری نکن . با نگاه و رفتار طرفتو خجالت زده کن یا به مربی و معلمت بگو میبینم خود معلم میگه نه بزن. اینجا ایرانه نزنی خورده میشی. نتیجه این که بچه واقعا سردر گمه.اگه ی مورد دو مورد بود می گفتی مهم نیست. شما فکر کن از سر صبح که رانندگی می کنی با این فرهنگ فجیع رانندگی مابگیر تا شب که می خوای استراحت کنی میبینی یک نفر به جای تو تشخیص داده رو ماهواره ات پارازیت باشه یا سرعت اینتر نتت لاک پشتی باشه واسه ات بهتره، حالا گیرم مشکل مالی نداشته باشی که اگه داشته باشی خدایی میشه اعصاب درستی در این میانه داشت؟؟؟ پس اینه که میگم کل سیستم کم کم باید ی تکونی بخوره که اونم عملا اگه واقعا هم شروع بشه به عمر ما قد نمیده. مگه ایشالا بچه ها و نوه ها. اخر بگم من اصلا ادم بدبینی نیستم ولی نتیجه عملی رفتارو مشاهدات خودم رو گفتم

واقعا همین طوره.ما یاد نداریم باهم صحبت کنیم.فورا همدیگر را می کوبیم.باید فرهنگ سازی بشه. رسانه ها قدرت زیادی دارن.که می تونن به این مهم بپردازن.رانندگی کردن ما خود دلیلی بر رفتارهای ماست.

تلویزیون ملی ما رسانه ایه که هم اقشار باهاش درگیر هستن
ساعاتی که خانواده ها همه خونه هستن به جای پخش سریال های آبکی و بی محتوا.سریال ها و مستند های آموزنده پخش بشه

شهرداری محترم! به جای هزینه برای بنرها و پرچم های بی محتوا که تمام سطح شهر رو پر میکنه ،بیاد یه سری مجلات و بروشورهای رایگان آموزش خانواده پخش کنه.
کلاسها و همایش های رایگان برگزار کنه و ...

مهارت آموزی برای زندگی از کارکردهای نظام آموزشی بویژه آموزش های مقدماتی است. به عبارت دیگر یک شخص در حال تحصیل و یا فراغت یافت از تحصیل در این سطح علی الاصول می بایست به این مهارت های پایه نائل آمدسته باشد. از این منظر این مقوله مهم در یک نگاه کلان معطوف به نظام آموزشی و کارکردهای آن است که می تواند و باید مورد توجه و مطالعه صاحبنظران مرتبط با این امر قرار گیرد.

به نظر من یک راهکار اینه که در روزهای پنج شنبه که اقای وزیر فرمودندکلاس های فوق برنامه وجود داشته باشه هر هفته به یک مهارت یادگیری و موضوع اجتماعی پرداخته بشه البته با ابزارهای اموزشی گوناگون مثل ویدیوهای کوتاه یا اسلایدهای اموزشی و همه دانش اموزان را در مشارکت و اظهار نظر در طرح ترغیب کرد . و از دانش اموزان خواسته بشه تا این مهارت ها را انجام داده و نتیجه ای که میگیرند را ارائه بدند .(البته با روش صحیح اموزشی و ارائه مشوق های اموزشی)

اينهائي كه گفته شده صحيح ولي ما در مسائلي كه بسيار كم اهميت هستند دچار مشكل هستيم از جمله: چگونه در محيط آپارتماني زندگي كنيم- محيط زيست خودمونو تميز نگهداريم - خيابان و شهرمان هم خانه ما هستند و غيره.

به نظر بنده اگر کارگاه های آموزشی در محیط کلاس و در قالب درسی مانند پرورش یا مهارت های اجتماعی توسط معلمان متخصص ارائه بشود از همان کودکی بسیاری از رفتارها در وجود ما شکل گرفته و عمل کردن بر خلاف آنها برای ما غیرممکن خواهد شد. البته برای هر دوره ای از تحصیل می بایست متناسب با مقتضیات همان سن برخورد شود

به نظر من پرورش بر آموزش مقدم است و نگاه ما به توسعه انسانی باید ملهم از این نگاه باشد. البته پرورشی که گفته شد با آنچه در مدارس ما جاری و ساری است و به چند درس قرانی، دینی و یا فعالیت های انقلابی محدود شده است، تفاوت های فراوان دارد و منظور رویکرد پرورش استعداد، پرورش روح و روان، پرورش جسم و جان و نظایر آن است.
حتی آموزش ما در مرحله اجرا نیازمند روش های خلاق و پرورش فکری است

به نظر من می توان به جای این همه احکام در مدارس یک بخش کوچکی نیز به اخلاق و مهارتهای رفتاری اختصاص داد ( اصلا شما جایی را سراغ دارد که آیین شهروندی را در این کشور آموزش دهد ) صدا و سیما هم که کلا خودش راحت کرده!

