سازمان صدا و سیما برای همه چیز غیر از نویسنده خرج می کنند، یعنی شاید همان میکروفنی که آقا و یا خانم گوینده به وسیله آن با بینندگان و یا شنوندگان حرف می زند چندین میلیون تومان ارزش داشته باشد اما متنی که می خواند دو ریال هم نیارزد.

نویسنده و طنزپرداز کشورمان از کم توجهی سازمان صدا و سیما به محتوا و ادبیات برنامه‌های رادیو و تلویزیون و کم‌توجهی به ادبیات فارسی انتقاد کرد.

به گزارش عصرایران به نقل از مهر، اسماعیل امینی در پاسخ به اینکه آیا بکارگیری لهجه های اقلیم های متفاوت کشور در سریال های طنز امری لازم و ضروری است؟ توضیح داد: اصل اینکه ما از لهجه ها برای شوخی استفاده کنیم ایرادی ندارد منتها من باید به این موضوع اشاره کنم که در سازمان صدا و سیما برای همه چیز غیر از نویسنده خرج می کنند، یعنی شاید همان میکروفنی که آقا و یا خانم گوینده به وسیله آن با بینندگان و یا شنوندگان حرف می زند چندین میلیون تومان ارزش داشته باشد اما متنی که می خواند دو ریال هم نیارزد.

این منتقد و نویسنده ادبی افزود: سریال‌هایی با چندین میلیارد تومان هزینه در حالی تولید می شوند که بسیاری از کارشناسان و نویسندگان ادبیات فارسی بر این باورند که متن بسیاری از این فیلمنامه ها چندان هم ارزش ندارند. همین چند روز پیش شاهد پخش یکی از قسمت های یک سریال الف ویژه بودم که هزینه فراوانی برای ساخت آن شده اما در همان چند دقیقه ای که سریال را می دیدم متوجه شدم که تمام گفتگو های بین شخصیت ها به لحاظ فارسی غلط بود یعنی معلوم است که این دیالوگ ها را کسی نوشته که زبان فارسی را نمی داند.

این طنزپرداز صاحب‌نام ادبیات معاصر که چندی پیش در برنامه تلویزیونی «خندوانه» حضور پیدا کرده بود، ادامه داد: این بسیار بد است که سازمان صدا و سیما برای همه چیز خوب کار می کند و حتی در همین چند ماهه اخیر به کیفیت اچ دی تصاویر خروجی خود توجه می کند اما در محتوا ماجرا را رها کرده است و ای کاش تصاویری که از فرستنده های سازمان صدا و سیما به مخاطب ارائه می شود با برفک پخش بشود اما مخاطبان در پس آن تصاویر، محتوای خوب هم دریافت کنند. ای کاش صدای رادیو خش داشته باشد اما مردم از این رسانه تاثیرگذار حرف های صحیح که پر از غلط نباشد، بشنوند. من نمی دانم چرا رسانه ملی برای محتوا خرج نمی کند؛ شاید علت این است که محتوا به نظر کسی نمی آید. اتفاقا به همین دلیل است که نوشته ها و شوخی های سبک و بدون پشتوانه در مجموعه های طنز و غیر طنز به مخاطب ارائه می شود.

امینی بیان کرد: شاید مدیران رسانه ملی شخصیت هایی سیاسی و فنی هستند، یعنی در حوزه فنی خوب خرج می کنند و در مسائل سیاسی نیز مراقب هستند که مبادا بر دامن کبریایی سیاست گردی بنشیند اما می بینیم که برخی از این عزیزان در حوزه فرهنگ، اخلاق و دین کار را در برخی از موارد رها کرده اند. بنده هر وقت با آثار پخش شده از رادیو و تلویزیون مواجه می شوم شاهد این موضوع هستم که حتی در زبان و ادبیات خبر هم با مشکل روبرو هستند. من باز هم به این موضوع تاکید می کنم که شوخی کردن با لهجه هیچ مشکلی ندارد زیرا این موضوع تقدسی ندارد اما اگر بخواهیم با واژه های غلط و بی ادبانه فضا را به سمتی ببریم که به هیچ عنوان شایسته زبان و ادبیات فارسی نیست، قطعا این موضوع قابل قبول نیست.

شاعرِ کتاب «نشر اکاذیب» در بخش دیگری از صحبت‌های خود به راهکارهای پیش روی رسانه ملی در توجه به ادبیات فارسی اشاره کرد و گفت: سازمان صدا و سیما چنانکه طی ماه های اخیر در حوزه های فنی و آگهی از متخصصان برای درآمدزایی استفاده می کند، بهتر است در حوزه محتوا نیز کار را به اهل تخصص بدهد. آنها باید به این نکته برسند مدیری که در حوزه مدیریت فنی و اداری آدم کاربلدی است لزوما در عرصه مدیریت فکری و فرهنگی مدیر خوبی نیست. ما هم اکنون نویسندگان بسیار خوب و مستعد طنزپرداز و صاحب نظر در عرصه ادبیات داریم که از آنها استفاده نمی کنیم یا وقتی هم که از آثارشان استفاده می کنیم دستمزدهایی را می دهیم که اصلا گفتنی نیست.

وی در پایان بیان کرد: بنده جوان نویسنده ای را سراغ دارم که وقتی متنی را برای رادیو می نویسد به او ۱۵ هزار تومان دستمزد می دهند. من حتی شنیده ام که وقتی با بچه های طنزپرداز و نویسندگان خلاق همکاری شروع می شود به ساده ترین بهانه این همکاری قطع می شود. من امیدوارم در ماه های آینده مدیران رسانه ملی به موضوع فرهنگ و زبان فارسی اهمیت بیشتری بدهند و طوری عمل کنند که دیگر ما به این نکته اشاره نکنیم که اولین جایی که زبان غلط فارسی در آن ارائه می شود رادیو و تلویزیون است.

تماشاخانه