همه چیز درباره حساسیت های غذایی

علت

در حساسیت غذایی، سیستم ایمنی بدن شما به طور اشتباه یک غذا یا جزئی از غذا را بعنوان ترکیبی مضر برای بدن شناسایی می کند. سیستم ایمنی بدن سلول ها را به ترشح نوعی آنتی بادی که ایمونوگلوبولین نامیده میشود برای مبارزه با این ترکیب غذایی (آلرژن) تحریک می کند و دفعه بعدی که شما حتی مقدار خیلی کمی از آن غذا را بخورید، آنتی بادی IgE آن را شناسایی کرده و به سیستم ایمنی پیام میفرستد تا ترکیب شیمیایی به نام هیستامین و ترکیبات شیمیایی دیگری را به داخل جریان خون آزاد کند.

این ترکیبات شیمیایی باعث بروز یک سلسله علائم و نشانه های آلرژیک میشوند. در واقع آنها باعث پاسخ های آلرژیکی شامل : آبریزش بینی، خارش چشم ها، خشکی زبان، دانه های پوستی و کهیر، حالت تهوع، اسهال، سختی تنفس وحتی شوک آنافیلاکسی می شوند.

پروتئین های خاص موجود درغذاهایی به شرح زیر، محرک بیشتر حساسیت های غذایی هستند:

* نرم تنان صدف دار مثل میگو و خرچنگ
* بادام زمینی
* مغزهای درختی مثل گردو وگردوی آمریکایی
* ماهی
* تخم مرغ

هم چنین در بچه ها، معمولا حساسیت غذایی بوسیله پروتئین های غذاهای زیر تحریک میشود:

* تخم مرغ
* شیر
* بادام زمینی
* مغزهای درختی

شکلات که مدتی طولانی به عنوان محرک آلرژی در بچه ها توسط والدین درنظرگرفته میشد، در حقیقت به ندرت ممکن است باعث حساسیت غذایی شود.

عدم تحمل غذایی و دیگر واکنش ها:     

تعدادی پاسخ های غذایی هستند که علائمی شبیه به حساسیت غذایی ایجاد می کنند.اگر علائم گوارشی داشته باشید این احتمال وجود دارد که این پاسخ ها  تنها یک عدم تحمل غذایی باشد نه آلرژی غذایی. بسته به اینکه شما به چه نوعی از عدم تحمل غذایی مبتلا باشید ، ممکن است بتوانید مقدار کمی از آن غذای خاص را بدون ظهور واکنشی خاص مصرف کنید. در حالیکه اگر واقعا حساسیت غذایی داشته باشید مقدار خیلی کمی ازآن غذا نیز میتواند باعث پاسخ آلرژیک شود. ازآنجاییکه عدم تحمل غذا نیز برخی علائم مشابه حساسیت غذایی ایجاد میکند-مثل تهوع، استفراغ،گرفتگی و اسهال- بسیاری از مردم معمولا در تشخیص این دو دچار اشتباه میشوند.

یک نکته ماهرانه در تشخیص عدم تحمل غذایی این است که برخی از افراد در واقع نه به خود غذا بلکه به یک جزء یا ترکیب استفاده شده در تهیه غذا حساس هستند.

وضعیت های متداولی که ممکن است به علت تشابه علائم با یک آلرژی غذایی اشتباه شوند عبارتند از:

- نبود یک آنزیم مورد نیاز برای هضم کامل یک غذا.ممکن است شما مقدار کافی از برخی آنزیم های مورد نیاز برای هضم برخی غذاها را نداشته باشید. بعنوان مثال ، مقدار ناکافی آنزیم لاکتاز ، توانایی شما در هضم لاکتوز، قند اصلی محصولات شیر، را کاهش میدهد.عدم تحمل لاکتوز باعث بروزعلائمی مثل نفخ، گرفتگی روده ، اسهال و گازهای اضافی میشود.

- سندرم روده تحریک پذیر. برخی غذاها ممکن است علائم ونشانه های سندرم روده تحریک پذیر را ایجاد کنند. ممکن است متوجه شوید که بعضی غذاها باعث گرفتگی روده، یبوست یا اسهال میشوند. برای جلوگیری از این علائم از این غذاها اجتناب کنید.

