عصرایران؛ مجله تصويري سلاح- ستیابی به فضا همواره عملیاتی دشوار و در عین حال بسیار هزینه بر بوده است. برای مثال تنها جهت شلیک یک موشک به مداری با جاذبه صفر و جا به جایی آن در فضایی خارج از جو این سیاره، نیاز به انرژی فراوانی خواهد بود. به همین دلیل روشی جدید که مستلزم استفاده از 326770 گالن هیدروژن مایع و همینطور 99359 گالن اکسیژن مایع نباشد، برای ناسا و کمپانی های هوافضای خصوصی می تواند بسیار مقرون به صرفه و جذاب واقع شود. در واقع این جاست که فلسفه اسپیس گان ها(سیستم راه اندازی و پرتاب به خارج از جو) برای نزدیک به 3 قرن توجیه خواهد شد.

بخش اول»»» از آیزاک نیوتن تا نازی ها در پاریس! (+تصاویر)

البته آنچه که در ادامه خواهید خواند هیچ ارتباطی با تسلیحات لیزری عجیب و غریب که در چند ثانیه گروه های خصمانه دشمن را تبدیل به پودر می کنند نداشته و در اصل موضوع اسپیس گان ها یک مکانیسم راه اندازی و یا پرتاب هدفمند است. هرچند ایده های مختلفی تا به امروز آزمایش شدند اما با وجود گذشت چندین قرن از اولین مفاهیم مطرح شده پیرامون اسپیس گان ها، هیچ یک با موفقیت کامل همراه نبودند. در اینجا تاریخچه کوتاهی از این تلاش ها را ارائه خواهیم داد که قرار بود در همه آنها سامانه های موشکی متداول نقشی نداشته باشند و در عوض جای خود را به سیستم های راه اندازی و پرتاب فضایی متفاوت تری بدهند:

سال 1966: پروژه هارپ زبانه مي كشد

پس از جنگ جهاني دوم مسابقه اسپيس گان ها بيش از پيش شدت گرفت و تمركز بر توسعه فناوري هاي مرتبط با سيستم هاي راه اندازي از توپخانه ها به سامانه هاي موشكي منتقل شد. در سال 1961 آمريكا و كانادا به طور مشترك پروژه هارپ (پروژه تحقيقاتي در ارتفاعات بالا) را با هدف ايجاد يك سامانه پرتاب كم هزينه و غير وابسته به موشك كليد زدند.

در واقع هارپ حاصل ساليان طولاني مطالعه و تلاش جرالد وینسنت بول مهندس كانادايي توسعه دهنده توپخانه دوربرد است كه توانست نيروي دريايي آمريكا را در راستاي تامين سلاح هاي جنگي بي مصرف كاليبر 50 و همچنين صدور مجوز استفاده از محدود پرواز فرودگاه جزيره باربادوس متقاعد سازد. در سال 1966 اين برنامه به آريزونا منتقل شد، جايي كه كاليبر سلاح به از 50 به 100 افزايش يافته بود و مي توانست پرتابه مارتلت 2 را با سرعت 7680 كيلومتر بر ساعت شليك كند! اما آنچه كه هارپ را نسبت به ديگر سلاح هاي امروزي متفاوت مي سازد، دست يابي پرتابه به ارتفاع 177 متري است. ركوردي كه تا به امروز حفظ شده است.

در نهايت محدوديت هاي مالي و تخصيص بودجه منجر به توقف پروژه هارپ شد. پس از آن بول به يكي از دهكده هاي استان كبك بازگشت و شركت تحقيقات فضايي را تاسيس كرد.

سال 1985: پروژه هارپ براي باري ديگر روشن مي شود

دولت آمريكا در سال 1985 پروژه هارپ را براي باري ديگر قدرت بخشيد اما اين بار با نام SHARP يا پروژه تحقيقاتي در ارتفاعات فوق بالا و آن هم در آزمایشگاه ملی لارنس لیورمور. هدف از اين طرح تكميلي شليك اهداف مد نظر به استراتوسفر از طريق يك سلاح گازي طي دو مرحله بود كه مي توانست در مجموع به كشور براي قرار گيري ماهواره ها در مدار دلخواه كمك كند.

نحوه كار اين محصول نظامي متفاوت از تسليحات پيستوني الهام گرفته شده بود. درست مانند سلاحي كه مايع وابسته به گاز آن به كمك اين نيرو در طول لوله به حركت در مي آيد و به اين وسيله حركت پرتابه در جهت خاصي تسهيل و در عين حال تسريع مي شود. در خصوص مورد مذكور پيستون در واقع با استفاده از يك واكنش شيميايي تغذيه خواهد شد و مايع فعال نيز يك گاز سبك مانند هليوم يا هيدروژن است.

