جان کلام وزیرخارجه در میان فریادهای نمایندگان تازه واردی که بر آن‌اند کاسه و کوزه‌های خروج آمریکا از برجام را بر سر او بشکنند، این بود: «من سیاست‌گذار نیستم، من کارگزارم». هر چند این را به صراحت نگفته باشد.

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- جان کلام سخنان محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه در جلسۀ علنی دیروز مجلس شورای اسلامی و در میان همهمه‌‌ها و فریادهای نمایندگان تازه واردی که بر آن‌اند کاسه و کوزه‌های خروج آمریکا از برجام را بر سر او بشکنند، این بود: «من سیاست‌گذار نیستم، من کارگزارم». هر چند این جمله را به صراحت نگفته باشد.

مفهوم سخن او البته به مذاق کسانی خوش نیامده و انتقاد می‌کنند چرا موضع دفاعی گرفت و در حالی که می‌داند در این وضعیت، امکان تغییر او را ندارند و دست‌کم تا انتخابات آمریکا باید صبر کرد و سیاست‌های بعدی در قبال برجام بر اساس ماندن یا رفتن دونالد ترامپ تعیین می‌شود، نگران چیست؟

بعضی هم از این منظر که نوع دفاع او جایگاه دولت و مجلس را نزد ناظر بیرونی تضعیف کرده و انتخابات به قصد تغییر سیاست‌ها را زیر سؤال بُرده است.

محمد جواد ظریف اما جز واقعیت را نگفت و چاره ای نداشت و شاید زبانی جز این را نمایندگان حمله‌ور به او درک نمی کردند.

این لحن به شکل‌های دیگر هم البته پیش‌تر گفته شده و شاید ظریف تنها صراحت بیشتری پیشه کرد.

به یاد آوریم که 5 سال قبل و در مجلس نهم با فضای ضد برجامی علی لاریجانی برجام را از تصویب گذراند و این جمله را هم در واکنش به برخی اعتراضات گفت:

«ما می‌خواهیم به این موضوع کمک کنیم و قصد نداریم که برای کشور یک مسئله جدید بسازیم. شورای عالی امنیت ملی یک سری چارچوب مشخص دارد و ما باید همکاری های لازم را در این زمینه داشته باشیم بحث فروش سیب زمینی و پیاز در کشور مطرح نیست بلکه موضوع بسیار با اهمیت است.»

در نمایشگاه مطبوعات و در همان اوایل بحث بر سر برجام نیز شاهد گفت و گوی جالبی بودم. جوانی با حرارت و از موضع دفاع از نظام، ظریف را متهم به خیانت می کرد و جوانی دیگر با شدت تمام از برجام دفاع می کرد و وقتی بحث آنان داغ شده بود جوان دیگری به میانه آمد و خطاب به منتقد گفت:

«برادر من! وقتی آقای ظریف نوع پوشش و ظاهر خود را هم تغییر داده و مناسبات رسمی را رعایت می‌کند و به جای بلوز سه‌دگمه پیراهن دگمه‌بسته می‌پوشد و مثل اوایل ریش پروفسوری هم دیگر ندارد، یعنی همه چیز را باید رعایت کند، حالا چطور ممکن است قراردادی با این اهمیت و حساسیت با 6 کشور را سر خود امضا کرده باشد؟!»

چگونه است که آن جوان 22 یا 23 ساله به این نکته پی برده بود و نمایندگان فریاد زننده پی نبرده‌اند؟!