خیلی از دوستان به آموزش و پرورش اشاره کردن که من مخالفم چون در شرایط فعلی تمام آموزشها در ایران فرمایشی در یک بررسی غیر ایرانی ولی معتبر روی کتابهای درسی و غیر درسی ایران رد پای سکسیم یا جنسیت زدگی دیده میشه که زن در کتابهای درسی تنها در پوزیشن خانه داری نشان داده شده این یعنی فاجعه باید قبل از اینکه بچه هامون فرهنگ غلطی رو به عنوان اصل بپذیرن باید با آگاهی خودمون درستها رو آموزش بدیم و راهی جز مطالعه و تحلیل نداریم

فقط يك نكته:
اگر هزينه اظهار نظر و آزادي بيان در ايران عزيز كم شود مطمئن باشيد راه گفت و گو و اخذ نظر كارشناسان مي تواند در يك برنامه زنده براي عموم مردم خوشايند باشد.
ما هنوز باورهايمان كوركورانه است.
كاش باورهايمان را درست مي كرديم.

به نظر من به این موضوع نباید تک بعدی نگاه کرد بلکه باید سیستماتیک توجه کرد. اقتصاد و رسانه ها و گذشته تاریخی ما و بسیاری دیگه از مولفه ها در این موضوع تاثیر گذار هست.البته مطرح کردن این موضوع بسیار اثر گذاره اما باید بدنه تصمیم گیری کشور و مقامات هم با درک کامل این موضوعات روش فراگیری این موضوعات را تسهیل کنند.

باید یادبگیریم خوب گوش کنیم.باید یادبگیریم با احترام باهم صحبت کنیم.به همدیگر برچسب نزنیم.با هم مهربان باشیم.باید مهربانی ومحبت در جامعه به جای خشونت نهادینه شود. ان شا اله

همانگونه که اغلب مان می دانیم بسیاری از نیازهای اصلی و محوری بشر از دیرباز ثابت بوده و بنابراین با مسائلی ثابت مواجه بوده ایم که به تناسب زمان و مکان، انسان بیشتر در روش حل مسئله خلاقیت به خرج داده و شیوه های برطرف نمودن نیاز را سریع تر، ارزان تر، ساده تر، کیفی تر، به روزتر و ... نموده است. متل جابجایی و حمل و نقل که با بهره گیری از چارپایان شروع شده و تا هواپیما و سفینه های فضایی را شامل شده است.
گاه غرق شدن و گرفتار شدن در شیوه های حل مسئله، ما را از بازاندیشی در خصوص مسائل دنیای امروز و اولویت بندی آنها باز داشته است.
در بحث توسعه انسانی در دنیای مدرن شاید بهتر باشد یکبار دیگر مسائل و اولویت ها را دسته بندی کنیم و سپس در خصوص روش های حل مسئله، بدنبال بهترین ها و مناسب ترین ها باشیم.
به نظر من، آموزش و پرورش کشور بعنوان مهم ترین مرکز توسعه انسانی، نیازمند بیداری و تلنگری بنیادین است. آموزش و پرورش امروزه ما تنها بدنبال چپاندن حجم بیشتری از علوم و محفوظات به داخل ذهن انسان هاست و ظرف ذهنی انسان ها را در یک قالب مشخص و محدود شکل می بخشد. در این نظام، خلاقیت سرکوفت می خورد و تقلید و تکرار نمره می گیرد. فرزندان مان بجای آنکه ذهن شان توسعه یابد، کیف و کتاب شان حجیم تر و سنگین تر می شود و به جای آنکه به نشاطی برسند تا آماده جوشش چشمه های ابتکار و ابداع گردند، هر روز خموده تر، افسرده تر و گریزان تر از مدرسه و تعلیم و تربیت می شوند.

متاسفانه در حال حاضر خانواده ها نيازهاي اجتماعي خود در جامعه كوچك خود ، در حد توانايي هاي مالي خود تامين مي كند،
مثلاً زبان انگليسي ، به دليل آموزش هاي غلط و ناكافي آموزش و پرورش اكثراً كلاس هاي خصوصي در نظر مي گيرند.
يا تلويزيون، كه جهت تامين برنامه هاي متنوع از ماهواره استفاده مي كنند و يا استخر، مخصوص ثروتمندان و ... كه اين باعث نوعي آسيب اجتماعي مي شود مخصوصا در بين بچه ها

