سؤال اساسی این است که چگونه فردی که حکم قطعی قضایی دارد، به این سهولت می‌تواند آن را نادیده گرفته و با سری افراشته و طلبکارانه در جامعه بچرخد و جولان بدهد و عده‌ای هم تحت عنوان صنف، ضمن حمایت از اعمال غیرقانونی‌اش، از رئیس‌ اجرایی مملکت رسما بخواهند که او نیز قانون را زیرپا بگذارد؟ تساهل‌هایی اینچنین در اجرای قانون نتیجه‌ای جز گستاخ شدن مجرمین ندارد.

کیهان نوشت: «فردی (جعفر پناهی) که حکم قطعی قضایی دارد، به سهولت می‌تواند آن را نادیده گرفته و با سری افراشته و طلبکارانه در جامعه بچرخد و جولان بدهد. تساهل‌هایی اینچنین در اجرای قانون نتیجه‌ای جز گستاخ شدن مجرمین ندارد.»

جعفر پناهی با فیلمی به نام «سه رخ» در هفتاد و یکمین جشنواره فیلم کن پذیرفته شده است. این در حالی است که او در سال 1389 به جرم شرکت در فتنه پس از انتخابات دوره دهم ریاست جمهوری، همکاری فعال با اغتشاش‌گران علیه امنیت کشور و اقدام به ساخت فیلمی در همین جهت برای ارسال به محافل خارج از کشور، دستگیر، محاکمه و به شش سال حبس و 20 سال محرومیت از فیلمسازی و فیلمنامه‌نویسی محکوم شد.

اما طی این مدت با احتساب «سه رخ»، پناهی چهار فیلم ساخته و به جشنواره‌های خارجی فرستاده که جوایزی نیز دریافت کرده و برخی از آن‌ها خیلی عجیب و غریب به نظر می‌رسند مانند کمک‌های مالی صندوق آکادمی فیلم. یا این که تیری فرمو، مدیر هنری جشنواره کن در کنفرانس مطبوعاتی 13 بهمن 1389 در مقابله با ممنوع‌الخروجی جعفر پناهی ضمن اعلام اعطای جایزه «مربی طلایی» به او، برخلاف تمامی معیارهای هنری و سینمایی از سوی تمامی مدیران و سیاستگذاران جشنواره‌های جهانی گفت: «از این پس جعفر پناهی، عضو هیئت داوران تمام فستیوال‌های فیلم بین‌المللی خواهد بود و جایگاهی خالی برای او در نظر گرفته شده‌است.»

نکته جالب این که جشنواره کن در همان سال‌ها، یکی از محبوبترین فیلمسازهایش را تنها به دلیل یک شوخی کوچک با اسرائیل از جشنواره بیرون انداخت و سال گذشته نیز وزیر به اصطلاح فرهنگ اسرائیل به مناسبت شصتمین سال‌ اشغال بیت‌المقدس در حالی مهمان ویژه این جشنواره بود که به یک فیلم کوتاه ایرانی که اندکی بوی ضد صهیونیستی می‌داد، حتی اجازه داده نشد تا با اجاره اتاق کوچکی، در بازار فیلم این جشنواره و نه بخش‌های اصلی و حاشیه‌ای آن، شرکت نماید.

تماشاخانه