اینترمیلان و من‌سیتی، مدعیان فینال اروپا

عصر ایران؛ اهورا جهانیان - در پایان دور رفت مرحلۀ نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا، به نظر می‌رسد اینترمیلان و منچسترسیتی شانس بیشتری برای رسیدن به فینال این مسابقات دارند.

اینترمیلان دیشب با ارائۀ نمایشی توفانی، در ده دقیقۀ اول بازی دو گل به آث میلان زد و اگر بدشانسی نیاورده بود، می‌توانست نیمۀ اول را دست کم سه بر صفر پایان برساند. به هر حال همین پیروزی 2 بر صفر نیز، با توجه به سرعت و طراوتی که در بازی شاگردان سیمونه اینزاگی وجود داشت، احتمالا اینتر را راهی فینال چمپیونزلیگ می‌کند.

سه‌شنبۀ هفتۀ بعد، شاگردان استفانو پیولی باید دست کم 2 گل به اینترمیلان بزنند تا کار به وقت اضافی بکشد، بلکه آن‌جا بلیت فینال را بدست آورند. اگرچه در فوتبال وقوع هر واقعۀ عجیبی ممکن است، ولی کمی بعید به نظر می‌رسد آث میلان سر از فینال درآورد.

رسیدن به مرحلۀ نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا، برای تیم تازه احیاشدۀ آث میلان، خودش یک موفقیت است و احتمالا میلانی‌ها باید به تداوم روند موفیت‌آمیز دو سال اخیرشان بیش از رسیدن به فینال اروپا اهمیت دهند.

میلان در پایان بهار 2019 تیم پنجم سری آ و در پایان سال 2020 تیم ششم سری آ شد. اما در پایان بهار 2021 تیم دوم و در پایان بهار 2022 تیم اول سری آ شد. قطعا برای مدیران میلان حفظ این روند مهم‌تر از خوابیدن در باد یک موفقیت مقطعی و بخت‌آلود است.

هر چند اگر میلان به فینال اروپا هم برسد، در برابر منچسترسیتی یا رئال مادرید، شانس چندانی برای کسب عنوان قهرمانی اروپا ندارد.

اما اینترمیلان که در چهار سال گذشته، به ترتیب، عناوین چهارم و دوم و اول و دوم سری آ را کسب کرده، در قیاس با میلان، آشکارا تیم قوی‌تری برای حضور در فینال اروپا است و سبک بازی تکنیکی و سرعتی این تیم نیز، اجازه نمی‌دهد اینترمیلان را حریفی از پیش‌باخته در برابر منچسترسیتی و بویژه رئال مادرید بدانیم؛ چراکه رئال مادرید در مجموع باز بازی می‌کند و مالکیت توپ کمتری دارد و گل‌زدن به این تیم تا حدی آسان‌تر از گل‌زدن به منچستیرسیتی است.

اگراینترمیلان را یک پای فینال لیگ قهرمانان امسال بدانیم، پیش‌بینی پای دیگر فینال کار دشواری است. رئال مادرید در ده سال اخیر، پنج بار قهرمان اروپا شده. سه بار با زیدان، دو بار با آنجلوتی. این بار هم با آنجلوتی به چیزی کمتر از قهرمانی راضی نیست.

رئال در پی کسب پانزدهمین عنوان قهرمانی در معتبرترین تورنمنت فوتبال اروپاست، آنجلوتی در پی کسب پنجمین قهرمانی در این تورنمنت به عنوان مربی. اما گواردیولا هم در پی شکستن طلسم "قهرمانی در اروپا با تیمی به غیر از بارسلونا" است.

