اعضای یک گروه راک افغان در تلاشند با تبعیض‌ها و دیگر چالش‌هایی که مهاجران در ایران با آن مواجه هستند، مقابله کند و رویاهایشان را به واقعیت تبدیل کنند.

به گزارش عصرایران به نقل از یورونیوز، این گروه موسیقی «اریکین» نام دارد و در سال ۲۰۱۳ میلادی تشکیل شده است. نوازندگان آن از متالیکای آمریکا الهام گرفته‌اند با این وجود اجراهایشان بر اساس اشعاری است که سختی‌های مردم افغان و مبارزات آنها یا ظلم طالبان را توصیف می‌کند.

اعضای گروه روزها به کارهایی همچون نجاری و خیاطی مشغولند و شبها به اجرای موسیقی می‌پردازند.

کنسرت‌های این گروه در حال حاضر در یک کارگاه نجاری در حومۀ شهر تهران برگزار می‌شود، جایی که حکیم ابراهیمی خواننده اصلی و آهنگساز گروه در آنجا به کار نجاری مشغول است. این کارگاه نجاری به محل تحقق رویاهایشان تبدیل شده؛ جایی که همزمان با شنیدن طنین موسیقی، بوی خاک اره را نیز می‌توان در فضا استشمام کرد.

هر چهار عضو این گروه مهاجران افغان هستند. ثریا حسینی، محمد رضایی و اکبر بختیاری در ایران به دنیا آمده‌اند و حکیم ابراهیمی نیز زمانی که کودک بوده به ایران آمده است.

محمد رضایی می‌گوید: «زمانی که ساز می‌زنیم و تمرین می‌کنیم آن چیزی که دوست داریم، می‌شویم. آن لحظه چنین حسی داریم. ما دوست داریم یک گروه باشیم که ساز بزنیم، نوازنده باشیم. این برایمان لذت دارد.»

حکیم ابراهیمی متن یکی از ترانه‌هایشان را زمزمه می‌کند و می گوید: «اینجا افغانستان است، جان آدم ارزان است. بهشت رفتن آسان است؛ یعنی از مسیر افغانستان آسان است. این را برای وضعیت افغانستان گفتم که راحت می‌کشند تا به بهشت بروند.» این شعر او خطاب به نیروهای طالبان و داعش نوشته شده است.

این هنرمندان در کشور خود افغانستان با خشونت داعش و طالبان دست به گریبانند و در کشور همسایه یعنی ایران نیز قربانی تبعیض هستند. اما هیچکدام از این چالش‌ها مانع از آن نشده تا از اجرای موسیقی که علاقۀ بسیاری به آن دارند دست بکشند.

از جملۀ این تبعیض‌ها زمانی روی داد که سازمان‌دهندگان برخی از کنسرت‌های پرطرفدار تهران، مانع از فعالیت این گروه شدند و جلوی اجرای آنها را گرفتند. حکیم می‌گوید: «دو ماه تمرین کردیم و استودیو می‌رفتیم، این مساله برای ما مهم بود. اما درنهایت گفتند که نتوانسته‌اند برای ما که مهاجر هستیم مجوز بگیرند. این درحالی بود که هر هفته در آنجا از گروههای دیگر اجرا هست. این مساله برای ما سخت بود و انگیزه‌های ما را از بین برد.»

این گروه با وجود تمام سختی‌ها تصمیم گرفت که در ژوئیه سال ۲۰۱۵ میلادی در جشنواره بامیان افغانستان شرکت کند؛ یعنی در شهری که حکیم تا ۱۰ سالگی در آنجا زندگی می‌کرد.

اعضای این گروه برای رسیدن به بامیان که در ۱۳۰ کیلومتری کابل قرار دارد، باید از سرزمین‌هایی می‌گذشتند که در کنترل طالبان بود.

ثریا حسینی، گیتاریست و خواننده زن گروه می‌گوید: «طالبان می‌توانست خودروی ما را متوقف کند، ما را دستگیر کند و به گروگان ببرد. شاید ما را به قتل می‌رساندند. زیرا طالبان با ساز و آواز مخالف هستند و اینکه ساز را با ما می‌دیدند بیشتر مورد خطر قرار می‌گرفتیم.»

حسن نوری می‌گوید: «می‌توانست سرنوشت اینها مانند سرنوشت دیگر دوستان و هم کلاسی‌های ما باشد که به کارگری تن دادند و مثل پدرانشان و محیطی که در آن زندگی می‌کردند شدند. اینها یک حسن و یک تفاوت داشتند؛ اینکه مجبور بودند کارگری کنند اما به آن تن نداند. اینها مبارزه می‌کردند و خیال بافها و رویا پردازهای حرفه‌ای بودند.»

بیشتر بخوانید:

افغانستان؛ تطبیق خودجوش با حکومت طالبان/ حذف موسیقی از زندگی

تماشاخانه