مدیریت خشم و استرس در برابر کودکان

در صورتی‌ که نمی‌توانید احساس خشم یا استرس را در خود مدیریت کنید، از یک دوست، همسایه یا آشنا کمک بگیرید تا وقتی شما به شدت عصبانی هستید، کودکان را در جای امنی قرار دهند و به شما کمک کنند.

چرا مدیریت خشم والدین اهمیت دارد؟

اگر خشم خود را به شیوه‌ای سالم و مثبت، مثلا تمرینات تنفسی و خود-آرام‌سازی یا پیاده‌روی، مدیریت کنیم، تبدیل به الگوی بسیار خوبی برای مدیریت خشم کودک‌مان می‌شویم.

به گزارش تا شش ، کودکان لحظه‌به لحظه از والدین خود الگوبرداری می‌کنند و شیوه‌های والدین را کپی‌برداری می‌کنند. بنابراین اگر در ارتباط با کودک خود، دچار خشم و استرس‌ زیادی می‌شویم، لازم است شیوه‌های مدیریت استرس و خشم را بدانیم و به آنها عمل کنیم.

کودک در مقابل والدین عصبانی چه احساسی دارد؟

وقتی کودکان مورد آزار و اذیت والدین خشمگین قرار می‌گیرند، پیام‌های خطرناکی از سوی والدین خود دریافت می‌کنند. شاید والدین تصور می‌کنند که اگر از رفتار کودک خود خشمگین شوند و او را تنبیه کنند، این پیام‌ را به کودک منتقل کرده‌اند: « تو کار اشتباهی انجام می‌دهی، این رفتار اصلا درست نیست».

اما کودکان چنین پیامی را دریافت نکرده‌اند، بلکه آنها در وهله اول دچار ترس و وحشت می‌شوند، سپس رفتار خشمگینانه را می‌آموزند و بعد ناکامی بعد از خشم را تجربه می‌کنند.

ناکامی‌ای که اغلب با احساس افسردگی درک می‌شود. آنها به تدریج برای اعتماد به والدین خود و دریافت امنیت عاطفی از آنها گیج می‌شوند. اغلب اوقات وقتی کودکان تنبیه می‌شوند و مورد خشم والدین قرار می‌گیرند، نمی‌توانند درباره اشتباهات خود درک و دریافت درستی داشته باشند.

آنها نمی‌دانند چرا رفتارشان اشتباه بوده است. این کودکان بیشترین پیامی که از رفتار پرخاشگرانه‌ی والدین خود دریافت می‌کنند این است که: « تو موجود دوست‌داشتنی و مورد تاییدی نیستی. تو باعث عصبانیت و مشقت دیگران می‌شودی، تو خوب نیستی و باعث رنجش دیگران می‌شوی».

این پیامِ بسیار مهلک و خطرناک، تا حد بالایی، عزت‌نفس کودک را تخریب می‌کند و موجب آسیب‌های فراوانی می‌شود که حتی تا بزرگسالی، میان‌سالی و سالمندی فرد، همراه او باقی می‌مانند.

اگر نمی‌توانیم رفتار خشمگینانه خود را در مقابل کودک مدیریت کنیم

در صورتی‌که نمی‌توانید احساس خشم را در خود مدیریت کنید، از یک دوست، همسایه یا آشنا کمک بگیرید تا وقتی شما به شدت عصبانی هستید، کودک را در جای امنی قرار دهد و به شما کمک کند.

زمان اندکی توقف کنید تا کمی آرام‌تر شوید. از کودک دور شوید، یا به اتاق دیگر بروید، چند نفس عمیق بکشید و اعضای دیگر خانواده را صدا بزنید و احساسات خود را برای آنها بیان کنید. در صورتی‌که فکر می‌کنید مساله جدی‌ای وجود دارد، حتما با مشاور متخصص مشورت کنید.

ترجمه: مهرنوش خالقی