1 - "حتی اگر با نگاه امنیتی هم به موضوع نگاه کنیم، باید در کنار مردم باشیم" ؛ این جمله را نه یک رسانه اصلاح طلب و نه یک چهره مدافع آزادی های مدنی که یکی از رسانه های جریان اصولگرا نوشته و منتشر کرده است.

از وقتی که تجمعات اعتراضی در برخی شهرها شکل گرفته، جریانی که تا دیروز مخالف هر گونه تجمع اعتراضی مردم در هر زمینه ای بود، یا چرخشی آشکار نسبت به موضع تاریخی خود، حمایت از این اعتراضات را در دستور کار خود قرار داده است.

این استقبال بی سابقه از برگزاری تظاهرات ضد دولتی، بسیار معنی دار است و این گمانه زنی را در برخی تحلیلگران تقویت می کند که جریان دلواپس، معرکه گردان وقایع اخیر است. بر اساس این تحلیل، "محدودسازی فضای سیاسی کشور به بهانه اعتراضات اخیر" و "به شکست کشاندن سریع تر دولت روحانی" دو هدف این طراحی سیاسی است.

2 - هر چند تحلیل فوق، با توجه به دلایل و قرائن فراوان می تواند قابل تأمل باشد ولی حتی در صورتی که کاملاً هم مقرون به واقع باشد، بزرگ ترین اشتباه دولت می توان این باشد که در همین تحلیل باقی بماند.

فارغ از این که چه جریانی و با چه هدفی اعتراضات اخیر را شکل داده است، آنچه مسلم است این که بستر اجتماعی این نارضایتی ها به طور ملموسی وجود دارد. مردم به شدت از وضع موجود ناراضی هستند و بیش از نارضایتی از وضع امروز، نگران فردایشان هستند.

ندیدن علت اصلی اعتراضات و بسنده کردن به عوامل محرک، خطایی راهبردی با عواقبی غیر قابل پیش بینی خواهد بود.

3 - جریان محافظه کار نیز می کوشد این اعتراضات را به گرانی و بیکاری محدود نماید؛ قطعاً این دو مورد مردم را می آزارد ولی دامنه اعتراضات مردم، فراتر از این هاست و اصلاح برخی رویکردهای سیاسی و مدیریتی در راستای کارآمدی و نیز مبارزه با فساد سازمان یافته، خواسته های مهم تری هستند.

یادمان نرود که همه کسانی که در تظاهرات چند روز گذشته حضور داشته اند، بخش هایی از مردم ایران بوده اند که مطالبات خود را فریاد می زدند. باز یادمان نرود که عموم مردم، اصولاً خطر نمی کنند و در کوچه و خیابان خود را در معرض برخورد و بازداشت قرار نمی دهند مگر آن که واقعاً مستأصل شوند و به این نتیجه برسند که صدایشان شنیده نخواهد شد جز با فریاد. همه باید صدای این مردم را بشنوند؛ کسانی که دل نگران نظام هستند به خاطر نظام، مدافعان دولت به خاطر دولت و دوستداران ایران به خاطر ایران... .

تماشاخانه