از فاو تا کلمبیا ؛ فتح الفتوح متملقان

اخیرا مرکز پژوهش و اسناد ریاست جمهوری کتابی منتشر کرده است به نام "تجلی هویت ایرانی در نیویورک".
در این کتاب، به تحلیل سفر دکتر احمدی نژاد به نیویورک و سخنرانی وی در دانشگاه کلمبیا پرداخته شده است.

در مقدمه این کتاب، با "فتح الفتوح" خواندن سخنرانی رییس جمهور ایران در دانشگاه کلمبیا، آن را فراتر از نبرد "فاو" دانسته اند.

فاو یکی از شهرهای مهم و استراتژیک عراق در جنوب شرقی این کشور است و فتح آن که در عملیات والفجر 8 (20/11/64) صورت گرفت، یکی از بزرگترین دستاوردهای ایران در طول نبرد هشت ساله بود.
در این عملیات، ایران، به مرزهای کویت هم رسید. این عملیات به حدی وسیع، پرعظمت و مهم بود که شخص صدام بر اقدامات تدافعی عراقی ها نظارت می کرد و در همان ساعات نخست به نیروهایش دستور مقاومت داد تا سه لشکر زرهی دیگر به منطقه بفرستد.

در نبرد فاو، علاوه بر آزادی این بندر مهم عراقی، بخش هایی از خاک کشورمان در اروند رود نیز آزاد شد و علاوه بر آن، ارتباط عراق با آب های آزاد جهان به طور کلی قطع شد و امنیت شمال خلیج فارس نیز بهبود یافت.

از نظر سیاسی نیز زمینه تثبیت قرارداد الجزایر فراهم شد، همان قراردادی که صدام با پاره کردنش به ایران حمله کرد.

در نبرد فاو 50 هزار نظامی عراقی کشته یا مجروح شدند و البته تعداد زیادی از نیروهای ایرانی هم به شهادت رسیدند و بی گمان اگر جانفشانی های آنان نبود و نبرد فاو، بدان پیروزمندی شکل نمی گرفت، ای بسا، ورق جنگ برمی گشت و ارتش عراق شهرهای ما را یکی از پس دیگری اشغال می کرد و تاریخ به گونه ای رقم می خورد که نه احمدی نژادی باقی می ماند و نه سفر نیویورکی و نه سخنرانی در دانشگاه کلمبیا!

برغم این واقعیت ها، متاسفانه در مقدمه کتاب مذکور شاهد آن هستیم که مرکز پژوهش و اسناد ریاست جمهوری با صغری و کبری چیدن های مضحک سعی بر آن دارد که سخنرانی یک ساعته رییس جمهور در دانشگاه کلمبیا را برتر از نبرد خونین و سرنوشت ساز فاو تلقی نماید!
جالب آنکه این کتاب، حتی به جنگ 33 روزه سال گذشته حزب الله لبنان با اسراییل اشاره می کند و مدعی می شود کاری که آقای احمدی نژاد در "کلمبیا" انجام داد از نبرد نیروهای حزب الله در مارون الراس با ارتش اسراییل هم دشوارتر بوده است!!

البته، در ارزشمند بودن سخنرانی رییس جمهور سخنی نیست و ما نیز در همین سایت همزمان با سفر دکتر احمدی نژاد به نیویورک آن را به عنوان اقدامی برای بهره گیری از فضای رسانه ای غرب ستودیم ولی این بدان معنا نیست که تمام ارزش های برتر و والاتر را به پای یک سخنرانی - هر چند مهم- یک رییس جمهور قربانی کنیم.

آیا انصاف و منطبق با واقعیت است که یک سخنرانی در یک محیط دانشگاهی در آمریکا را برتر از عمل کسانی بدانیم که عزیزترین سرمایه خود، یعنی جانشان را در معرض گلوله های مستقیم دشمن و باران خمپاره ها و توپ ها و راکت ها و بمب ها و سلاح های شیمیایی قرار دادند و یکی پس از دیگری بر زمین افتادند تا ایران و ایرانی بماند؟!

این کتاب، هر چند تمجید از رییس جمهور است ولی وجه غالب آن - با مقدمه اهانت باری که نگاشته شده است- توهین به تمام کسانی است که در دفاع از وطن حاضر بودند و از جمله کسانی که در عملیات فاو، جانباز شده اند و اینک بر روی ویلچر و یا آسایشگاه های جانبازان روزگار سپری می کنند و دردمندانه می بینند کسانی که ای بسا حتی یک روز هم گذرشان به جبهه نیفتاده، چگونه در تملق گویی دیگری، آنها را نفی می کنند و کارشان را کوچک می شمارند.

آقای احمدی نژاد! شما که خود در جبهه بوده اید تذکری به اطرافیانتان بدهید، شاید...!