این روزها که تمام ایران، با شعار زیبای "هشتاد میلیون نفر، یک ملت، یک ضربان" به تماشای فوتبال جام جهانی 2018 مشغولند و علیرغم تمام مشکلات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و ... همه دل را به سبزه های استادیوم های روسیه گره زده ایم و شاهد غرش یوزهای ایرانی در میان مدعیان فوتبال جهان هستیم جا دارد از زاویه ای دیگر به فوتبال (این ورزش خاص) نگاه کنیم.

فوتبال یک ورزش گروهی است و ما ایرانی ها تا قبل از کسب مدال در فوتبال ساحلی در مسابقات جهانی، همیشه محکوم بودیم به قهرمانی های انفرادی. و آنقدر در کشتی، کاراته، تکواندو، شمشیر بازی و سنگنوردی و دومیدانی به موفقیت و کسب مدال های رنگارنگ رسیده بودیم که دیگر این باور در ما نهادینه شده بود که ما انسان های تکرویی هستیم.

اما شاید با حضور قدرتمند تیم والیبال مان در مسابقات لیگ جهانی و سرشاخ شدن با تیم های بزرگی چون برزیل، روسیه، ایتالیا و ... ما به این باور رسیدیم که خوب بودن نفرات یک تیم می تواند یک تیم خوب بسازد به شرطی که مجموعه ی عوامل، این بستر را هموار کند.

ما در والیبال توانستیم، در فوتبال ساحلی توانستیم، در هندبال در حال یافتن راهیم و در فوتسال بانوان که به اوج قدرت در آسیا رسیدیم و انگار که حالا نوبت یوزها در سرزمین تزارهاست.

ما دیگر قهرمانان ورزش های انفرادی نیستیم ما در ورزش های ۶،۵،۴،۳ و هر چند نفره حرف برای گفتن داریم.

ما، ما شدن را آموخته ایم.

از آنجا که ورزش هر کشور می تواند شاخصی شفاف برای نشان دادن سطح توسعه و میزان پیشرفت آن باشد و در عرصه داخلی و بین الملی گاهی عملکرد یک ورزش می تواند آنقدر بر زندگی مردم تاثیر مثبت داشته باشد که حتی، گرانی، تورم، تحریم و دلار ۷ هزار و ۵۶۰ تومنی جایش با یک لایی وحید امیری به جرارد پیکه عوض شود؛ چرا نباید نگاه مسئولین به ورزش تغییر کند و روان سازی مسیر ورزش همه را به پای کار بکشاند.

اگر ورزش می تواند سلامت فرد را تامین کند؛ نتایج مسابقات ورزشی تامین کننده نشاط جامعه است.

در شرایطی که تیم فوتسال بانوان ما با تمام محدودیت ها و مشکلات و با پوششی بسیار متفاوت با سایر تیم ها بر کاپ قهرمانی آسیا بوسه می زند و خانم گل به آسیا تحویل می دهد و بار دیگر نام دختران ایران زمین را بر پیشانی این قاره کهن حکاکی می کند آیا زمان آن نرسیده که در نگاهمان به ورزش بانوان تجدید نظر کنیم؟

ورزش؛ عاملی اساسی در ایجاد انسجام و وفاق اجتماعی در سطح جامعه است بطوری که در همین چند روز آغازین مسابقات جام جهانی شاهد یکپارچه ترین، متحدترین، همدل ترین و یکصدا ترین ملت ایران بعد از سال ها بوده ایم و ما یک ملت شده ایم با یک ضربان.

با هم تشویق کردیم، با هم دعا کردیم، استرس داشتیم، فریاد کشیدیم، با امید ابراهیمی مصدوم شدیم، با بیرانوند از خاک دروازه دفاع کردیم، مراکش را با بوسه قدوس بر توپ فوتبال بردیم و با سوت پایان بازی در مقابل اسپانیا در سراسر جهان ایستادیم و برای خودمان دست زدیم.

ما راه خود را یافته ایم. ما می خواهیم دنیا به ما احترام بگذارد، مثل بازی با مراکش، مثل بازی با اسپانیا و شاید مثل بازی مقابل کریستیانو رونالدو... ما این عزت را می خواهیم و به آنچه شایسته آنیم می رسیم.

جا دارد مسئولین نیز در این زمینه آستین همت بالا بزنند و با بستر سازی مناسب، شرایطی را فراهم آورند که ورزش ما بتواند سفیر مناسبی برای معرفی ایرانی صلح طلب به جهانیان باشد. صلح و دوستی ملت ها ارمغان ورزش برای تمام مردم دنیا فارغ از هر رنگ و نژاد و زبانی است.

به جرات می توان گفت ورزش و بالاخص فوتبال در این مدت کوتاه کاری کرد که ملت ما بار دیگر با افتخار زیر پرچم سه رنگ ایرانش ایستاد و با تمام وجود همراه با بازیکنان فوتبال، سرود همدلی و عشق سر داد...

هرکس حرف مرا نمی پذیرد در هنگام برگزاری مسابقه ایران و پرتغال، پشت درب هر کدام از خانه های این هشتاد میلیون ایرانی فال گوش بایستد...

احسان آبگون

تماشاخانه