- مسمومیت غذایی.برخی مواقع مسمومیت غذایی شبیه به پاسخ آلرژیک است . بعضی از انواع قارچ و ریواس میتوانند سمی باشند. باکتری های کنسرو فاسد شده یا دیگر ماهی ها با تولید سم  باعث ظهور واکنش های مضری میشوند.

- حساسیت به افزودنی های غذا. برخی از افراد بعد از مصرف افزودنی های خاص در غذا  علائم گوارشی و نشانه های دیگر را بروز میدهند. بعنوان مثال، سولفیت اضافه شده به میوه های خشک، محصولات کنسرو شده و مشروب ممکن است در برخی افراد حساس باعث حمله آسمی شود. دیگر افزودنی هایی که می توانند محرک واکنش باشند شامل مونوسدیم گلوتامات (MSG)، شیرین کننده های مصنوعی و رنگ های غذایی هستند.

- استرس و عوامل فیزیکی.گاهی اوقات تنها تصور اشتباه درمورد یک غذا ممکن است حال شما را ناخوش کند. علل امر به طور کامل مشخص نشده اند.

- بیماری سلیاک. برخی مواقع بیماری سلیاک به عنوان حساسیت به گلوتن درنظر گرفته میشود درحالیکه واقعا یک حساسیت غذایی نیست.مثل یک حساسیت غذایی ، پاسخ ایمنی را درگیر می کند، اما این یک پاسخ سیستم ایمنی خاص است که پیچیده تر از یک حساسیت غذایی ساده می باشد.این وضعیت گوارشی مزمن با مصرف گلوتن، پروتئین موجود درنان، پاستا، شیرینی و خیلی دیگر از غذاهای تهیه شده با آرد گندم ، جو و چاودار ایجاد میشود. اگر شما مبتلا به بیماری سلیاک باشید وغذاهای حاوی گلوتن مصرف کنید، پاسخ ایمنی رخ میدهد و باعث آسیب به سطح روده کوچک وعدم توانایی در جذب برخی ریزمغذی ها میشود.علائم بیماری سلیاک شامل : اسهال، درد شکمی و نفخ می باشد. در برخی افراد، سلیاک باعث سوء تغذیه و کمبود های تغذیه ای  می گردد.

عوامل خطر

عوامل خطر حساسیت های غذایی شامل:

- سابقه خانوادگی. چنانچه آسم ، اگزما،  کهیر و حساسیت هایی مثل حساسیت فصلی در خانواده شما شایع باشند، شما در معرض خطر بالای ابتلاء به آلرژی غذایی هستید.

- داشتن سابقه یک حساسیت غذایی. برخی از بچه ها ممکن است یک حساسیت غذایی را از دست بدهند و بهبود یابند ،اما در برخی مواقع این حساسیت بعدها در زندگی مجددا بازمیگردد.

- حساسیت های دیگر. اگر شما در گذشته به یک ماده غذایی حساسیت داشته اید، در معرض خطر حساسیت به مواد غذایی دیگری نیز می باشید. هم چنین داشتن یک نوع حساسیت مثل حساسیت فصلی باعث میشود شما مستعد ابتلاء به انواع دیگری مثل حساسیت غذایی باشید.

- سن . حساسیت های غذایی در بچه ها، بویژه در شیرخواران و کودکان نوپا متدوال است. هم چنان که سن بالا میرود، سیستم گوارشی تکامل یافته و احتمال کمتری وجود دارد که بدن شما غذاها یا اجزائی از غذا را که محرک آلرژی هستند را جذب کند. خوشبختانه، معمولا بچه ها، حساسیت به شیر، سویا، گندم و تخم مرغ را از دست خواهند داد. حساسیت های شدید و حساسیت به مغزها و صدف داران به احتمال بیشتر مادام العمر خواهند بود.

عوارض

عوارض یک حساسیت غذایی میتواند شامل موارد زیر باشد:

- آنافیلاکسی .یک پاسخ آلرژیک شدید و تهدید کننده حیات

- درماتیت حساسیتی (اگزما). تقریبا یک نفر از هر سه نفر مبتلاء به حساسیت غذایی اگزما نیز دارند.

