برگزیده سرمقاله‌های روزنامه‌های امروز

جام جم: سیما در نوروز ۹۳

«سیما در نوروز ۹۳» عنوان سرمقاله روزنامه جام جم به قلم دکتر علی دارابی است که در آن می خوانید؛از مهرماه ۹۲ معاونت سیما تدارک گسترده ای برای نوروز ۹۳ را در برنامه های خود قرار داد. تعالی معنوی، گفتمان فاطمی و شادی و نشاط، راهبرد حاکم بر برنامه ها بود. ترویج سبک زندگی ایرانی - اسلامی، حفظ و صیانت از محیط زیست، اهتمام به مقوله افزایش جمعیت و اقدام بایسته برای فراهم ساختن طرح هدفمندسازی یارانه ها و تبیین نامگذاری سال نیز از اولویت های برنامه سازی سیما بود.

بازه زمانی ویژه برنامه های نوروز سیما نیز از چهارشنبه آخر سال تا جمعه پانزدهم فروردین (بیش از سه هفته) را دربر می گرفت که مدت بسیار طولانی برای تدارک ویژه برنامه هایی که مخاطب را پای تلویزیون بنشاند، می طلبید و براساس مشاهدات میدانی، اظهارات مردم، ارزیابی مراکز نظارتی سازمان و سیما، نظرسنجی ها و سامانه های مردمی روابط عمومی، ویژه برنامه های نوروز ۹۳ متفاوت، جذاب تر، دیدنی تر و پرمخاطب تر از سال های گذشته بوده است.

ویژه برنامه های نوروزی سیما در ۹ عنوان کلی جای می گیرد:

1) مجموعه های نمایشی (سریال ها): چهار سریال طنز و کمدی از ساعت ۲۰ و ۴۵ دقیقه تا ۲۴ در چهار شبکه یک، دو، سه و تهران تدارک گسترده ای را برای مردم عزیزمان دید. بیش از ۵۰۰۰ نفر از هنرمندان و عوامل تولیدی بیش از هشت ماه تلاش کردند که هر یک به سهم خود شادی و نشاط را درون خانواده ها ببرند و در عین حال پیام های آموزنده و سازنده ای را برای مردم به صورت هنرمندانه در مجموعه های نمایشی جانمایی کنند. محیط زیست، هدفمندسازی یارانه ها، افزایش جمعیت و خانواده محوری به طور برجسته محور این مجموعه های نمایشی بود. این چهار سریال بدون احتساب سریال های پخش شده از شبکه تماشا بوده است. سریال پایتخت ۳ به تنهایی بیش از ۹۰درصد بیننده را به خود اختصاص داده است.

2) فیلم های سینمایی: ۱۴۶ فیلم سینمایی در این بازه زمانی از شبکه های تلویزیون پخش شد. بیش از ۵۲ عنوان از این فیلم ها مربوط به سینمای ایران و تولیدات معاونت سیما بوده است که رکوردی بسیار ارزنده است. در گذشته بخش اعظم این فیلم ها از محصولات غیرایرانی بود. بعلاوه بیش از ۴۶ عنوان از فیلم های سینمایی محصول سال ۲۰۱۳ بود که در بسیاری از کشورهای آسیایی تاکنون به نمایش درنیامده است و مردم بخصوص جوانان و مشتاقان سینما برای نخستین بار آن را از قاب تلویزیون جمهوری اسلامی دیدند. افزون بر این تعدادی از این فیلم ها به صورت استریو (با صدای اصلی) پخش شد که وضوح تصاویر و صدا برای بیننده بسیار جذاب تر است. بی تردید تأمین بودجه و اعتبار برای خرید این حجم از فیلم ها، طراحی جدول (کنداکتور) پخش، زبان گردانی (دوبله) حرفه ای و بموقع برای اهل هنر روشن است و اقدامی بزرگ محسوب می شود. این میزان بدون احتساب فیلم های پخش شده از شبکه نمایش است.