در سال 1992 يك پروتوتاپ موفقيت آميز از سلاح نام برده ساخته شد. اين نمونه حدودا 129 متر طول داشت و مي توانست با يك سوم سرعت مورد نياز براي انتقال جسمي به فضا، پرتابه هاي خود را شليك كند. آزمايشات موفقيت آميز باعث شد تا برنامه هاي لازم به منظور ساخت يك سيستم راه انداز مشابه آنچه ژول ورن تصور مي كرد، پايه گذاري شود. البته گفتني است كه طراحي و توسعه چنين دستگاهي ميلياردها دلار هزينه به دنبال خواهد داشت و دولت نيز اشتياق چنداني به تخصيص اين بودجه هنگفت ندارد.

سال 1988: قرار است جرالد بول براي صدام كار كند

در همين حال كه پروژه شارپ نيز متوقف شده بود، بول به همكاري امنيتي با ساير كشورها علاقه مند شده بود و از اين رو به عنوان مشاوره توپخانه مشغول به كار شد. البته مشكلاتي هم در اين مسير گريبان گير وي شد كه از جمله مهم ترين آنها مي توان به محكوميت ناشي از معاملات غير قانوني اسلحه اشاره كرد. پس از اتمام دوره زندان، بول به بروكسل رفت و در آنجا با چين و از همه مهمتر عراق وارد فعاليت شد. وي در سال 1988 تصميم گرفت كه زمان مناسبي براي كارهاي ناتمامش فرا رسيده است. از اين رو براي متقاعد ساختن صدام حسین ديكتاتور عراقي جهت سرمايه گذاري بر پروژه بابيلون برنامه ريزي كرد. اين پروژه متشكل از يك توپ به طول 155 متر بود كه مي توانست پرتابه اي به وزن 1.9 تن را درون مدار قرار دهد!

البته اولين پروتوتايپ متوسط تر بود و تنها 45 متر طول داشت. در ادامه دومين نسخه تحت عنوان بابيلون بزرگ نيز ساخته شد و شباهت بيشتري به طول پيشنهادي اصلي خود داشت. با اين حال بول در ماه مارس سال 1990 به احتمال زياد توسط رژيم صهيونيستي ترور شد و بابيلون هم هرگز كامل نشد.

سال 2009: مسابقات اختصاصي اسپيس گان خاموش شد

اگر بخواهيم در مورد موضوع اسپيس گان ها شفاف صحبت كنيم، جان هانتر فردي بود كه هيچگاه از هدف ساخت تسليحات فضايي دست نكشيد. به همين دليل در سال 2009 شركتي به نام كمپاني Quicklaunch را تاسيس كرد تا بتواند سلاحي به طول 1097 متر به قابليت غوطه روي داخل آب بسازد! وي معتقد بود كه اين اسلحه مي تواند با استفاده از هيدروژن و متان پرتابه هاي خود را به فضا برساند. طبق برآوردهاي صورت گرفته مهمترين مزيت اين پروژه كه البته به مرحله اقدام نرسيده است، كاهش قابل ملاحظه هزينه ها بود. با اين حال هانتر در سال 2012 كمپاني خود را ترك كرد و به نظر مي رسد كه اين مجموعه از آن زمان تاكنون به خواب فرو رفته باشد.

در نهايت با وجود آن كه تقريبا 300 سال از اولين جرقه اسپيس گان ها توسط نيوتن گذشته است، هنوز جهان هيچ نسخه كامل و موفقيت آميزي در اين حيطه به خود نديده است.

مطالب مجله تصویری سلاح را در این لینک دنبال کنید.

بیشتر بخوانید:

*نازی ها و سلاح متفاوت کریگسمارینه!(+تصاویر)

*اسلحه سری هیتلر برای حمله به لندن!(+تصاویر)

*داستان یک پرونده مخفی در آلمان نازی! (+تصاویر)

*دو مورد از عجیب ترین تسلیحات جنگ جهانی دوم! (+تصاویر)

*متروکه مرکز فرماندهی مخفی نازی ها در نزدیکی برلین (+تصاویر)

*حفره مگنترون؛ از رادارهای جنگ جهانی دوم تا اجاق های مایکروویو!(+تصاویر)

تماشاخانه

کشاورزی سنتی برای نجات مردم در مکزیک / مردم کشاورزی سنتی را نابود می‌کنند (فیلم)

غفلت در لحظه آخر / کشتی ایران گرفتار چه دردی شده که درمان ندارد؟ (فیلم)

فیلم های دیگر