عصر ایران؛ جعفر محمدی - دوستی می گفت که در سفرش به ملکان - شهری کوچک در آذربایحان شرقی - پیرمردی روستایی را دیده و وقتی با او سر صحبت را باز کرده، پیرمرد از او پرسیده است : آیا در تهران تلفن ها قطع است؟
وقتی این دوست به او پاسخ داده که تلفن ها وصل هستند، پیرمرد گفته است: پس چرا مسوولان از پشت تریبون با یکدیگر حرف می زنند و دعوا می کنند؟ چرا گوشی را بر نمی دارند و حرف هایشان را تلفنی به هم نمی گویند؟!
فضای سیاسی کشور، به طرز نگران کننده ای به سمت تنش و دو قطبی شدن می رود. اگر تا دیروز، نیروهای سیاسی دست چندم با یکدیگر دست به یقه بودند، امروز مقامات عالیرتبه کشور رو در روی هم ایستاده اند و در علن علیه یکدیگر سخن می گویند و نگرانی را به جامعه پمپاژ می کنند.
اردیبهشت سال آینده انتخابات ریاست جمهوری و شورای شهر برگزار می شود؛ فضای انتخابات در ذات خود هیجان و التهاب دارد و از این رو انتظار می رفت - و می رود - مقامات ارشد کشور به ویژه در در ماه های منتهی به انتخابات آرامش بخشی به جامعه را در دستور کار خود قرار دهند و به خاطر کشور، مردم و نظام بدان پایبند باشند.
دعوای مقامات ارشد، آن هم در ملأعام، نه تنها دردی از کشور دوا نمی کند، بلکه ریختن بنزین بر روی آتش اختلافات و هیجانات است، کاری که از بزرگان بعید است.
بحث را به همین چند سطر مختصر می کنم؛ آقایان! تلفن ها در تهران قطع نیستند.
با تلفن یا بی تلفن!