بسیاری از ما مدام از نامردمی ها می نالیم و از این که مسوولان به فکر ما نیستند گلایه می کنیم ولی نوبت به خودمان که می رسد از کسانی که این همه نسبت به آنها انتقاد می کنیم، بدتر و بی رحم تر می شویم!

عصر ایران - معمولاً قیمت رهن یک خانه را معادل یک ششم تا یک چهارم قیمت فروش آن خانه در نظر می گیرند (هر چه خانه نو و مدرن باشد رهن آن بالاتر است و برعکس).

این فرمول برای سالیان سال، رابطه مالی بین موجران و مستأجران را شکل داده است ولی در چند ماه اخیر که قیمت خانه به طور نامتعارف بالا رفته، تبدیل به یک کابوس غیر انسانی برای مستأجران شده است.

وقتی قیمت خانه ناگهان یک و نیم الی دو برابر می شود، طبق این فرمول رهن (یا رهن و اجاره) خانه نیز بالا می شود و این در حالی است که درآمد مستأجران هرگز به این اندازه بالا نرفته است.

مخلص کلام آن که فرمول رهن و اجاره، وحی منزل نیست؛ آنچه وحی منزل است، رعایت انصاف و مدارا با مردم است که عیال الله هستند.

بسیاری از ما مدام از نامردمی ها می نالیم و از این که مسوولان به فکر ما نیستند گلایه می کنیم ولی نوبت به خودمان که می رسد از کسانی که این همه نسبت به آنها انتقاد می کنیم، بدتر و بی رحم تر می شویم!

یکی از جاهایی که انسانیت را می بازیم، زمانی است که نه روشنفکر، انسان دوست، علاقه مند به جامعه، تحصیل کرده، منتقد، اهل نظر و ... که «صاحبخانه» هستیم؛ اینجاست که همه شعارهایمان را فراموش می کنیم و فقط زبان پول را می فهمیم. اصلاً یادمان می رود که آن مستأجری که روبرویمان ایستاده، انسانی است که در همین جامعه و با مشقت های طاقت فرسای آن دست و پنجه نرم می کند و قرار است بیش از نیمی از درآمد او را به عنوان اجاره بها تصاحب کنیم.

فرمول رهن و اجاره را کنار بگذاریم و به جای آن فرمول انسان دوستی را جایگزین کنیم؛ مطمئن باشیم هر اندازه با مردم مهربانی کنیم و با ایشان کنار بیاییم و سخت نگیریم، بیش از آن، خدا با ما مهربانی می کند و کنار می آید و آسان می گیرد.

از خودمان شروع کنیم.