شکست بارسا و قصور روحانی!

عصر ایران؛ احسان محمدی- «بابا خدایی دیگه این روحانی هم شورشو در آورده ! زمان احمدی نژاد بارسلونا زیر 2 تا نمی زد به رئال، حالا می ره 3 تا می خوره برمی گرده ! چه وضعیه آخه ؟!»

این را کاربری در صفحه خود درفیس بوک نوشته بود و ده ها نفر هم آن را دست به دست کردند؛ واکنشی شوخ و شنگ به شکست تیم محبوب شان بارسلونا که در سانتیاگو برنابئو 3-1 مغلوب شد.

ژوزه مورینیو می گفت هنگام برگزاری ال کلاسیکو زمان می ایستد و دنیا توقف می کند. علاقه مندان ایرانی فوتبال که شنبه شب  بازی ال کلاسیکو را تماشا کردند بیش از هر چیزی به یاد فوتبال رقت انگیز خودمان افتادند. فوتبالی که حالا باید از ویتنام و یمن و احتمالاً به زودی از مالدیو هم بترسیم.

این که آیا اصولاً مقایسه ال کلاسیکو - که شاه ماهی های فوتبال دنیا را در دل خود دارد - با بازیکنان نیمه معمولی فوتبال خودمان که فقط حرفه ای پول می گیرند و آماتور تمرین و مسابقه می دهند کار درستی است یا نه بحثی جداست.

 مردم نگاه می کنند و کاری به تمرین های پرفشار کارلو آنجلوتی ندارند. بسیاری از آنها به سبک علی پروین دوست دارند لیونل مسی توپ را بردارد و ببرد «بکند توی گل»!

این که لوئیز سوارز مثل مرد بقالی  که از خواب بیدارش کرده بودند تا کرکره مغازه را بالا بدهد و یک مثقال کشمش توی ترازو بریزد، شلخته و سردرگم بود برای آنها مهم نیست. گل می خواهند، دریبل و هیجان...

در کشاکش انقلاب کسانی می گفتند فوتبال را شاه برای تخدیر جوان ها رواج می دهد تا مردم  چنان مسخ توپ گرد شوند که دیگر به فقر و فساد و تبعیض توجه نکنند. پس این فوتبال همان مظهر فساد است که باید جلویش را گرفت. گذر زمان اما حتی به تندروترین انقلابیون یاد داد هر پدیده ای اگر خوب مدیریت نشود ممکن است به یک آفت تبدیل شود و گناه از فوتبال نیست.

در شبی که همچنان اسیدپاشی و اعدام ریحانه جباری بحث داغ شبکه های مجازی بود به ناگاه فوتبال مثل سونامی برای لحظاتی – هرچند کوتاه- همه چیز را بلعید.

این قدرت اعجاب آور اما چرا در کشورمان قدر دانسته نمی شود؟ چرا زمین های بازی را فراموش کرده ایم اما تا دل تان بخواهد پستو تولید کرده ایم برای اینکه جوان ها دور هم جمع شوند و شیشه و کراک و کروکودیل به بدن بزنند!

وقتی حتی کشوری مثل هند که بیشتر به لحافی چهل تکه می ماند دوباره برای احیای فوتبال خیز برداشته است چرا کاری کرده ایم که این ورزش در کشورمان به حقارت کشیده شود و اسباب خنده و مضحکه جور شود؟ وقتی ورزش و تحرک را حذف کنیم به جایش برای خمودگی فرش قرمز گسترانده ایم، آن وقت چه طور انتظار داریم سن سکته به 30 سال نرسد؟!

چه طور انتظار داریم رکورد سرطان را در دنیا نزنیم؟ چه طور وجب به وجب خیابان هر روز مطب دکتر برپا نشود؟ چه طور کمپ های ترک اعتیاد بیش از باشگاه های ورزشی مشتری دارند؟

برخلاف بسیاری از تبلیغات رسمی در مورد فروپاشی دنیای غرب، اتفاقاً در بسیاری از این کشورها سلامت فردی از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است، مردم به ورزش تشویق می شوند و تلاش می شود تکانی بخورند، حتی اگر به حرکتی موزون و نیمه موزون بینجامد، ما اما به جایش روزنامه ورزشی می خوانیم! ... این هم تقصیر روحانی است؟!