کی روش، کینگ کُنگ نیست اما امشب حتماً احساس می کند مثل او به بالای برج میلاد صعود کرده و رو به منتقدانش لبخند می زند، نشانه ای از فتح شهر و لمس کرد سقف آسمان!

عصر ایران؛ احسان محمدی- تیم ملی فوتبال ایران با تک گل سیدجلال حسینی در تاشکند مقابل ازبکستان به پیروزی رسید تا مسیر صعود به جام جهانی هموارتر از پیش به نظر برسد. در میان تحسین تمام بازیکنان، همچنان نام یک نفر بیش از بقیه تکرار می شود؛ کارلوس کی روش.

یکی از صحنه های ماندگار سینما، بالارفتن کینگ کُنگ از آسمانخراش امپایر استیت است. نشانه ای از فتح شهر و لمس کردن سقف آسمان. کی روش، کینگ کُنگ نیست اما امشب حتماً احساس می کند مثل او به بالای برج میلاد صعود کرده و رو به منتقدانش لبخند می زند، نشانه ای از فتح شهر و لمس کردن سقف آسمان!

پیروزی 1-0 مقابل حریفی که انتظار می رفت خطرناک تر از این باشد، باعث شد تا انبوهی از آمارها ردیف شود؛ ایران با کی روش در 648 دقیقه متوالی برابر آسیایی‌ها گلی دریافت نکرده است. 16 کلین شیت تاریخی در 23 بازی، ثبت نام علیرضا بیرانوند به عنوان نخستین دروازه بان ملی پوش که در 8 بازی نخست اش تنها یک گل دریافت کرده است، 329 روز بدون گل خورده و ادامه شکست ناپذیری مقابل تیم های آسیایی، ایستادن بر بالای سر کره جنوبی و چین و قطر و ازبکستان و ...

در این میان اما مسعود شجاعی مرد مورد اعتماد سرمربی، همچنان سوژه دست اولی برای شوخی کردن کاربران شبکه های اجتماعی است. یک نفر در آغاز بازی نوشته بود: « شجاعی حقشه کاپیتان باشه، همون مقدار که پراید حقشه به عنوان بهترین و با کیفیت ترین خودروی ما معرفی بشه» و « مهمترین تاکتیک ازبکستان اینه که شجاعی رو ول کنید!»...

اتفاقاً علاوه بر چند پاس تو در زیبا، پاس تنها گل بازی را همین مسعود شجاعی داد! به همان سبک و سیاق خودش؛ سانتری نرم، آرام و موذی که معمولاً انگار از روی بی حوصلگی و برای رها شدن از شر توپ ارسال می کند و ضربه سر بی رحمانه سید جلال حسینی؛ گل برای ایران!

سید جلال حسینی

ما هنوز به جام جهانی صعود نکرده ایم. اگر بتوانیم کُره جنوبی را در تهران شکست بدهیم، احتمالاً باقی مسیر به قول روزنامه نگاری نه تنها هموار می شود که به سُرسُره تبدیل می شود. اما در تاریخ فوتبال، ما معمولاً دردناک ترین ضربه ها را زمانی خورده ایم که خیال کرده ایم باقی مسیر هموار است. یکی از تخصص های تیم ملی در ادوار مختلف تبدیل کردن مسیر هموار به یک دست انداز تمام عیار و راه رفتن در جاده «اما و اگر» است.

نمایش تیم ملی در مقابل ازبکستان به مراتب چشم نوازتر از دو بازی پیشین در برابر قطر و چین بود. فکورانه، توام با صبوری و البته خطرناک در موقعیت های اندک. این شاید بهترین تعبیر برای فوتبال کاملاً اقتصادی تیم کارلوس کی روش باشد. مردی که محبوب عادل فردوسی پور است.

چند هفته پیش و پس از داربی قرمز و آبی عادل فردوسی پور در برنامه 90 سوالی مطرح کرد که شاید بشود آن را جان‌مایه فوتبال این روزهای تیم ملی و کارلوس کی روش عنوان کرد. او از بینندگان پرسید: « کدام گزینه را در شهرآورد ترجیح می دهید؟ 1- بازی جذاب همراه با پیروز نشدن تیم مورد علاقه 2- بازی کسل کننده همراه با پیروزی تیم مورد علاقه »

برخلاف پیش بینی ها 60 درصد از بینندگان به گزینه یک رای دادند! یعنی ایرانی ها عموماً عاشق لذت بردن از فوتبال هستند. چیزی که شاید اغراق آمیز به نظر برسد. احساس عاشقان فوتبال وقتی نیمه شب بعد از خوردن شام پای برنامه 90 لم داده اند با لحظات کُشنده دقایق پایانی مسابقه تیم محبوب شان زمین تا آسمان فرق می کند. شاید اگر همان ها که به گزینه یک رای دادند روی سکوهای ورزشگاه بودند گزینه دو را می فرستادند!

اما خود فردوسی پور چطور؟ او گفت من به عنوان هوادار لیورپول ترجیح می دهم تیمم بدترین و کسل کننده ترین بازی را مقابل مثلاً منچستریونایتد به نمایش بگذارد اما پیروز شود. یعنی گزینه دو!

به نظر می رسد کارلوس کی روش نه به عنوان یک هوادار بلکه به عنوان یک سرمربی، مثل عادل فردوسی پور به فوتبال نگاه می کند و به گزینه دو علاقه مند است. اینکه می خواهد تیمش با حداقل گل زده و نمایش های غیرهجومی پیروز شود. او می داند بعدها مردم به آمار نگاه می کنند، به بردها و باخت و صعود کردن و صعود نکردن به جام جهانی. پس تا اطلاع ثانوی منتقدان بهتر است دست از انتقاد نسبت به بازی های آرام تیم ملی بکشند و برای پیروزی های تیم ملی فوتبال ایران دست بزنند چون کی روش به عنوان رهبر ارکستر، آهنگ دیگری نخواهد نواخت.

دومین صعود پیاپی به جام جهانی البته که کام همه را شیرین می کند. این نسل از فوتبالیست های جوان حیف است که جام جهانی روسیه را تجربه نکنند.