3) برنامه های معارفی: برنامه های معارفی شبکه ها در ایام نوروز چون گذشته در ساعات مقرر پخش شد: سمت خدا، آفتاب شرقی، تا نیایش، معرفت، بچه های مسجد و... . همچنین شبکه قرآن و معارف علاوه بر برنامه های ویژه، تلاوت یک جزء قرآن را روزانه در جدول پخش خود قرار داد تا مردم انس با قرآن را در کنار دید و بازدید نوروزی همراه داشته باشند. معرفی کتب فاطمی، برنامه های ویژه ایام فاطمیه در همه شبکه ها و بسته های معارفی کوتاه به نام ارمغان یا سخنرانی استادان برجسته حوزه و دانشگاه از دیگر برنامه های سیما محسوب می شد.

4) مستند: در ۲۴ ساعت به گونه ای برنامه ریزی شد که در این ظرف زمانی ۲۵ مستند فاخر از ایران و جهان از همه شبکه در بهترین ساعت بویژه از ساعت ۱۸ تا ۲۴ پخش شود. این میزان بدون احتساب مستندهای پخش شده از شبکه مستند بوده است.

5) کودک و نوجوان: کودکان و نوجوانان در ایام نوروز برنامه های محبوب و تماشایی خود را دیدند، در عین این که شبکه پویا ویژه برنامه های خاصی را در این ایام تدارک دیده بود. کلاه قرمزی و پسرخاله با عروسک های جذاب و محبوبش گرمابخش خانواده ها بود و کودکان و نوجوانان در کنار والدین به تماشای این برنامه پربیننده و جذاب نشستند.

6) مسابقات: سرگرمی و تفریحات یکی از کارکردهای رسانه است. در این میان مسابقات از جایگاه ویژه ای برخوردار است. از نشان برتر، سرزمین دانایی، مشاعره و قند پهلو گرفته تا مسابقات ورزشی همه تلاش کردند بهترین ها را برای مردم عزیز تدارک ببینند، اما پخش مسابقات زنده فوتبال داخلی و خارجی در شبکه سه و ورزش و ویژه برنامه های به سوی جام جهانی فوتبال از شبکه ورزش از جذابیت مضاعف برخوردار بود، اما در این میان پدیده مسابقات «آقای گزارشگر» شبکه سه بود که رویکردی نوین در شناسایی استعدادهای جوان برای گزارش مسابقات ورزشی وفوتبال بود که از بیننده و رضایتمندی بالایی برخوردار بود. این برنامه توانست قریب به ۲۰ هزار نفر از مشتاقان این حوزه را فراخوان کند.

7) ویژه برنامه های تحویل سال: شبکه های سیما در رقابتی سازنده و جذاب بیش از یکصد ساعت برنامه زنده برای تحویل سال تدارک دیدند. بیش از ۳۰۰۰ نفر از همکاران فنی، پخش، تولید و برنامه ساز سیما در ساعاتی که باید چون دیگر مردم در کنار خانواده های خود باشند در سر کار حاضر شدند و از هیچ تلاشی فروگذار نکردند تا کانون خانواده ها گرم باشد و حال مردم را خوب کنند. در این یکصد ساعت برنامه بیش از ۳۰۰ نفر از هنرمندان، شاعران، چهره های ماندگار، خانواده معظم شهیدان، ایثارگران، قهرمانان و ورزشکاران، مهمان برنامه های مختلف بودند. ویژه برنامه های تحویل سال شبکه های سیما در عین شادی و نشاط، جذابیت، معنویت و تقویت ارزش ها، شبکه های ماهواره ای را زمینگیر کرد و این امر را از داوری و اظهارنظر مردم و نیز برنامه های شبکه های نامحرم ماهواره ای می توان دریافت کرد.

