عصرایران؛ احسان محمدی- فرانسه با تک گل ساموئل اوم تیتی بازیکنی که در برهه ای از جام برخی از منتقدان تندرو بازی او را کُند و اسلوموشنی تعریف می کردند توانست بلژیک مدعی را از سر راه بردارد. تیمی که به شیاطین سرخ اروپا شهرت داشت حالا یک شکست خورده قابل احترام است.

بلژیک بیش از هر تیمی در این جام تحسین شد. آنها بدون شکست تا پای فینال رسیدند. مجموعه ای از ستاره های خلاق که سالهاست در کنار هم بازی می کنند و الماس های لیگ برتر جزیره به شمار می روند اما به صخره سختی به نام فرانسه برخورد کردند و درست جایی که همه انتظار داشتند آنها نمایشی حریصانه از خود ارائه کنند به شیاطینی رام مقابل خروس ها تبدیل شدند.

فرانسه اما مثل قهرمان ها بازی کرد. این شاید درست نقطه تمایز تیم های ریشه دار با تیم های تشنه دیدن شدن باشد. آنها همیشه می توانند در گذرگاه های خطرناک از روی طناب باریک و پل های چوبی پاره گذر کنند. فرانسه در بازی شب گذشته ریتم بازی را برای دقایق طولانی حفظ کرد. آنها متهم بودند که در لحظه هایی از بازی انگار در شانزه لیزه قدم می زنند و با ایفل عکس یادگاری می گیرند اما مقابل بلژیک بدون لغزش و با احترام بلیط فینال را به نام خودشان سند زدند.

اریک کانتونا هیچوقت با دیدیه دشان رابطه دوستانه ای نداشت. سال 1998 که امه ژاکه سرمربی تیم ملی فرانسه ترجیح داد روی نام کانتونا خط بکشد اما دشان یکی از اعضای این تیم بود، کانتونا او را «حمال آب»! لقب داد. گفت دشان فقط توپ را از بازیکن بغلی می گیرد و بدون هیچ هنری آن را به نفر بعدی پاس می دهد. به نظر کانتونا پیراهن تیم ملی فرانسه برای دیدیه دشان گشاد بود و بازیکنان شایسته تری از بازیکن وقت یوونتوس برای حضور در ترکیب این تیم وجود دارند.

دشان حتی وقتی که سکان هدایت فرانسه را به دست گرفت هم با نقدهای بی رحمانه ای روبرو شد. اینکه فوتبال کم هیجانی را به نمایش می گذارد و با آنکه انبوهی از ستاره های خوش تکنیک را در اختیار دارد اما فوتبال کسالت باری را ارائه می کند.

کمتر کسی به خاطر می آورد که دشان سرمربی همان موناکویی است که در سال 2004 به فینال لیگ قهرمانان اروپا رفت اما مغلوب اشتها و جاه طلبی خوزه مورینیو شد که با پورتو برای فتح افتخارات آمده بود. او حتی وقتی یووه به دسته پائین تر سقوط کرد به این تیم وفادار ماند و آنها را به سری A برگرداند. دشان مارسی را بعد از انتظاری 18 ساله به قهرمانی در لیگ فرانسه رساند.

او 2012 جایگزین لورن بلان دوست و همبازی قدیمی اش شد، در جام جهانی 2014 فرانسه را به جمع هشت تیم رساند و تنها با یک گل مغلوب آلمان شد. حالا در روسیه پاسخ اعتماد 6 ساله فدراسیون فوتبال فرانسه را با صعود به فینال جام جهانی داد گرچه هنر او مانند اکثر مربیان زیر درخشش ستاره ها کمرنگ به نظر می رسد. جایی که گریزمان و پوگبا و امباپه در میانه زمین می درخشند، کسی وقتش را صرف نگاه کردن به مرد 49 ساله اما به نظر کهنسال فرانسوی نمی کند.

بلژیک به جام جهانی روسیه رونق و هیجان بخشید. قابل احترام، دوست داشتنی و دلربا بود اما حالا فرانسه فینالیست است.