به احترام کارلو آنجلوتی

  عصر ایران؛ اهورا جهانیان - کارلو آنجلوتی با رئال مادرید فاتح کوپا دل‌ری (جام حذفی اسپانیا) شد. شنبه‌شب رئال مادرید 2 بر 1 اوساسونا را شکست داد تا پس از 9 سال مجددا قهرمان کوپا دل‌ری شود. آنجلوتی با این قهرمانی برای بیست‌وپنجمین بار به عنوان سرمربی برندۀ یک جام اروپایی شد.

اگر هیولایی به نام پپ گواردیولا را کنار بگذاریم، که با فتح 32 جام در سطح اول فوتبال اروپا، پرافتخارترین مربی قرن بیست‌ویکم در این قاره و در کل جهان فوتبال است، آنجلوتی با کسب 25 کاپ قهرمانی، در کنار خوزه مورینیو، پرافتخارتر از سایر مربیان کنونی فوتبال اروپا است.

البته مورینیو سال گذشته با آ.اس‌ رم قهرمان لیگ کنفرانس اروپا شد ولی این لیگ برای تیم‌های ضعیف فوتبال اروپا راه‌اندازی شده و با اندکی اغماض می‌توان این افتخار مورینیو را نادیده گرفت و آقای سابقا خاص را در کنار آنجلوتی، نه بالاتر از او، قرار داد. گواردیولا هم البته یکبار با تیم "ب" بارسلونا فاتح لالیگا 2 شده که این افتخار او را هم می‌توان نادیده گرفت.

آنجلوتی 64 ساله است. سال آینده را هم در رئال مادرید خواهد بود و پس از آن معلوم نیست که در رئال باقی می‌ماند یا سرمربی تیم ملی برزیل می‌شود و خیز برمی‌دارد به سمت فتح جام جهانی 2026.

اگر آنجلوتی به برزیل برود، ممکن است در مراحل حذفی جام جهانی با ایتالیا مواجه شود و این رویارویی جدا از اینکه فی‌نفسه برای آنجلوتیِ ایتالیایی دشوار است، خاطرۀ تلخ فینال جام جهانی 1994 را نیز برای آنجلوتی زنده می‌کند.

کارلو آنجلوتی و آریگو ساکی، فینال 1994

در فینال 1994، آنجلوتی به عنوان دستیار آریگو ساکی روی نیمکت تیم ملی ایتالیا نشسته بود و پس از 120 دقیقه جدال سنگین و دشوار، شاهد شکست ایتالیا در ضربات پنالتی بود. بنابراین طبیعی است که آنجلوتی ترجیح می‌دهد برزیل مجددا و این بار با مربیگری او، ایتالیا را در جام جهانی ناکام نسازد.

اما کسی نمی‌داند فردا چه خواهد شد. آنجلوتی هم نهایتا یک "حرفه‌ای" است و کار خودش را به درستی انجام می‌دهد. چه روی نیمکت ایتالیا، چه روی نیمکت برزیل.

جالب اینکه بازی خداحافظی آنجلوتی از میلان نیز، دیدار دوستانه‌ای بود بین میلان و تیم ملی برزیل. این بازی را می‌توانید با جست‌وجو در یوتیوب تماشا کنید. آنجلوتی در پایان فصل 92-1991 به دوران بازی‌اش در میادین فوتبال خاتمه داد. در سن 33 سالگی.

در بازی خداحافظی او، که در سال 1993 برگزار شد، میلان و برزیل با بازیکنان اصلی‌شان وارد زمین شدند و نیمۀ اول مسابقه، بسیار جدی و تماشایی بود. همه بودند جز مارکو فان‌باستنِ آسیب‌دیده. آخرین حضور آنجلوتی به عنوان بازیکن در میادین فوتبال، مقابل برزیل بود؛ شاید برزیل آخرین ایستگاه مربی‌گری کارلو آنجلوتی نیز باشد.

کارلو آنجلوتی پرافتخارترین مربی لیگ قهرمانان اروپا است. او چهار بار فاتح این تورنمنت شده. دو بار با میلان، دو بار با رئال مادرید. گواردیولا دو بار با یک تیم (بارسلونا) فاتح لیگ قهرمانان شده؛ ولی آنجلوتی دو بار با دو تیم فاتح این مسابقات شده و از این حیث نیز در بین مربیان دنیا بی‌نظیر است.

آنجلوتی از نظر فنی قطعا در حد گواردیولا نیست. احتمالا از دوران اوج مورینیو نیز کمی پایین‌تر است. یعنی غنای تاکتیکیِ مربیگری مورینیو بالاتر از آنجلوتی بوده. در سال 2009 که آنجلوتی به چلسی رفت، آرشیو تمرینات مورینیو را در اختیارش گذاشتند و او روش‌های تمرینیِ مورینیو را ستود و از آن آرشیو استفاده می‌کرد.

