اختلال دلبستگی واکنشی چیست؟

این اختلال می‌تواند از نوزادی شروع شود، درحالی‌که تحقیقات کمی در مورد علائم این اختلال در سنین کودکی وجود دارد.

یک روانشناس گفت: اختلال دلبستگی واکنشی یک بیماری نادر اما جدی است که در آن کودک خردسال با والدین یا مراقبان خود دلبستگی‌های سالم و عاطفی برقرار نمی‌کند.

لیلا میررضایی در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به این‌که اختلال دلبستگی واکنشی زمانی ایجاد می‌شود که نیازهای اساسی کودک برای امنیت، محبت، تربیت و پرورش برآورده نمی‌شود، اظهار کرد: در این صورت کودک شما دلبستگی‌های دوست داشتنی، دلسوزانه و مداوم با دیگران ایجاد نمی‌کند.

وی با اشاره به این‌که بسیاری از کودکان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی آسیب جسمی یا عاطفی را تجربه کرده‌ یا در اوایل زندگی یتیم شده‌اند، عنوان کرد: اختلال دلبستگی واکنشی یا باعث می‌شود کودک از برقراری روابط خودداری کند یا به‌دنبال جلب توجه بیش‌از حد است و می‌تواند تأثیرات منفی روی رشد کودک داشته باشد.

میررضایی در رابطه با علائم اختلال دلبستگی واکنشی، تصریح کرد: این اختلال می‌تواند از نوزادی شروع شود، درحالی‌که تحقیقات کمی در مورد علائم این اختلال در سنین کودکی وجود دارد.

این روانشناس عنوان کرد: علائم این اختلال ممکن است شامل مواردی همچون رفتارهای غیرقابل توضیح مانند ترس، غم و تحریک‌پذیری، ظاهر غم‌انگیز و بدون علت، تماشای دیگران از نزدیک اما عدم برقراری تعامل اجتماعی، عدم درخواست کمک از دیگران و عدم علاقه به بازی‌های تعاملی شود، اگر کودک شما هر یک از این علائم را نشان می‌دهد، به روانشناس یا روان‌پزشک کودک مراجعه کنید.

وی عنوان کرد: اگر اختلال دلبستگی واکنشی تا دوران نوجوانی ادامه پیدا کند، ممکن است منجر به سوء مصرف موادمخدر یا الکل شود.

میررضایی با اشاره به این‌که برای احساس امنیت و ایجاد اعتماد، نوزادان و خردسالان شما به یک محیط پایدار و دلسوز نیاز دارند، تصریح کرد: نیازهای اساسی عاطفی و جسمی آن‌ها باید به طور مداوم برآورده شود، به‌عنوان مثال، هنگامی که کودک شما گریه می‌کند، نیاز به غذا یا تغییر پوشک باید با یک تبادل عاطفی مشترک که شامل تماس چشمی، لبخند زدن و نوازش باشد، برآورده شود.

این روانشناس با اشاره به این‌که در کودکی که نیازهایش نادیده گرفته شده یا پاسخ مناسبی از والدین و مراقبین دریافت نکند، انتظار نداشته باشید وابستگی پایدار با والدین و مراقبان خود ایجاد کند، عنوان کرد: هنوز مشخص نیست که چرا برخی از نوزادان و کودکان به اختلال دلبستگی واکنشی مبتلا می‌شوند و در برخی دیگر با شرایط یکسان دیده نمی‌شود.

وی ادامه داد: عواملی مانند زندگی در مهد کودک یا یک مؤسسه دیگر، تغییر دائم پرستار و مراقب، والدین دارای مشکلات روحی و روانی، دوری از والدین و ... خطر ابتلا به اختلال دلبستگی واکنشی را در کودکان ما افزایش می‌دهد.

میررضایی با اشاره به این‌که به‌طور کامل نمی‌توان از اختلال دلبستگی واکنشی پیشگیری کرد ولی راه‌هایی برای کاهش خطر ابتلا به آن وجود دارد، تصریح کرد: کودکان و خردسالان به یک محیط پایدار و دلسوز نیاز دارند و نیازهای اساسی عاطفی و جسمی آن‌ها باید به طور مداوم برآورده شود.