از همه اینها که بگذریم شاید فرانسه تبدیل به یک سرزمین فوتبالی به سبک خودش شده باشد، رها شده از عقده های قدیمی، با حس لذت از لحظه حال مثل تصویر امانوئل مکرون که صادقانه بنجامن مندی و پل پوگبا را در آغوش می گیرد. یک دنیای جدید"

روزنامه لوموند در تیتر امروزش به سوال ما، جوابی مثبت داده است: "و فرانسه تبدیل به یک سرزمین فوتبال شد".

به گزارش "ورزش سه" این روزنامه با ذکر خلاصه ای از تاریخ فوتبال فرانسه، نوعی عقده حقارت نسبت به این "بازی انگلیسی" را یادآوری می کند تا جایی که وقتی برای جایگزینی تیم های غایب در جام جهانی 1958 به برزیل دعوت شدند از "ترس شکست های تحقیرآمیز"، دوری راه و نداشتن بودجه کافی را بهانه کردند.

"کشور بارون دو کوبرتن(متولی بازی های المپیک مدرن)، بیشتر دوست داشت سازمان دهنده رقابت های ورزشی باشد، اصول جهان شمول مبارزه های ورزشی را به تصویب برساند، گاهی هم خودش شرکت کند ولی ایده پیروزی به نظرش غیرعاقلانه می رسید. فرانسه همیشه در سازماندهی رقابت ها نقش برجسته ای داشته است، ژول ریمه پایه گذار جام جهانی بود و یوفا جام ملت های اروپا و جام باشگاهی اروپا را نیز مدیون ایده و سازماندهی اولیه فرانسوی هاست".

لوموند از قول پل دیتشی پژوهشگر علوم سیاسی و متخصص فوتبال نوشته است: "فوتبال یک ورزش مردمی بود نه یک ورزش ملی. این را می توان از اسمش فهمید. ما همان اسم انگلیسی اش را حفظ کردیم در صورتی که به عنوان مثال آلمان ها به آن فوسبال و ایتالیایی ها کالچیو می گویند".

تیم ملی فرانسه با دوستاره شدن، خودش را از انگلیس و اسپانیا کَند و پایین تر از برزیل(5)، آلمان(4) و ایتالیا(4) وارد باشگاه دو قهرمانی ها شد و در کنار آرژانتین و اروگوئه قرار گرفت. جواشیم باربیه نویسنده کتاب "این کشور(فرانسه) که فوتبال را دوست ندارد" و به نظر می رسد تغییراتی در مواجهه جامعه فرانسه با فوتبال حس کرده است، بعد از درخشش نسل جدید آبی ها به لوموند گفته است: "برای من جالب است که رسانه های انگلیسی زبان تا این حد به اصلیت بازیکنان ما در این جام جهانی پرداختند. در صورتی که خودمان چنین برخوردی نداشتیم. انگار از نگاه آنها این تیم یک باند بیست و سه نفره است که هر کدامشان داستان فردی خودش را دارد"

لوموند در ادامه نوشته است: "از همه اینها که بگذریم شاید فرانسه تبدیل به یک سرزمین فوتبالی به سبک خودش شده باشد، رها شده از عقده های قدیمی، با حس لذت از لحظه حال مثل تصویر امانوئل مکرون که صادقانه بنجامن مندی و پل پوگبا را در آغوش می گیرد. یک دنیای جدید"

شکی نیست که امروز فرانسوی ها می توانند به خاطر پی ریزی برنامه گسترده آموزشی که از دهه هفتاد میلادی شروع شد به خودشان ببالند. یک سازمان دهی آموزشی که امروز هم با محصولاتی چون پوگبا و امباپه و جمعی از جوانان با استعداد که فرصت دعوت به تیم ملی را پیدا نکردند، کارآمدی خودش را ثابت کرده و موجب شده رویای تکرار قهرمانی در آینده نزدیک بیش از پیش در دسترس جلوه کند. خصوصا با بهره مندی از امباپه "این هیولای زودرس که در سال 2038 به سن 30 سالگی دیدیه دشانی خواهد رسید که به عنوان کاپیتان، اولین جام قهرمانی را بالای سر برد".

*قهر و آشتی های هواداران

با این حال حق داریم نتیجه گیری نهایی لوموند را خوشبینانه و متاثر از اتمسفر داغ قهرمانی تفسیر کنیم چون تصاویر توده های مردمی حاضر در بلوار شانزلیزه و دیگر میادین این کشور، به سختی می توانند این حقیقت را پنهان کنند که آمار متوسط تماشاگران فرانسوی حاضر در روسیه کمتر از 3000 نفر بود.

هنوز از قهر فرانسوی ها با خروس هایشان بعد از شکست در آفریقای جنوبی 2010 و یورو 2012 سال های زیادی نمی گذرد و حتی در روسیه نیز تا قبل از بازی با آرژانتین با وجود دو پیروزی و یک تساوی مقابل دانمارک با ذخیره ها، دیدیه دشان شدیدترین حملات را از سوی مطبوعات، در راس آن همین لوموند(!) و جمع کثیری از هواداران تحمل کرد(مثل امه ژاکه در مرحله گروهی 1998) و تنها پس از این پیروزی در مرحله یک هشتم نهایی مورد اقبال هواداران قرار گرفت.

تجربه نشان داده است بسیج عمومی برای آبی ها همواره بعد از کسب پیروزی های بزرگ شروع شده است. به عبارتی تب فوتبال ملی تنها زمانی به کشور ناپلئون سرایت می کند که آنها در چند قدمی کسب عنوان قهرمانی باشند. در حالی که مردمان سرزمین های فوتبالی چون آرژانتین و اروگوئه اینچنین نیستند، عمیقا با ریتم تیمشان زندگی می کنند که هر شکستی یک درام و هر پیروزی دلیلی برای امید به آینده ای بهتر است.

در بین 5 لیگ بزرگ اروپایی که به Big 5 معروفند، فرانسه تنها کشوری است که پایتختش تنها یک تیم در جدول دارد. آیا بعد از بیست سال فوتبال این کشور با جهش جدیدی روبرو شده و تاثیرات دومین قهرمانی به اندازه ای خواهد بود که از فرانسه، سرزمینی واقعا فوتبالی بسازد؟ جواب صحیح این پرسش را در آینده خواهیم فهمید.

تماشاخانه