عصر ایران؛ روح الله صالحی- از اولین باری که آن پسر لاغر اندام رنگ پریده در برنامه مرحوم منوچهر نوذری در مقابل سوالی درباره اسطوره فوتبال برزیل به جای «پله» گفت: «ادسون آرانتس دو ناسیمیونتو» با آن نگاه سراسر خاص نوذری رو به رو شد تا قبول شدن بعد از چند بار تست دادن گزارش‌گری، یک راز نهفته است: «تلاش برای بهتر شدن»

عادل، هنوز فردوسی پور نبود و هیچ کس هم او را چندان جدی نمی‌گرفت و این طبیعت ماست. چون تصور می کنیم زیاد داریم، بنابراین جدی نمی گیریم. مثل همین آب یا برق که حالا دارد کم کم قلقلک مان می‌دهد که دیدی گفتم میام سروقت شما...

عادل، حتی وقتی برنامه «نود» را به سبک برنامه مشهور تلویزیون ایتالیا -البته با طعم «ورزش و مردم» عصا قورت‌داده «بهرام شفیع»، در «کلوزآپ» اجرا کرد بازهم کسی جدی‌اش نگرفت.

اما عادل، چطور به لقب «خان» رسید و چطور برند شد؟ پاسخ این است: هوش و ممارست و رنج و رنج و... او تمام ارکان لازم در فرمول موفقیت را با هم مخلوط کرد و در وانفسای بی جک و جانیِ تلویزیون، سبب شد برنامه «نود» نزدیک به دو دهه یکه تاز باشد تا جایی که مجله ٔنیوزویک در سال ۲۰۰۹، او را به دلیل محبوبیت گسترده به‌ عنوان یکی از بیست فرد قدرتمند ایران انتخاب کرد.

دربارۀ غالب ما ایرانی ها این ضرب المثل شاید صدق کند که «به دانه مویزی گرمی اش می شود و به قاشق ماستی سردی اش». به بیانی دیگر، خوب شروع می کنیم اما تمام کننده های بدی هستم. حتی بد تر از ضربه مهدی طارمی در دقیقه آخر بازی ایران و پرتغال که اتفاقا چند روز بعد شبیه آن صحنه نصیب مانژوکیچ شد اما او توانست.

تمام کنندگی ما به حدی است که چند سال می شود که منتظریم تا عادل بیفتد و یکی از این چند هزار پوست خربزه و هندوانه افاقه کند ولی او باز باهوش تر است.

این که او چطور آموخته ـ«صغری- کبری» بچیند تا کسی متوجه جاگیری هایش نشود، موضوع بغرنجی است که نگران کننده پیش می رود و این شاید به خاطر حافظه کوتاه مدت ما ایرانی ها باشد که زود تاریخ یادمان می رود و مثلا کسی این وسط به یاد نمی آورد که علی دایی و قلعه نویی هم روزگاری سرمربی تیم ملی بوده اند اما جا‌گیری فردوسی پور در قبال کی روش این بوده که بتواند سانتر از جناحین را با مشت دور کند.

کی روش مربی خوبی بود و به تیم ملی شخصیت داد اما آیا باید با همین شکل دفاعی او را نگه داریم و عادل فردوسی پور متهم به رفت و آمدهای شبانه با سرمربی تیم ملی باشد تا حتی به قدر محکوم کردن داور استرالیایی هم ضعف تیم ملی در جام ملت های آسیا را پوشش دهد؟

فوتبال دهه 90 میلادی، دفاع تیمی و ضربات ایستگاهی بود و بعد، ما هیجان زده از «تیکی تاکا» محو بارسلونا و اسپانیا شدیم و به همین راحتی حواس‌مان نبود فوتبال امروز جهان در میانۀ زمین می چرخد و نه در هیجده قدم خودی. این یعنی ما به فکر جدید نیاز داریم.

تلویزیون این را فهمید که باید بار را از دوش عادل فردوسی پور بردارد و حالا «خندوانه» و «ماه عسل» رقیب های جدی او هستند اگرچه جا گیری و تمام کنندگی نود را ندارند.

هرچند نامه خداحافظی عادل فردوسی پور از برنامه سازی برای تلویزیون جعلی درآمد اما نیامدن «پویول» به برنامه 2018 و قهر چند ساعته فردوسی پور نشانه ای از یک تکانه اساسی در بدنه برنامه سازی ورزش در ایران است و این که ناگزیرند از تک تازی بکاهند.

البته ابزار برای در اوج ماندن فردوسی پور هست و می تواند در فضای مجازی با فراغ بال بیشتر دست به خلاقیت بزند اما این یک زلزله برای سیستم تلویزیون ایران خواهد بود تابعد از آن خانه های مقاوم تری بسازد هر چند با خراب کردن تمام پل ها بعید به نظر می رسد که بشود.

عادت، دو سویه دارد. این که دوشنبه شب ها اگر جنجالی در برنامه نود نیفتد می گوییم خوب نبود و اگر شبیه دعوا با نماینده اراک بر سر انتقال تیم نفت تهران باشد خواب از سرمان می پرد.

به هر حال دو دهه در اوج ماندن کم چیزی نیست اما این که بتوانی در اوج کفش ها را بیاویزی هم مهم است. این که در ورزشگاه آزادی برای تو بازی خداحافظی برگزار کنند، بهتر از آن است که برای رکورد‌شکنی انواع و اقسام فحش ها را تحمل کنی و بعد بروی و بگویند رفت که رفت...