- میگرن. نشان داده شده است که در برخی افراد، هیستامین آزاد شده توسط سیستم ایمنی در طول پاسخ آلرژیک ، میگرن و سردردهای عصبی را ایجاد می کند.

اگرچه برخی از مردم بر این باورند که حساسیت غذایی به بیش فعالی دوران کودکی و به آرتریت مربوط است، اما شواهدی در این باره وجود ندارد.

آمادگی برای ویزیت پزشک

اگر احتمال می دهید که یک حساسیت غذایی را به غذایی خاص داشته باشید تا زمان ملاقات پزشک از آن غذا اجتناب کنید.چنانچه غذایی را خوردید و علائم خفیفی بروز کرد، داروهایی مثل آنتی هیستامین میتواند در کاهش علائم کمک کننده باشد. اگر واکنش شدید بود یا علائمی از آنافیلاکسی مشاهده کردید بلافاصله با اورژانس تماس بگیرید.

از آنجایی که زمان ملاقات ممکن است کوتاه باشد ، و زمینه های زیادی برای صحبت وجود دارند، بهتر است برای هر ملاقاتی از قبل آماده شوید. در اینجا اطلاعاتی آورده شده که به شما کمک می کند برای ملاقاتتان آماده باشید و بدانید چه انتظاراتی را باید از پزشکتان داشته باشید.

- هر نشانه و علائمی که دارید را یادداشت کنید، حتی آنهایی که به نظربا علت این ملاقات نامربوط هستند.

- اطلاعات کلیدی را یادداشت کنید ،شامل هر استرس یا تغییرات اخیر در زندگی تان.

- لیستی از تمام داروهای مصرفی تهیه کنید ، هم چنین هر ویتامین یا مکملی که دریافت می کنید.

- در صورت امکان یکی از اعضاء خانواده یا دوستان را با خود همراه کنید، برخی مواقع در نظر داشتن همه اطلاعات در طول زمان ملاقات کار سختی می باشد. اگر کسی شما را همراهی کند ممکن است در صورت فراموشی مطلبی آنرا به شما یادآوری کند.

- سوالات خود را برای پرسیدن از پزشک یادداشت کنید.

زمان ملاقات کوتاه است، بنابراین تهیه لیستی از سئوالات قبل از ملاقات کمک می کند که بیشترین بهره را از زمان ببرید. لیست را به ترتیب اهمیت سوالات تهیه کنید.

برخی سوالات پایه ای که می توان از پزشک پرسید عبارتنداز:

* وضعیت من ناشی از یک حساسیت غذایی است یا عوامل دیگری دخیل اند؟

* محتل ترین علت و دیگر عواملی که احتمالا سبب ظهور علائم بیماری شده اند کدامند؟

* به انجام چه آزمایش هایی نیاز دارم؟

* آیا این وضعیت من موقت است یا مزمن؟

* علاوه بر تشخیص و درمان مقدماتی ، چه پیشنهادات درمانی دیگری را برای من دارید؟

* چنانچه مشکلات بالینی دیگری نیز داشته باشم، چطور میتوانم به بهترین شکل آنها را مدیریت کنم؟

* آیا محدودیت هایی خواهم داشت ؟

* آیا ملاقات با یک متخصص و یا استفاده از امکانات درمانی ویژه  ضروریست؟ هزینه آن چقدر است و آیا بیمه آن را تحت پوشش قرار می دهد؟

* آیا جایگزینی برای داروهای تجویز شده به من وجود دارد؟

* آیا هیچ بروشور یا مطلبی برای اینکه با خود به خانه ببرم وجود دارد؟ چه وب سایت هایی برای بازدید پیشنهاد می کنید؟

چنانچه به علت یک حساسیت غذایی در کودکتان پزشک را ملاقات میکنید، ممکن است این سئوالات را نیزداشته باشید:

* آیا احتمال دارد که کودکم در آینده این حساسیت را از دست بدهد و بهبود یابد؟

* چه جانشین هایی برای غذا یا غذاهایی که محرک علائم حساسیت در کودکم هستند، وجود دارد؟

* با وجود این حساسیت غذایی چگونه به حفظ سلامت کودکم در مدرسه کمک کنم؟

علاوه بر سوالاتی که از قبل آماده می کنید، در مورد پرسیدن هر سئوالی که در طول زمان ملاقات برایتان پیش آمد تردید نکنید.

