من دو وجهه متفاوت دارم. یکی در هنگام والیبال و دیگری زندگی عادی و این شاید به خاطر موسیقی است. قبل از بازی‌های والیبال موزیک‌های شاد گوش می‌دهم ولی در زندگی عادی و بعد از آن به آهنگ‌های محمدرضا شجریان (موسیقی ستنی ایرانی) علاقه‌مند هستم.

لژیونر والیبال ایران در گفت‌وگویی با اشاره به اختلاف تمام نشدنی‌اش با کوبیاک گفت که "هیچ وقت به خانواده کوبیاک توهین نکرده‌ام" و او تاکید دارد آدمی نیست که بخواهد به کسی توهین کند.

به گزارش ایسنا و به نقل از اسپورت باکس لهستان، پوریا فیاضی بازیکن تیم والیبال ایران که در لیگ لهستان بازی می کند در صحبت‌هایی درباره اتفاقاتی که در بازی والیبال رخ می دهد، گفت: بعضی بازی‌ها واقعا مثل جنگ است و باید ببری تا زنده بمانی. هیجان و حساسیت بالایی در والیبال وجود دارد. من هم همیشه به دنبال کسب برد و قهرمانی هستم و به همین دلیل در طول بازی و بعد از آن رفتار بسیار جدی در زمین بازی دارم. در فوریه ۲۰۱۶ در بانک سرمایه بودم و تیم بعد از ۳ باخت پیاپی با تیم خوب ارومیه بازی داشت و ما توانستیم در ۳ ست برنده شویم و آخر بازی روی میز داوران کنار پریدم و بطری آب را روی خودم خالی کردم.

ملی‌پوش والیبال ایران یادآور شد: من دو وجهه متفاوت دارم. یکی در هنگام والیبال و دیگری زندگی عادی و این شاید به خاطر موسیقی است. قبل از بازی‌های والیبال موزیک‌های شاد گوش می‌دهم ولی در زندگی عادی و بعد از آن به آهنگ‌های محمدرضا شجریان (موسیقی ستنی ایرانی) علاقه‌مند هستم. هدفی که در والیبال دارم فقط سربلندی دخترم است. من بهترین بازیکن والیبال جهان نیستم ولی دوست دارم روزی دخترم به من افتخار کند و بگوید پدرم در تیم ملی و یکی از بهترین لیگ های جهان بازی کرد. من در ایران می‌توانستم بیشتر از لهستان پول در بیاورم ولی به خاطر سطح بالای لیگ لهستان این تصمیم را گرفتم.

دریافت کننده تیم ملی والیبال ایران در ادامه درباره دعوای تمام نشدنی خود با کوبیاک گفت: اگر این پرونده به دادگاه برود فقط بین من و کوبیاک است. من هیچ چیز بدی درباره خانواده کوبیاک به او نگفتم. من بازیکنی نیستم که توهین کند و می دانم در جنگ جهانی لهستان چقدر آسیب دید. در المپک 2016 نیز که بین او و بازیکنان والیبال ایران درگیری پیش آمد من نبودم و باز هم کوبیاک در میان بود. شاید او با همه بازیکنان ایرانی مشکل دارد.

لژیونر والیبال ایران در پایان درباره حضور زنان در ورزشگاه‌ها گفت: من خیلی خلاصه به این سوال جواب می دهم. من اگر ببینم مادرم و همسرم می‌توانند به ورزشگاه بروند فوق العاده خواهد بود و خیلی خوشحال می‌شوم. این آرزوی من است که خانواده‌ام را در ورزشگاه ببینم و مطمئن هستم به زودی این اتفاق رخ می‌دهد.

تماشاخانه