این از عجایب فوتبال اروپا است که گواردیولا نه بایرن مونیخ توانست قهرمان چمپیونزلیگ شود، نه با منچسترسیتی توانسته. در حالی که مورینیو با اینترمیلان هم قهرمان اروپا شد. مورینیو که جای خود دارد، حتی دی‌متئو هم با چلسی در سال 2012 قهرمان اروپا شد. آن چلسی کجا و منچسترسیتیِ مرفه و پرستارۀ سال‌های اخیر کجا؟

با این حال گواردیولا به رغم موفقیت‌های مکررش با منچسترسیتی در لیگ فوتبال انگلستان، تاکنون فقط یکبار با این تیم به فینال اروپا رسیده و در آن بازی هم مغلوب چلسی شده است. پارسال در کمال ناباوری به رئال مادرید باخت، سال‌های قبل هم در حالی که تیمش در اوج آمادگی بود، حتی به نیمه‌نهایی نرسید. یکبار به تاتنهام باخت و یکبار به کجا و ...

گواردیولا را "مربی لیگ" می‌دانند. او در مسابقاتی که کار به مراحل حذفی بکشد، کارش گره می‌خورد. در لیگ حتی اگر یکی دو بازی هم ببازی، اگر تیمت واقعا قوی‌ترین تیم باشد، نهایتا فاتح لیگ می‌شوی. ولی در تورنمنت‌هایی که مراحل حذفی دارند، همیشه ممکن است تیم قوی‌تر در یک بازی گرفتار شود و دستش از جام قهرمانی کوتاه بماند.

برخلاف گواردیولا، آنجلوتی در مسابقات لیگ توفیق چندانی نداشته. او 9 سال مربی میلان بود، ولی فقط یکبار قهرمان سری آ شد. در کل عمر مربیگری‌اش فقط پنج بار فاتح لیگ شده است. یکبار در ایتالیا، یکبار در انگلستان (با چلسی)، یکبار در فرانسه با پاری سن ژرمن، یکبار در آلمان با بایرن مونیخ، یکبار هم در اسپانیا با رئال مادرید.

حتی اگر سابقۀ مربیگری او در رجانا و پارما را نیز حساب نکنیم، او از سال 1999 که مربی یوونتوس شد، تا الان 22 فصل در لیگ‌های کشورهای مختلف اروپا مربیگری و تقریبا دو سال هم بیکار بوده است. اما طی این 22 سال فقط پنج بار موفق به کسب عنوان قهرمانی لیگ شده است. در دو دوره حضورش در رئال مادرید نیز تا به حال فقط یکبار فاتح لالیگا شده است.

اما گواردیولا طی 15 سال حضور در لالیگا و بوندس‌لیگا و لیگ برتر جزیره، 10 بار قهرمانی در مسابقات لیگ را بدست آورده است. 3 بار با بارسلونا، 3 بار با بایرن‌مونیخ، 4 بار با منچسترسیتی. امسال هم به احتمال زیاد با من‌سیتی قهرمان لیگ برتر می‌شود.

یازده قهرمانی گواردیولا در مسابقات لیگ طی 15 سال مربیگری کجا و 5 قهرمانی آنجلوتی طی 22 سال کجا (تازه بدون احتساب سه سال حضور آنجلوتی در رجانا و پارما).

با این حال، فوتبال بازی لحظه‌هاست. قابلیت بهترین تصمیم‌گیری در بحرانی‌ترین لحظات، اهمیتش در بازی‌های حذفی بیشتر به چشم می‌آید. تیم‌های تحت هدایت گواردیولا غالبا پلن B نداشته‌اند و همین یکی از علل ناکامی پپ در مسابقات حذفی بوده.

وقتی تاکتیک تیمت جواب نمی‌دهد، ناچاری برگ تازه‌ی رو کنی؛ کاری که گواردیولا دست کم تا پایان حضورش در بایرن مونیخ بلد نبود.

در بازی بارسلونا و چلسی در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان اروپا در سال 2012، توپ و میدان و همه چیز در اختیار بارسلونا بود، ولی بارسل قادر به گلزنی نبود. گواردیولا هم جز آن تیکی‌تاکای حیرت‌انگیز، برنامۀ دیگری برای گلزنی تیمش نداشت و تیمش از رسیدن به فینال محروم شد.