آنچه باید از پزشک انتظار داشت

ممکن است پزشک از شما سئوالاتی بپرسد. آمادگی برای پاسخ دادن به آنها کمک میکند تا زمان بیشتری برای صحبت در زمینه های مورد نظر خود داشته باشید. پزشک احتمالا سئوالاتی به شرح زیر را خواهد پرسید:

* چه زمانی اولین بار علائم را مشاهده کردید؟

* چه فاصله زمانی بین مصرف غذایی که به آن مشکوک هستید تا بروز علائم وجود دارد؟

* آیا شما داروهایی مثل آنتی هیستامین مصرف کرده اید، واگر بلی کمک کننده بوده است؟

* آیا به نظرتان واکنش آلرژیک همیشه با مصرف یک غذای خاص در شما بوجود می آید؟

* قبل از بروز واکنش چه مقدار غذا خورده اید؟

* غذایی که باعث این واکنش شده اند پخته بوده اند یا خام؟

* علائم تا چه اندازه شدید هستند؟

* به نظرتان میرسد چه چیزهایی این علائم را در شما بهبود میدهند؟

* چه چیزهایی این علائم را تشدید می کنند؟

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

اگر زمان کوتاهی بعد از خوردن یک غذا علائم آلرژی در شما بروز کرد، به یک پزشک و یا متخصص آلرژیست مراجعه کنید. اگر برایتان میسر باشد که در زمان ظهور پاسخ آلرژیک به پزشکتان مراجعه کنید و علایم را به وی نشان دهید. این کار میتواند به پزشکتان در تشخیص بیماری کمک کند.

اگر هریک از علائم آنافیلاکسی را به شرح زیر مشاهده کردید با اورژانس تماس بگیرید:

- تنگی مجاری تنفسی به طوریکه نفس کشیدن را مشکل کند
- شوک با افت شدید فشارخون
- نبض تند
- سرگیجه، گیجی

آزمایش های تشخیصی

موارد عنوان شده کمک خواهد کرد تا یک حساسیت غذایی واقعی را از عدم تحمل غذایی، مسمومیت غذایی یا دیگر شرایط تشخیص دهید .

- شرح علائم. برای گفتن سابقه تمام علائم ونشانه ها و اینکه کدام غذاها و چه مقدار مصرف به نظر میرسد علت مشکل باشند و هم چنین سابقه خانوادگی حساسیت غذایی یا دیگر حساسیت ها ، به پزشکتان آماده باشید.

- ثبت غذایی. ممکن است پزشک برای تشخیص دقیق تر از شما بخواهد تا عادات غذایی،علائم وداروهای مصرفی را یادداشت کنید.

- رژیم محدود شده. ممکن است از شما خواسته شود تا غذای مشکوک را برای یک یا دو هفته از رژیمتان حذف کرده و سپس برای یک مرتبه مجددا آنها را به رژیمتان برگردانید . این روش به روشن شدن ارتباط بین علائم با غذاهای خاص کمک میکند.البته این یک روش کامل و بدون خطا نیست. عوامل روحی به اندازه عوامل فیزیکی میتوانند نقش داشته باشند. بعنوان مثال ، اگر تصور شما این باشد که به یک غذا حساس هستید، ممکن است واکنشی ایجاد شود که در واقع یک واکنش آلرژیک حقیقی نیست. اگر واکنش نسبت به یک غذا خیلی شدید باشد، این روش بدون خطر نخواهد بود.

- آزمایش جسمانی.یک آزمایش دقیق میتواند به خوبی مشکل را مشخص کرده وآن را از مشکلات بالینی دیگر مستثنی نماید.

