دو آزمایش برای بررسی وجود کربن در این طراحی انجام شد. یکی از آنها ادعای مذکور را تایید و دیگری کاملا رد می کرد. در کل مورخان دچار شک و تردید هستند که پنهان کاری یکی از اهداف اصلی طراحی Ho 229 بوده باشد.

عصرایران؛ مجله تصویری سلاح- طراحی سراسری بال ها برای یک پرنده نظامی توسط نازی ها، به هیچ عنون ایده جدیدی محسوب نمی شد و پیش تر از آن نیز در مورد هواپیماهای مختلفی مورد استفاده قرار گرفته بود. طی جنگ جهانی دوم، کمپانی نورثروپ گرومن بمب افکن منحصر به فرد خود با تکنولوژی مذکور را تحت عنوان XB-35 برای ارتش آمریکا تولید کرد. با این حال نمونه نام برده هیچ گاه وارد خط تولید انبوه نشد. در واقع فقدان یک دم طراحی شده به صورت حرفه ای، کنترل پذیری XB-35 را با مشکل مواجه ساخته بود. به تازگی مشخص شده است که این کمپانی در حال توسعه دومین بمب افکن پنهان کار خود با بال سراسری به نام B-21 رایدر است که نسخه ای مشتق شده از B-2 اسپریت به شمار می رود. در این میان آلمان نازی نیز به دنبال طراحی و ساخت نخستین بمب افکن با قابلیت پنهان کاری و مجهز به بال سراسری بود تا بتواند نتیجه نهایی جنگ را به نفع خود تغییر دهد.

تصویری از XB-35

البته لازم به ذکر است که دو عامل سرعت و برد بالا، اصلی ترین انگیزه های نهفته در پس طراحی بمب افکن های خفاشی شکل بوده اند. و اما در ادامه به داستان بمب افکنی خواهیم پرداخت که نتوانست در بازه زمانی مقرر شده به دست نیروهای نازی برسد و مسیر جنگ را متحول سازد.

والتر هورتن خلبان جنگنده نیروی هوایی آلمان نازی، طی جنگ بریتانیا افتخارات زیادی را در کارنامه نظامی خود به ثبت رسانده بود. برادر بزرگتر وی یک طراح هواپیما بود که البته هیچ گونه مدرک رسمی و آکادمیک مرتبط در اختیار نداشت. در دوران جوانی، این دو برادر مجموعه ای متنوع و خلاقانه از هواپیماهای بی موتور بدون دم طراحی کرده بودند. در سال 1943، فرمانده نیروی هوایی آلمان نازی مشخصات هواپیمایی را مطرح کرد که می توانست هزار کیلومتر را طی یک ساعت پرواز و هزار کیلوگرم نیز بمب به همراه خود حمل کند. لازم به ذکر است که این نمونه سوخت کافی برای سفر رفت و برگشت هزار کیلومتری را در اختیار داشت و این در حالی بود که همچنان یک سوم از ظرفیت کلی سوخت برای استفاده در شرایط جنگی باقی می ماند. این طرح مفهومی همچنین قادر به حمله به هر هدفی در بریتانیا، ضمن از میان بردن جنگنده های مزاحم دشمن بود. مشخصا برای دست یابی به چنین سرعت عملی، نیروی هوایی آلمان نازی می بایست از موتورهای توربوجت جدید استفاده کند. اما این دسته از موتورها سوخت خود را با سرعت بالایی می سوزاندند و بدین ترتیب حمله به اهدافی که در مسافت های دورتر قرار داشتند، امکان پذیر نبود. ایده برادران هورتن به منظور رفع این چالش، طراحی هواپیمایی بدون دم با بال سراسری بود که از نظر آیرودینامیکی هیچ گونه کششی ایجاد نکند. این بدنه برای دست یابی به سرعت های بیشتر، نیازمند قدرت موتوری کمتری بود و از این رو سوخت کمتری نیز مصرف می کرد.

در اوت سال 1943، از برادران هورتن خواسته شد که با جدیت بیشتری طرح پیشنهادی خود را دنبال کنند. آنها در ابتدا یک هواپیمای بدون موتور تحت عنوان H.IX V1 ساختند. برای آن که تا جای امکان در وزن مجموعه صرفه جویی شود، بال های این هواپیما با استفاده از تخته سه لا طراحی شد. پس از انجام تست های موفقیت آمیز روی گلایدر V1 در سال 1944، پروتوتایپ V2 با برخورداری از دو موتور توربوجت معرفی شد. نخستین پرواز آزمایشی این نسخه نیز به تاریخ دوم فوریه سال 1945 باز می گردد. اما پس از آتش سوزی در یکی از موتورهای V2، روند اجرای آزمایش های ضروری روی این محصول محدود شد. با این وجود، فرمانده نیروی هوایی آلمان نازی درخواست خود مبنی بر تولید چهل بمب افکن با بال سراسری را اعلام کرد که در ادامه کمپانی Gothaer Waggonfabrik عهده دار این مسئولیت شد. هواپیماهای تولیدی تحت عنوان Ho 229 و یا Go 229 طراحی می شدند. با توجه به سرعت فوق العاده Ho 229، اعتقاد بر این بود که نسخه تولیدی قادر به ثبت سرعتی معادل 975 کیلومتر در ساعت باشد. در صورت تحقق این رویا، آلمان نازی می توانست از Ho 229 در قالب یک بمب افکن خطرناک با تسلیحات قوی استفاده کند.

جالب است بدانید که نیروهای نازی هیچ گاه موفق به استفاده از Ho 229 نشدند. هنگامی که نیروهای آمریکایی در آوریل سال 1945 به کارخانه تولید این بمب افکن در آلمان دسترسی یافتند، بخش های مختلفی را مشاهده کردند که در حال توسعه مراحل متفاوتی از ساخت بدنه هواپیما بودند. کامل ترین نسخه از چهار نمونه اولیه که V3 نام داشت، برای مطالعه دقیق تر طراحی بال ها به آمریکا فرستاده شد. و اما یکی از مهم ترین سوالاتی که در مورد Ho 229 وجود دارد، قابلیت پنهان کاری آن است. آیا این بمب افکن به راستی از این ویژگی بهره مند بوده است؟ هیچ مدرک موثقی از دهه 1940 یافت نشده که بتواند پنهان کاری این هواپیما را در ارتباط با طراحی متمایز بال ها مورد تایید قرار دهد. پس از پایان جنگ، Reimer برادر والتر هورتن به آرژانتین رفت و مقاله ای در مورد قابلیت جذب امواج رادار توسط هواپیماهای چوبی نوشت. سی سال بعد که تئوری تولید هواپیماهای پنهان کار در سطح گسترده تری شناخته شده بود، Reimer ادعا کرد که بدون اطلاع نیروهای پشتیبانی برای ساخت Ho 229 از یک مخلوط جاذب مخصوص امواج راداری شامل کربن، خاک اره و چسب چوب استفاده کرده است. دو آزمایش برای بررسی وجود کربن در این طراحی انجام شد. یکی از آنها ادعای مذکور را تایید و دیگری کاملا رد می کرد. در کل مورخان دچار شک و تردید هستند که پنهان کاری یکی از اهداف اصلی طراحی Ho 229 بوده باشد.

در مجموع اکثر متخصصین نظامی معتقد هستند که در صورت ورود به فاز تولید برترین خصوصیت Ho 229، سرعت منحصر به فرد آن بوده است. اما در واقعیت، این بمب افکن فاصله زیادی با آمادگی کامل برای تولید انبوه داشت.