ساکت الهامی؛ آرزو می‌خواه، لیک اندازه خواه!

    11. کافی است توهّم «دستیار گواردیولا هم نمی‌شوم» را مقایسه کنیم با مصاحبۀ مریی موفق کنونی آرسنال - آرتتا - بعد از دومین باخت پیاپی امسال به منچستر‌ سیتی. وقتی که گفت: "طبیعی است. چون  او‌ استاد من است و هنوز هم می‌توانم از او‌ یاد بگیرم". 

      جالب این که کار امروز قطر را نیم قرن پیش، ایران برای آکادمی خود انجام داده بود.  وقتی یاگودیچ یوگسلاو به تربیت بازیکنانی چون عبدالعلی چنگیز، ناصر محمد‌خانی، شاهرخ بیانی، رضا رجبی، غلام حسین هاشم‌پور و علی کرم‌صوری  همت گذاشت که به ستارگان آتی فوتبال ایران بدل شدند و اگر مجری و نسل جدید نشناسند رضا عنایتی قاعدتا باید نیک بشناسد. 

        اتفاقا بررسی دقیق نشان می‌دهد فوتبال ایران وقتی در سراشیب افول افتاد که مربیان خارجی به دلایل غالبا غیر ورزشی رفتند و بازگشت موفقیت‌ها هم به این نام‌ها مربوط است: ویرا، بلاژویچ، برانکو و کی‌روش. منظور تربیت بازیکن و پایه‌گذاری است نه الزاما کسب جام. هر چند در مورد جام هم دیدیم برانکو پرسپولیسی را که یک دهه قهرمان نشده بود به اوج رساند و برای اولین بار به فینال آسیا هم پا گذاشتند.   

     چون حمایت از حضور مربی خارجی سوء تفاهم‌خیز است این اشاره هم لازم است که صرف داشتن پاسپورت خارجی و رنگ چشم منظور نیست! بلکه داشتن اطلاعات روز دنیا مهم است. هم زمان با به کارگیری مربی با‌دانش و‌ ستاره‌ساز خارجی البته حمایت از مربیان ستاره‌ساز و بابرنامه‌ای چون یحیی گل‌محمدی و فرهاد مجیدی هم البته ضروری است و مربیانی چون ساکت الهامی و‌ رضا عنایتی هم در این فضا به جای شتاب بیشتر کار می کنند تا این مسیر طولانی را بپیمایند.

    کاش مجریان برنامه‌هایی از این دست افرادی با سن‌و‌سال و تجربه و مطالعه بیشتر باشند و اطلاعات‌شان محدود به جست‌و‌جوهای سریع اینترنتی نباشد تا وقتی میهمانان ادعاهایی مطرح می‌کنند با طرح نکاتی تاریخی و فنی هم مجال جولان در دنیای توهّمات را از آنان بستانند و هم به اطلاعات بیننده بیفزایند نه آن که مقهور و مسحور تنها سری تکان دهند.  

      نوشته‌ای که با اشاره به دو ضرب‌المثل آغاز شد جا دارد با این سخن مولانا به فرجام رسد: آرزو می‌خواه، لیک اندازه خواه!