- آزمایش پوستی.  یک تست پوستی  میتواند در تشخیص واکنش شما به یک غذای خاص کمک کند. در این آزمایش، مقدار کمی از غذای مورد نظر  روی پوست بازو یا پشت قرار داده میشود .سپس بوسیله یک سوزان روی پوست منفذی ایجاد میشود تا مقداری از ترکیب به آن نفوذ کند.اگر به ترکیب خاص تست شده حساسیت داشته باشید، پوست شما واکنش نشان داده و برآمدگی ایجاد میشود.

- آزمایش خون. آزمایش خون بوسیله اندازه گیری مقدار آنتی بادی های نوع حساسیتی( IgE) در جریان خون، میتواند پاسخ سیستم ایمنی شما به غذاهای خاص را مشخص کند. برای این آزمایش نمونه خون گرفته شده از شما در مطب دکتر به یک آزمایشگاه فرستاده میشود . اگرچه این آزمایش خون ممکن است همیشه دقیق نباشد.

درمان دارویی

تنها راه اجتناب از یک پاسخ آلرژیک دوری کردن از غذاهایی است که این علائم و نشانه ها را بوجود می آورند. اگرچه با وجود تلاش های شما نیز احتمال دارد که در رژیمتان با یک غذای محرک مواجه گردید.

برای پاسخ آلرژیک خفیف، آنتی هیستامین های معمول توصیه شده میتوانند علائم را تخفیف دهند. میتوان این داروها را بعد از خوردن غذای حساسیت زا برای کاهش خارش و کهیرمصرف کرد. اما، آنتی هیستامین ها برای درمان پاسخ های شدید کمک کننده نمی باشند.

برای پاسخ آلرژیک شدید، شما به تزریق فوری اپی نفرین و انتقال به اورژانس نیاز دارید. بسیاری از مردمی که حساسیت دارند، همیشه یک اتوانژکتور (EpiPen, EpiPen Jr or Twinject) همراه دارند. این وسیله شامل یک سرنگ و سوزن پنهان است که با تزریق به ران پا  مقدار مشخصی از دارو را به بدن وارد میکند.اگر پزشکتان یک اتوانژکتور اپی نفرین برای شما تجویز کرد:

- در همه حال آنرا با خود داشته باشید. و بهتر است که یک اتوانژکتور دیگر درون ماشین و یا میز محل کارتان داشته باشید.

- همیشه مطمئن شوید که قبل از رسیدن تاریخ انقضاء ، اپی نفرین جدید جایگزین کرده اید.

- مطمئن شوید که روش استفاده از اتوانژکتور را میدانید. هم چنین نزدیکان تان باید برای کمک به زندگی شما روش استفاده از دارو را در موارد علائم شدیدتر و آنافیلاکسی بدانند.

با وجود اینکه تحقیقاتی در جهت  پیدا کردن روشهای درمانی  به منظور کاهش علائم آلرژی و جلوگیری از حمله های آلرژی ، در حال انجام هستند ولی هنوزهیچ درمان تایید شده که بتواند از حساسیت جلوگیری کرده یا علائم را به طور کامل از بین ببرد، وجود ندارد. متاسفانه آمپول های آلرژی (ایمونوتراپی) ، که برای کاهش تاثیرات آلرژی های دیگری مثل حساسیت فصلی  استفاده میشوند در درمان حساسیت غذایی تاثیری ندارند.

درمان اصلی این است که از غذای مورد تردید اجتناب کرده و به منظورتشخیص اقدامات تخفیف دهنده و عکس العمل مناسب در برابر واکنش های شدید، با پزشکتان همکاری و مشورت نمایید.

جایگزین های دارویی (طب تکمیلی):

تحقیقات در زمینه جانشین های درمانی برای آلرژی غذاییمحدودند. اگرچه بسیاری از افراد در این زمینه تلاش کرده و ادعا می کنند که برخی درمان های جایگزین کمک کننده اند.

