عدم تحمل لاکتوز می تواند موجب نشانه های مختلف از تولید گاز تا اسهال دردناک شود. این نشانه ها با توجه به شدت عدم تحمل لاکتوز در یک فرد و این که چه مقدار لاکتوز مصرف شده است، می توانند متفاوت باشند.

شیر و دیگر محصولات لبنی نقش مهمی در یک رژیم غذایی متعادل و سالم دارند، اما برای بخشی از مردم، این محصولات می توانند به مشکلات ناخوشایند معده منجر شوند. عدم تحمل لاکتوز عاملی کلیدی در این زمینه محسوب می شود.

چرا به عدم تحمل لاکتوز مبتلا می شویم؟

به گزارش گروه سلامت عصر ایران به نقل از "مدیکال دیلی"، عدم تحمل لاکتوز شامل ناتوانی در گوارش لاکتوز، قند موجود در شیر، می شود. این شرایط از یک آلرژی لبنی متفاوت است، که شامل یک واکنش سیستم ایمنی به شیر می شود و می تواند نشانه های خطرناکتری را شکل دهد. در افراد مبتلا به عدم تحمل لاکتوز، بدن به میزان کافی آنزیم لاکتاز تولید نمی کند، که برای شکستن لاکتوز مورد استفاده قرار می گیرد. اگر لاکتوز شکسته نشود، امکان جذب در جریان خون را از دست می دهد و در عوض وارد روده بزرگ می شود. باکتری های موجود در روده بزرگ می توانند با لاکتوز واکنش نشان داده و شکل گیری نشانه هایی ناخوشایند را موجب شوند.

عدم تحمل لاکتوز می تواند موجب نشانه های مختلف از تولید گاز تا اسهال دردناک شود. این نشانه ها با توجه به شدت عدم تحمل لاکتوز در یک فرد و این که چه مقدار لاکتوز مصرف شده است، می توانند متفاوت باشند.

برخی غذاهای لبنی که تخمیر شده اند، مانند ماست و پنیر، ممکن است مشکلات معده را به همراه نداشته باشند. طی فرآیند تخمیر، باکتری ها لاکتوز را مصرف می کنند، که موجب می شود برخی محصولات بدون لاکتوز باشند.

اگر پس از مصرف محصولات لبنی احساس ناراحتی می کنید شما در سمت اکثریت قرار دارید. حدود 65 درصد از جمعیت جهان با توانایی کاهش یافته گوارش آنزیم های شیر پس از دوران کودکی مواجه می شوند. در حقیقت، توانایی گوارش این آنزیم در نتیجه یک جهش ژنتیکی رخ داده است.

در دوران نوزادی، همه ما لاکتاز تولید می کنیم تا برای شکستن لاکتوز موجود در شیر مادر مورد استفاده قرار بگیرد. با این وجود، در بیشتر افراد، بدن با اتمام تغذیه با شیر مادر و آغاز مصرف غذاهای خشک لاکتاز کمتری تولید می کند. یک دلیل تکاملی برای این شرایط وجود دارد - کودکان نیازمند توقف مصرف شیر پس از سنی مشخص هستند و از این رو، مادر شیر و توجه بیشتری را برای کودکان آینده در اختیار دارد. این صفتی است که در تقریبا تمام گونه های پستانداران دیده شده است.

با این وجود، حدود 10 هزار سال پیش، یک جهش ژنتیکی ساده به مردم اجازه داد برای همیشه لاکتاز تولید کنند و این توانایی در اختیار آنها قرار گرفت تا در تمام طول زندگی خود شیر مصرف کنند، بدون این که با مشکل گوارشی ناخوشایند مواجه شوند. این ژن به سرعت گسترش یافت، به ویژه در مناطقی که سابقه طولانی در وابستگی به مصرف محصولات لبنی تخمیر نشده به عنوان یک منبع غذایی مهم داشتند.

به واسطه ریشه های ژنتیکی خود، عدم تحمل لاکتوز اولیه، رایج‌ترین شکل از این شرایط، در میان جمعیت هایی مشخص وجود دارد. به عنوان مثال، عدم تحمل لاکتوز ژنتیکی در میان افرادی از آفریقا، آسیا، یا تبار اسپانیایی شایع‌تر است. همچنین، این شرایط در میان برخی مردم جنوب اروپا دیده می شود.

البته، تمامی موارد عدم تحمل لاکتوز ژنتیکی نیستند. در مورد عدم تحمل لاکتوز ثانویه، این شرایط زمانی که روده کوچک لاکتاز کمتری تولید می کند، شکل می گیرد. این شکل از عدم تحمل لاکتوز اغلب در افراد مبتلا به بیماری کرون و افرادی که درمان های خاص سرطان را دنبال می کنند، مشاهده می شود.