عصر ایران؛ مصطفی داننده- وقتی صدای سوت بازی‌های باشگاهی و ملی در ایران به صدا در می‌آید، دوشنبه‌های فوتبالی‌ها نودی می‌شود. کمتر کسی یادش می‌آید، فوتبال باشد و نود نباشد. این هفته اما اتفاقی عجیب افتاد؛ نود به بهانه پخش دیدار ( اسپانیا و انگلستان) به روی آنتن نرفت.

فردوسی‌پور هفته قبل گفته بود که دوشنبه آینده برنامه خواهیم داشت اما مدیران جدید شبکه سه تصمیم گرفتند مردم به جای نود فوتبال ببیند. فوتبالی که می‌شد از شبکه ورزش هم پخش شود.

رسانه‌ها و تحلیل‌گران ورزشی از اختلاف شدید، فردوسی‌پور با مدیران تازه شبکه سخن به میان می‌آورند. فروغی مدیر شبکه سه حتی به تیم نود هم اجازه نداد در مسابقات جام رسانه‌ها شرکت کند و طی تماسی با مسئول برگزاری این مسابقات اعلام کرد:« عادل حق ندارد تیم بدهد و این تیم باید با نام شبکه سه باشد.»

حالا که جنگ عادل فردوسی پور و مدیران شبکه سه علنی شده است باید دید چه کسی در این میان ضرر می‌کند؟ صداوسیما یا عادل فردوسی پور.

اگر نگوییم عادل فردوسی پور محبوب ترین چهره تلویزیون است قطعا یکی از محبوب‌ترین‌هاست. کسی که با برنامه نود اجازه نداد در اوج اختلاف‌های سیاسی و فرهنگی، ارتباط مردم با تلویزیون قطع شود. در حال حاضر هم بخشی از مردم تنها و تنها از تلویزیون ایران برنامه نود را می‌بینند و در باقی مواقع به سراغ شبکه‌های ماهواره‌ای می‌روند.

بر کسی پوشیده نیست که نود بدون عادل فردوسی‌پور معنایی ندارد. ستون اصلی این برنامه مجری باهوش آن است ونه چیز دیگری. نود بدون عادل،مانند بنزی است که نه چرخ دارد، نه رنگ و نه صندلی. این بنز توجه کسی را جلب نمی‌کند.

عادل در بین مردم محبوب و معروف است و با رفتنش از برنامه نود لطمه‌ای به این محبوبیت وارد نمی‌شود چه بسا محبوب تر هم می‌شود. او می‌‎تواند در شبکه‌ای دیگر یا شبکه‌های اینترنتی برنامه‌هایی جذاب مثل نود را به خوراک مردم بدهد.

تلویزیون اما با رفتن عادل، خیل مخاطبان نود را از دست خواهد داد. نود مثل برنامه «هفت» نیست که بشود هر لحظه مجری آن را عوض کرد و آب از آب تکان نخورد. رفتن عادل یعنی خواندن فاتحه برنامه نود.

بعد از عادل چه کسی می‌خواهد نود را اجرا کند؟ مزدک میرزایی، پیمان یوسفی، جواد خیابانی؟ حتی میثاقی متفاوت و جذاب هم نمی‌تواند جور عادل را در نود بکشد.

مدیران تلویزیون باید باور کنند، با رفتن عادل، آنها هستند که ضرر می‌کنند. با دست خودشان مخاطبان درخت نود را می‌ریزند. آنهم درست زمانی که تلویزیون به واسطه برنامه‌های جذاب کشورهای ماهواره‌ای فارسی‌زبان و ترک زبان، با کاهش شدید مخاطب روبرو است.

نود جور تمام کم کاری‌های تلویزیون را می‌کشد و مشخص نیست چرا برخی مدیران تلویزیون تصمیم دارند خود را از نعمت نود فردوسی پور محروم کنند.

آیا مدیران تلویزیون احساس می کنند عادل بلند قدتر از آن است که در مقابل آنان کرنش کند و تاوان استقلال و گاهی شیطنت های خود را می پردازد و اصل در تلویزیون سر خم کردن و اطاعت است؟

بیشتر بخوانید:

عادل فردوسی‌پور؛ کینگ‌کُنگ ترکه‌ای فوتبال ایرانی

تماشاخانه