- داروهای گیاهی. تعداد کمی از مطالعات اثرات مثبت داروهای گیاهی را مثل برخی ترکیبات دارویی چینی، در کاهش علائم وپیشگیری از آنافیلاکسی  نشان داده اند .اگرچه هنوز هیچ دلیل قابل اعتمادی بر این مسئله وجود ندارد. بعلاوه، نگرانی های در مورد کیفیت برخی ازاین داروهای گیاهی چینی وجود دارد.در مورد مصرف این داروها حتما با پزشک خود مشورت کنید.ممکن است این داروها بر نتایج آزمایش شما اثرگذار باشند یا با برخی داروهای دریافتی شما تداخل داشته باشند.

- طب سوزنی و ماساژ درمانی(یک روش درمانی چینی با فشار دست در برخی نقاط بدن). تحقیقات دانشگاهی اندکی در مورد اثربخشی طب سوزنی برای درمان آلرژی غذایی وجود دارند و این مطالعات فواید روشنی را در مورد این روش ها نشان نداده اند. اگرچه برخی از افراد معتقدند که این روش های درمانی به برخی از مشکلات سلامتی آنها ، مثل حساسیت ها،کمک می کند و به علت خطرات کوچکی که این روشها به همراه  دارند، حتما با یک متخصص کار کنید.

- رژیم های غذایی خاص. در گذشته، رژیم های غذایی گردشی که طی آن باید از برخی غذاهای خاص طی یک دوره خاص اجتناب می کردید،بعنوان یک روش درمانی حساسیت غذایی در نظر گرفته میشد.هیچ شواهدی مبنی بر اثربخشی این رژیم ویا رژیم های مشابه  در حساسیت غذایی وجود ندارد. تنها روش غذایی اثبات شده برای عمل این است که به طور کامل از غذاهای محرک آلرژی دوری کنید.
 
حمایت و پشتیبانی

حساسیت غذایی م یتواند بسیار چالش برانگیز ویک دلیل مهم نگران کننده باشد. داشتن یک منبع اطلاعاتی خوب و شانس درمیان گذاشتن مشکلات و نگرانی ها با دیگران میتواند بسیار کمک کننده باشد. تعدادی از سایت های اینترنتی و سازمان های عام المنفعه،  اطلاعات و جلسه هایی را برای بحث درباره حساسیت غذایی ارائه می کنند. برخی از آنها فقط مخصوص والدین بچه هایی با حساسیت غذایی هستند.

سبک زندگی و درمان های خانگی

یکی از راه های جلوگیری از یک پاسخ آلرژیک دوری کردن کامل از غذاهایی است که این علائم و نشانه ها را بوجود می آورند.

- به دانسته خود اکتفا نکنید. همیشه برچسب غذاهای صنعتی را برای اطمینان از اینکه حاوی جزء حساسیت زا نباشند، بخوانید. حتی اگر مطمئنید که ترکیبات آن غذا را میدانید، باز هم برچسب را چک کنید. برخی مواقع ترکیبات تغییرمیکنند. چنانچه غذا حاوی هر یک ازترکیبات معمول حساسیت زا باشد، روی برچسب های غذایی باید  به طور واضح لیست شوند. برای اجتناب از مصرف 8 منبع اصلی آلرژن های غذایی با دقت برچسب ها را بخوانید: شیر، تخم مرغ،بادام زمینی،مغزهای درختی، ماهی، صدفداران،سویا و گندم.

- وقتی در مورد غذایی تردید دارید ، فقط تشکر کرده و آن را رد کنید. در رستوران واجتماعات ، شما همیشه در معرض خطر احتمال دریافت یک غذای حساسیت زا هستید. بسیاری از مردم از اهمیت یک پاسخ آلرژیک غذایی بی خبرند و نمی دانند که مقدار خیلی کمی از یک غذا میتواند باعث واکنش های شدید در برخی افراد شود.اگردر مورد اینکه غذا حاوی یک ترکیب حساسیت زا برای شما است، تردید دارید ، کاملا آنرا رد کنید.

- افراد مراقبت کننده را نیز در این مسئله درگیر کنید. اگر کودکتان حساسیت غذایی دارد، ازنزدیکان، پرستار بچه، مربی یا مراقبین دیگر درخواست کمک کنید. مطمئن شوید که آنها میدانند چقدر برای کودکتان مهم است که از غذاهای حساسیت زا دوری کند وهم چنین اینکه در مواقع اورژانسی چه باید بکنند.

