عصر ایران - هشتم مهر 1393 ، یک فروند هواپیمای اماراتی از نوع ایرباس A-380 در فرودگاه امام خمینی تهران به زمین نشست.
فرود این هواپیما که تنها چند ساعتی را مهمان ایران بود، بسیار خبرساز شد و اکثر رسانه ها بدان پرداختند.

علت خبری شدن ورود این هواپیما این بود که A-380 بزرگ ترین هواپیمای مسافری جهان است و در آن روز، ایران میزبان این غول بود.
آن روز که این خبر در رسانه های ایران منتشر شد، آه از نهاد ایرانیان برخاست که به روزگای گرفتار شده ایم که نه به ساختن یا داشتن A-380 ، که به آمدن چند ساعته اش به کشورمان دل خوش کرده ایم!

امروز اما 15 ماه بعد از آن تاریخ، خبر دیگری تیتر شده است: قرارداد خرید A-380 در سفر روحانی به فرانسه، نهایی شد.

مقایسه این دو خبر، بسیار معنی دار است: حرکت آغاز شده است. موضوع فقط هواپیما نیست، فراتر از آن است، ایران بار دیگر به جهان متصل شده است. مشروعیت جهانی ایران در حال اعاده است.
ایران را به وضعی گرفتار کرده بودند که اقدام علیه آن در سطح جهان متعارف شده بود، هر کشوری به خود حق می داد پول ایران را ندهد، اموالش را بلوکه کند، زیر تعهدات قراردادی اش بزند، چند برابر قیمت بفروشد و ... خلاصه آن که هر شرکت و کشوری هر گونه که می خواست با ایران رفتار می کرد و ما نه تنها به آمدن چند ساعته هواپیمای بزرگ دلخوش بودیم، بلکه شادمانی مان این بود که توانستیم با دور زدن تحریم ها، فلان هواپیمای 25 ساله فرسوده را به بهانه گراف بخریم یا قطعاتش را به چند برابر قیمت بخریم. سایر حوزه ها نیز چنین بود: از نفت و پتروشیمی گرفته تا تجهیزات پزشکی و دارو و هر چیز دیگر.

حرف، فقط حرف خرید بزرگ ترین هواپیمای جهان توسط ایران - آن هم بعد از سی و اندی سال که هیچ هواپیمای نویی وارد کشور نشده است - نیست. حرف ، حرف بازگشت ایران به جایگاهی است که شایسته تاریخش، تمدنش و توانمندی هایش هست.

حرف ، حرف امید است و تدبیری که آن را به دنبال آورده است. راه، هر چند سخت و طولانی است اما امیدها زنده شده است. امید، از هواپیمای غول پیکر A-380 نیز بزرگ تر و مهم تر است، خیلی بزرگ تر و مهم تر. باید که این امید را تقویت کنیم. ما امروز بیش از هر چیز و حتی بیش از پول های بلوکه شده ای که دارند آزاد می شوند، به امید نیاز داریم. امید اکسیژنی است که بعد از آن آلودگی هوا، سخت بدان محتاجیم.