با سلام
این موضوع تا به حال بهترین موضوعی است که به بحث گذاشته اید و از این بابت بسیار متشکرم.اما نظر من با بقیه کمی متفاوت است:
با کند و کاو روی علت ناهنجاری های ما ایرانی ها در تعامل با دیگران و در جامعه به چند دلیل متفاوت از یکدیگر برمی خوریم:
اول - ارزش ها و قوانین موجود در جامعه ما به هیچ وجه تعریف شده و شفاف و در عین حال مورد قبول و باور اکثریت نمی باشد و در نتیجه در این مورد سردرگمی و تفاوت وجود دارد.
دوم - بی توجهی به آموزش مستمر و بدون وقفه ارزش ها و رفتار اجتماعی مقبول و قانونی در همه امکانات آموزشی نظیر رسانه ها،فیلم ها،کتاب ها و........نیز از دلایل این آشفتگی هاست.همه هم و غم رسانه ها و امکانات آموزشی ما صرف حذف و نابودی رقبا می گردد!
سوم - عدم برخورد قاطع و بدون تبعیض با رفتارهای مغایر ارزش های اجتماعی نیز ، نه تنهاما را ملزم به اجرای آنها نمی کند،بلکه همیشه به دنبال راه های میان بر برای دورزدن آنها هستیم! کاری را اگر کسی انجام دهد مورد تحسین واقع می شود و اگر دیگری انجام دهد مورد تحقیر و مجازات!اماهمین ایرانی وقتی به خارج از کشور می رود به خاطر اطمینان از برخورد بدون گذشت و تبعیض با خطا،بهترین و منطبق ترین رفتار مطابق با قوانین و عرف آنجا را از خود بروز می دهد.
چهارم - در زمینه فرهنگی نیز نه توانسته ایم فرهنگ ناب ایرانی تا پنجاه سال پیش خود را حفظ کنیم و نه فرهنگ مناسب دیگری جایگزینش کرده ایم و نتیجه این رفتار متناقض و غیر قابل پیش بینی از جانب هریک از ما در برخورد با نا مطلوب هایمان است.

چون این موضوعات خاص و جزیی هستند قدم اول در همین رسانه قسمتی ایجاد بشه برای مهارت های زندگی و در آن در مورد هر کدام از موضوعات بهتریت مقالات علمی وعملی برای آموزش قرار داده شود . این واقعاً میتونه مفید باشه.

‌" از ما گذشت نيك و بد اما تو روزگار،‌ فكري به حال خويش كن. اين روزگار نيست . . ." با اين اوضاع احوال و به نظر بنده( و خيلي از دوستان كه اينجا نظرشون رو اعلام كردن) راهي بهتر از رفتن حتي به هر قيمتي نموده . . . همين

والدین باید بپذیرند که آموزش جامع فرزندان کاری سخت است و هنر پرورش مستقل فرزندان را سر لوحه قراردهند. یعنی از اولویتهای آموزشی به فرزندان، آموزش مهارت خود آموزی، خود ارزیابی، خودکنترلی و ... فرزندان باشد. در این راستا مطالعه کتاب " پرورش یادگیری مستقل" از انتشارات نشر نوشته ترجمه دکتر احمد عابدی پیشنهاد می کنم.

مادر خیلی از حوزه ها خوب کار نکردیم مثلا من می خواستم از طریق کتاب داستان بعضی موارد را به پسرم یاد بدهم باور کنید اینقدر باید می گشتم تا کتابی پیدا کنم که بد اموزی نداشته باشد ودروغ گویی وسایر موارد را به زرنگی تعبیر نکند که خسته می شدم ویا دوست داشتم ب بزرگان ما شاهنامه وغیره اشنا شود ولی کتاب مناسب موجود نبود نمی دانم این قصه سر دراز دارد فقط این را می دانم که ارزشهای اخلاقی در بعضی موارد خیلی کمرنگ شده .البته یک نکته دیگر که به نظرم می رسد این است که صداوسیما خواسته یا ناخواسته در خیلی از موارددخیل است ویکی از این مورد ساده که در 90فیلمها افراد روستایی ساده نادان القا می شود نه ساده زحمت کش ویا تفاوت لهجه ها که دارد از بین می رود ویا سایر موارد......

تقريباً اكثريت نظرات تو يك خط و ايده هستش ولي كسي كه بايستي باني اين آموزش ها توي جامعه ما باشه نيست.

بنظر من از بین این همه کتابهای درسی ، جا دارد یه کتاب مهارت های زندگی نیز در دوره دبیرستان اضافه شود .
بنده بابت اعتماد بیش از اندازه ضربه سنگین جسمی و مالی خوردم که همیشه گریبانگیر ان هستم ولی حیف که دیر فهمیدم مشکل از خودم بود.

اول باید از روستاها شروع کرد بعد انسانهای کم سواد