8) راهیان نور: شبکه های هفده گانه سیما با برنامه ریزی انجام شده یک شبکه مجازی راهیان نور را از نخستین ساعات بامدادی تا آخرین ساعات شب به یادمان های دفاع مقدس اختصاص دادند. رسانه ملی قرارگاه هایی را در مراکز عملیاتی دفاع مقدس ایجاد کرد و در طول شبانه روز به طور منظم از حضور میلیونی مردم گزارش تهیه و پخش کرد. رئیس بنیاد حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس با قدردانی از عملکرد رسانه ملی و به طور اخص معاونت سیما اظهار کرد که: «سیما همواره جلوتر و پیشگام تر از بنیاد در حفظ آثار و نشر ارزش های دفاع مقدس و راهیان نور خدمت کرده است». افزون بر این سریال ۴۰ قسمتی معراجی ها نیز خدمتی از معاونت سیما برای گسترش فرهنگ راهیان نور است که هم اکنون فیلم سینمایی آن به عنوان پرفروش ترین در حال اکران است و مجموعه آن نیز از سوم خرداد (سالروز آزادی خرمشهر) از سیما پخش خواهد شد.

9) اهتمام به مسائل اصلی کشور: همه شبکه ها بویژه شبکه های یک، چهار و تهران با اختصاص ویژه برنامه هایی روزانه به تبیین ابعاد نامگذاری سال پرداختند. حفظ محیط زیست، افزایش جمعیت، اقتصاد مقاومتی و هدفمندسازی یارانه ها به مثابه راهبردی اساسی در برنامه های سیما در طول نوروز جلوه کرد. از زیرنویس ها تا ویژه برنامه ها و نیز جانمایی پیام ها در سریال ها و مجموعه های نمایشی همه و همه تلاش کردند که مسائل اصلی کشور در دستور کار مردم و جامعه قرار گیرد. علاوه بر این موارد راهنمایی و رانندگی و مسائل مرتبط با امنیت و نیروی انتظامی آن قدر استمرار و برجستگی داشت که بارها مسئولان ناجا از اقدامات رسانه و به طور اخص سیما قدردانی کردند.

معرفی کتاب، برنامه های خانواده، معرفی مراکز زیارتی و سیاحتی ایران، گزارش ها و اخبار آب و هوا و جاده ها، میان برنامه های جذاب و شاد، پخش سریال ها و فیلم های سینمایی جذاب از شبکه تماشا و شبکه نمایش، ویژه برنامه های شبکه نسیم، تدارک بایسته شبکه سلامت و آموزش و بخصوص جام جم برای ایرانیان و فارسی زبانان مقیم خارج تلاش گسترده ای بود که همکاران معاونت سیما در طبق اخلاص برای رضایتمندی مردم ارائه کردند.

همکاران پرتلاش و خدوم تولید و فنی ـ که اگر آنان نباشند امکان ارسال تصویر و صدا برای دیدن و شنیدن از تلویزیون فراهم نیست ـ کار بزرگی کردند. امید آن که همه این تلاش ها مورد رضایت حضرتعالی قرار گیرد و شادی و نشاط را بر چهره مردم عزیزمان نقش بسته باشد. ان شاءالله

خراسان:مدیریت جهادی حلقه مفقوده اقتصاد ایران

«مدیریت جهادی حلقه مفقوده اقتصاد ایران»عنوان یادداشت روز روزنامه خراسان به قلم مهدی حسن زاده است که در آن می خوانید؛نامگذاری سال جدید به نام «اقتصاد و فرهنگ، با عزم ملی و مدیریت جهادی» از سوی رهبر انقلاب پازل نامگذاری ۷ سال اخیر را که با محوریت اقتصاد بوده است، تکمیل کرد و نشان داد همچنان رهبری معظم انقلاب اقتصاد را اولویت اصلی کشور می دانند. هر چند در این میان توجه خاص در سال جاری به مقوله فرهنگ نیز جای تأمل دارد اما در این مجال موضوع نامگذاری سال جدید را از منظر اقتصاد مورد بررسی قرار می دهیم.

