اونـــا کــه میــمیرن مـیرن تــــو بــرزخ
کـــار همـــــه اونجــــا بخـور بخـــوابــه
اونجــــــا یـــــــه سـیستم اداری داره
سیـستِم اونجــــارو میگـــن عــالیــه
فــرشتــه ای هست کـه کارش اینه
کـارکـه نباشه حــوصله ش سرمیره
مـیخواس تــــوی کـامپـــیوتـر بگــرده
کــــامپیوتــر یکی دو دفه گف: دینگ
فرشته هه دسپاچه شد کلیک کــــرد
یهــــو در یـــــــه قــبر کهــنــــه وا شد
ازش ســـوال کـــــــردن اسـمت چیـــه
یکـی دوروز نشس تـــــوی یــــه میدون
زمـین نفس کشـــید و بــرفــا آب شــد
هـــوای تهــــرون یــه نمه ملــس بــــود
باز شب عــید اومــد و رختــا نـــــو شد
شاعر شـــــــاهنــامه خوشحـــال شد
بعــد هـــــــزار و چــند ســـــــال دوری
آتــیـش روشــن جـــوونهـــــارو دیـــد
مـــامـــورا اومـدن بهـش گیــــر دادن
بــا حـرفاشـون کلی بهش نیــش زدن
شاعــر شاهنـــــــــامه بـــا حــــال بــد
خـلاصــــــه، تصـمیـــم گـرف نــــو بشه
رف جلـــــو مغـــــازه پشـت ویتــریـــــن
مـو بـه تنـش همـون دقیقه سیــخ شد
مغــــازه داره گفــت : عــزّت زیـــــــــاد
بـــــا اینــکه چــرت و پـرت گفت یــــارو
بــــه قـول مــا یـه خورده پالتار خریـــــد
دستــشـو تـــو جیب بغـل فـــرو کــــرد
شـــــاعـــر مــــــا بعد خـــــرید هنگفت
به شیوه ی خودش به اون جوون گفت:
چــــرا سیــخ سیـخــی شــده مویتان؟
تـو مردی اگــــر، چیست آن موی مِش؟
هــــزاران چــو تــــو لندهــــــــــور پلیـد
اگــــر لشکــــر انگيـــــزد اسفنـديـــــار
تــورا پــــاردم گــــردد آنگـــــه عِنـــــان
تــــویی کـــه بـــــه مـن تکّه انداخــتی
ابـــوالقــــــــــــاسمم بنده ، فردوسیََم
کنون زیـــــــــــر این گنبد نیـل فــــــام
همــــه مــر مـــرا می شناسند نــــام
یــــه لحظـــه بعــــدِ اون صـدای کلفت
خودت که نـــــه، میدونتــو میشناسـم
ببینمت، تــــــو شاعــری راس راسی؟
راستی یه چی بخوام، ازت بر میـــــاد؟
پسر خالـه م میخواد کاست جم کنــه
میخوام بـــــراش چیــزای مشتی بگی
بیـــــا ، اینم یـــه کـــاغذ و یـه خودکــار
امّـــا تــورو جـــون مـــامــانت استـــــاد
چیزی نگی که گیــــر بــدن تو ارشـــاد
شاعــر شاهنــــامه ســر تکـون داد
دید نمیتـونـه بـــــا همــــه بجنگــــــه
بنـده خـــدا دلش میخواس خیلی زود
طفلی نشس همینجوری غصّه خورد