همین ماجرا در یکی از نیمه‌نهایی‌های توام با شکست بایرن‌مونیخ در لیگ قهرمانان تکرار شد و گواردیولا چون به پلن B اعتقادی نداشت، حاضر نبود تیمش از پاس‌کاری‌های مکرر دست بردارد و به بازیکنانش اجازۀ شوت‌زدن بدهد. در پایان نیمۀ اول، توماس مولر که از سبک بازی بی‌فایدۀ بایرن خسته بود، در رختکن به گواردیولا گفت: «نمی‌خواهی از این مسخره‌بازی‌ات دست برداری؟!»

  گواردیولا آن "مسخر‌ه‌بازیِ نبوغ‌آمیز" را در منچسترسیتی تا حدی تعدیل کرده. علاوه بر این، محوریت‌یافتن بازیکن قدبلند و عظیم‌الجثه‌ای مثل ارلینگ هالند در تاکتیک تیمی‌اش در من‌سیتی، ناشی از تعدیلی دیگر است که البته با لواندوفسکی در بایرن آغاز شد.

  به هر حال، آنجلوتی در درآوردن بازی‌های حذفی تبحر بیشتری دارد ولی هر طور حساب کنیم، کمی دشوار است که گواردیولا و سیتی این بار هم مغلوب رئال مادرید شوند، آن هم در خانۀ خودشان. پپ حتما از دو بازی سال قبل مقابل رئال در مرحلۀ نیمه‌نهایی، درس‌هایی آموخته.

  مهم‌ترین نکته، مهار سه بازیکن هجومی رئال مادرید است: وینیسیوس، رودریگو، بنزما. اما حرف‌زدن دربارۀ چنین کاری راحت‌تر از عمل‌کردن به آن است!

مشکل کلی دیگر من‌سیتی این است که بازیکنانش به دلیل سرشت بسیار هجومی بازی این تیم، چندان قدر تک‌تک موقعیت‌های گلزنی را نمی‌دانند؛ چراکه مطمئن هستند تا پایان بازی، دوباره فرصت گلزنی نصیبشان می‌شود. اگر سال گذشته، بازیکنان سیتی قدر موقعیت‌های گلزنی را مقابل رئال مادرید می‌دانستند، قطعا سیتی به راحتی راهی فینال می‌شد.   

  گواردیولا رئال آنجلوتی را به خوبی می‌شناسد ولی چلسی توماس توخل را هم خوب می‌شناخت؛ شناختی که در فینال چمپیونزلیگ سال 2021 به کار پپ نیامد. گاهی می‌دانی حریف چرا قوی‌تر از تو است، ولی راهی برای مهار قدرتش پیدا نمی‌کنی. عین حسن یزدانی در برابر دیوید تیلور.

  اما به نظر می‌رسد منچسترسیتی گواردیولا قوی‌تر از رئال مادرید آنجلوتی است. پارسال هم قوی‌تر بود، ولی باخت. اینکه تیم قوی‌تر دو بار مغلوب تیم ضعیف‌تر شود، کمی عجیب است. آنجلوتی در بازی رفت موفق شد هالند را از کار بیندازد. اگر در بازی برگشت هم از عهدۀ چنین کاری برآید، شانس تیمش برای رسیدن به فینال بیشتر می‌شود. باید دید کارلتو از پس این کار برمی‌آید؟ کمی بعید است. البته فقط کمی!

بیشتر بخوانید:

گواردیولا باید پیروز می‌شد

پپ گواردیولا: منچستر یونایتد می‌تواند رویای ما را نابود کند

به احترام کارلو آنجلوتی

تماشاخانه

قهوه ترک یا اسپرسو کدام برنده واقعی هستند؟ دو سبک، دو تجربه (فیلم)

آنچه از بم برجای ماند / ۲۱ سال بعد، هنوز برخی زخم‌ها باز هستند (فیلم)

فیلم های دیگر