پیشگیری

بهترین راه پیشگیری از یک واکنش آلرژیک، شناخت و اجتناب از غذاهایی است که این علائم را ایجاد می کنند. برای برخی از افراد این مشکل فقط یک مسئله ناراحت کننده است، اما برخی دیگر آنرا رنج بزرگتری می بینند. برخی از اجزای غذایی آلرژی زا میتوانند زمانیکه بعنوان جزء غذایی در یک بشقاب غذا باشند، به خوبی در بین دیگر اجزاء غذا پنهان گردند. این اتفاق بویژه در رستوران ها و دیگر محافل اجتماعی رخ میدهد.

اگر شما دچار یک حساسیت غذایی هستید، موارد زیر را رعایت کنید:

- بدانید که چه می خورید و می نوشید. مطمئن شوید که برچسب غذایی را با دقت خوانده اید.

- اگر تا به حال یک واکنش شدید آلرژیک داشته اید، یک بازوبند یا گردنبند پزشکی داشته باشید که در موارد حمله آلرژیک یا شرایطی که قادر به برقراری ارتباط نیستید، دیگران متوجه حساسیت غذایی شما شوند.

- در مورد تجویز اپی نفرین اورژانسی (آدرنالین) با پزشک خود صحبت کنید.

- اگر آسم دارید، هنگام صرف غذا در رستوران حتما از اینکه به غذا سولفیت اضافه نشده باشد مطمئن شوید . هنگام خرید مواد غذایی حتما برچسب روی محصولات را به دنبال واژه های سدیم بی سولفیت، پتاسیم بی سولفیت، سدیم سولفیت و پتاسیم متا بی سولفیت چک کنید.

- وقتی در جایی بیرون منزل غذا میخورید مطمئن شوید که میزبان شما کاملا از حساسیت غذایی شما باخبراست، و لازم است که شما 100 درصد ازاینکه غذا حاوی ترکیب حساسیت زا برای شما نیست مطمئن باشید. هم چنین، از ناخالصی ها و آلودگی های غذایی در آشپزخانه آگاه باشید-مطمئن شوید که غذا روی سطوح یا تابه های حاوی غذای حساسیت زا تهیه نشده است.حتی بهتر است که با سرآشپز صحبت کنید – به اینکه نیازها و شرایطتان را آشکار سازید بی میل نباشید. پرسنل رستوران زمانی که از درخواست شما کاملا آگاه باشند از کمک کردن به شما خوشحال خواهند شد.

اگر کودک شما حساسیت غذایی دارد، اقدامات حیاتی زیر را برای اطمینان از سلامت او انجام دهید:

- حساسیت غذایی کودکتان را به اشخاص مهم اطلاع دهید. با مراقبین کودکتان، پرسنل مدرسه، والدین دوستان فرزندتان، و دیگر بزرگسالانی که به نوعی با کودک شما درارتباطند، صحبت کنید. تاکید کنید که حساسیت غذایی میتواند یک پاسخ تهدید کننده حیات باشد و به عملکرد سریع نیاز دارد. مطمئن شوید که کودکتان میداند که در مواقع واکنش نشان دادن به یک غذا باید سریع اعلام کمک نماید.

- علائم حساسیت غذایی را توضیح دهید. به افراد بزرگسالی که با کودکتان در ارتباطند آموزش دهید که چگونه علائم ونشانه های یک پاسخ آلرژیک را تشخیص دهند.

- یک برنامه عملی بنویسید. برنامه شما باید نحوه مراقبت از کودکتان را در زمان بروز یک پاسخ آلرژیک شرح دهد. یک کپی از این برنامه برای پرستار مدرسه کودکتان و کسانی که مراقبت از او را به عهده دارند تهیه کنید.

- برای کودکتان یک بازوبند یا گردنبند هشدار پزشکی تهیه ببینید.  دراین بازوبند علائم حساسیت کودکتان لیست شده و شرح میدهد که دیگران در موارد اورژانسی چه اقدامات اولیه ای را باید انجام دهند.

منبع: رژیم درمانی نوین