 اما چیزی در شیوۀ کار آنجلوتی هست که او را در جمع چند مربی برتر دنیای فوتبال در قرن بیست‌ویکم نشانده است. انضباط، مدیریت، رابطۀ دوستانه با بازیکنان و کادر فنی، پرهیز از هرگونه تنش‌زایی برای تیم تحت هدایتش، چهار ویژگی مهم آنجلوتی‌اند.

زمانی که آنجلوتی تازه مربی میلان شده بود (2001)، سیلویو برلوسکونی، مالک و رئیس باشگاه میلان، از سبک بازی دفاعی او به شدت انتقاد کرد؛ ولی آنجلوتی تیمی بسیار منظم درست کرد و نظم بازی تیمش، تحسین و احترام تماشاگران را برانگیخت و محبوبیت ویژۀ او در میلان آغاز شد.

کارلتو در میلان به عنوان مربی، محبوب‌تر از سال‌هایی بود که در خط هافبک این تیم توپ می‌زد. در فاصلۀ سال‌های 1987 تا 1992، آنجلوتی در قلب خط میانی میلان، بازیکنی فکور بود که گاهی هم جای خالی بارسی را قلب خط دفاعی پر می‌کرد. مثل بازی حساس میلان و مارسی در جام باشگاه‌های اروپا در سال 1991 (دیدارِ رفت در مرحلۀ یک‌چهارم نهایی). اما به هر حال در میلانی که بارسی و گولیت و فان‌باستن و ریکارد و دونادونی ستاره‌هایش بودند، آنجلوتی بیش از آنکه محبوب باشد، محترم بود.

از راست به چپ: گولیت، فان‌باستن، ریکارد، آنجلوتی

ولی دو بار قهرمانی اروپا با میلان طی سال‌های 2001 تا 2009، آنجلوتی را مربی محبوب میلانی‌ها کرد؛ مربی‌ای که با رفتنش از میلان، افت تاریخی این تیم شروع شد؛ افتی که امسال با رسیدن میلان به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان، تازه برطرف شده.

در واقع کارلتو دوران طلایی ساکی و کاپلو را (از 1988 تا 1994) در دهۀ نخست این قرن احیا کرد. او بازیکن فکوری بود و به عنوان مربی نیز فکورترین بازیکن تاریخ فوتبال ایتالیا را به میلان آورد: آندره‌آ پیرلو. پیرلو در قلب خط میانی میلان، مغز متفکر تیم آنجلوتی بود و با رفتن آنجلوتی از میلان، کیفیت بازی‌اش افت کرد و برای بازگشت به روزهای پرفروغش، راهی یوونتوس شد. میلان آنجلوتی با پیرلو و کاکا و شوچنکو، تا به امروز آخرین میلان پرشکوه تاریخ بوده.

آنجلوتی برخلاف مورینیو و کی‌روش اهل غوغا و قشقرق نیست. کلاً مرامش مرامِ اعتراض نیست. به همین دلیل "کاراکتر طلبکار" ندارد و مدام مشغول انتقاد از این و آن نیست. در سال 2015 که از رئال مادرید اخراج شد، راحت پذیرفت و یکسال بیکار ماند. سپس یکسال نه چندان جالب را در بایرن‌مونیخ سپری کرد و از بایرن هم اخراج شد و دوباره یکسال بیکار ماند. سپس‌تر یک فصل توام با ناکامی را ناپولی سر کرد. پس از آن نیز دو فصل بی‌شکوه را در اورتون تجربه کرد.

بعد از شش سال ناکامی، کارلتو به رئال مادرید برگشت و با این تیم برای اولین بار قهرمان لالیگا و برای دومین بار قهرمان اروپا شد. اگر فلورنتینو پرز آن اخراج بی‌دلیل سال 2015 را مرتکب نشده بود و شش سال پی‌آیندش از کف آنجلوتی نرفته بود، هیچ بعید نبود که الان در ویترین افتخارات کارلتو هم مثل پپ بیش از سی کاپ قهرمانی به چشم می‌خورد. اما فوتبال بی‌رحم است حتی اگر کارلو آنجلوتی باشی و زیدان کنار دستت مربی شده باشد.

بیشتر بخوانید:

اینترمیلان و من‌سیتی، مدعیان فینال اروپا

تماشاخانه

هیجان و جنون یکی از پرفرازونشیب‌ترین روزهای خرید / بلک فرایدی یا جمعه سیاه چطور به وجود آمد؟ (فیلم)

شکوه فرش ایرانی دوره صفوی را در اروپا ببینید (فیلم)

فیلم های دیگر