مثل خیلی های دیگر، تا همین چند روز پیش، نمی خواستم رأی دهم اما نتیجه ساعت های متمادی فکر کردن، این بود که نباید صحنه را واگذار کنم. این که چرا متقاعد شدم رأی دهم را خیلی کوتاه و در چند قسمت، با شما در میان می گذارم.
تجربه ایران و جهان ثابت کرده است که صدای آرای خاموش هرگز شنیده نمی شود؛ رأی های نداده شده، هیچگاه شمرده نمی شوند؛ این آرای به صندوق ریخته شده اند که هر کدام پیام شان را منتقل می کنند.
به عنوان یکی از مالکان ایران، نمی خواهم بعدها خودم را سرزنش کنم که می توانستم به اندازه یک رای هم که شده، جلوی تخریب کشورم را بگیرم و نگرفتم.