با نگاهی به عناوین سال های اخیر از سال ۸۷ «نوآوری و شکوفایی»، ۸۸ «اصلاح الگوی مصرف»، ۸۹ «همت مضاعف و کار مضاعف»، ۹۰ «جهاد اقتصادی»، ۹۱ «تولید ملی، حمایت از کار و سرمایه ایرانی» و ۹۲ «حماسه سیاسی و حماسه اقتصادی» می بینیم که روند توجه به ابعاد مختلف مسائل اقتصاد ایران از حوزه نوآوری تا مصرف، توجه ویژه به موضوع کار، روحیه جهادی در حوزه اقتصاد، اهمیت بخش تولید و ضرورت رویکرد حماسی در حوزه اقتصاد همگی بخش هایی است که در سیاست های کلی اقتصاد مقاومتی به عنوان یک منظومه مشخص در اواخر سال گذشته از سوی رهبر انقلاب ابلاغ شد. آن چه در سال جدید به این پازل اضافه شده است ضرورت مدیریت جهادی و عزم ملی برای موفقیت در حوزه اقتصاد است. به ویژه ضرورت دارد موضوع مدیریت جهادی در حوزه اقتصاد تبیین و اهمیت آن روشن شود.

برای درک اهمیت موضوع مدیریت جهادی در حوزه اقتصاد باید توجه داشت که چالش های اقتصاد به عنوان چالش اصلی کشور با توجه به حجم مشکلات که در آمارهای تورم، بیکاری، رشد اقتصادی، شاخص های پولی و بانکی، شدت بالای مصرف انرژی و بسیاری از آمارهای دیگر مشهود است، ممکن است خود را در ۲ حوزه سیاست گذاری و اجرا نشان دهد. به عبارت دیگر مدیریت موفق در حوزه اقتصاد برای خروج از وضعیت فعلی و تبدیل اقتصاد ایران به اقتصاد درون زا و برون نگر با تراز تجاری مثبت، نرخ های تورم و بیکاری تک رقمی، رشد مستمر اقتصادی و بهبود شاخص های عدالت اجتماعی مستلزم ۲ اصل سیاست گذاری صحیح (اعم از تدوین قوانین و مقررات) و اجرای موفق است. در برهه اخیر به نظر می رسد شکست برخی سیاست های غلط اقتصادی در حوزه هایی مانند هدفمندی یارانه ها، سیاست های پولی، بانکی و ارزی و... منجر به رویکردهای عقلانی تر و مدبرانه تر در حوزه اقتصاد شده است.

به عنوان نمونه اجماع دیدگاه های کارشناسان و مسئولان در ضرورت توجه به بخش تولید در طرح هایی نظیر هدفمندی، جلوگیری از هزینه کردن بی رویه درآمدهای نفتی، اجتناب از خلق بدون حساب و کتاب نقدینگی و برخی موارد دیگر مشهود است و به نظر می رسد فضا برای سیاست گذاری صحیح در حوزه اقتصاد فراهم باشد به ویژه این که با ابلاغ سیاست های کلی اقتصاد مقاومتی محورهای اصلی حرکت در حوزه اقتصاد برای همه روشن شده است و جای ابهام چندانی در حوزه سیاست گذاری باقی نمانده است، اما به نظر می رسد حوزه مدیریت اجرا برای تحقق این سیاست ها نیازمند تأمل جدی است. دیگر نگرانی چندانی درباره اعتقاد داشتن به ضرورت اجرای سیاست های اقتصاد مقاومتی و انگیزه مسئولان برای اجرای این سیاست ها وجود ندارد بلکه دغدغه اصلی این است که آیا آنان که می خواهند این سیاست ها را اجرا کنند می توانند خواسته خود را جامه عمل بپوشانند یا نه؟!

مدیریت جهادی در حوزه اقتصاد رویکردی است که نشان می دهد سیاست گذاری صحیح به تنهایی موجب موفقیت در حوزه اقتصاد نمی شود بلکه توانایی اجرای طرح های اقتصادی در شرایطی که فشارهای تحریم، رکود تورمی و مشکلات ساختاری اقتصاد و کشور وجود دارد، باید فراتر از توانایی معمول و مدیریت های معمول باشد. طرح توزیع «سبد کالا» نمونه ای از طرحی مناسب با اجرایی نامناسب بود که خلاء جدی مدیریت در حوزه اقتصاد را نشان داد. در چنین شرایطی ضرورت دارد مولفه های مدیریت جهادی به ویژه مدیریت جهادی در حوزه اقتصاد که به معنای مدیریت در شرایط سخت و غیرمعمول محیط پیرامونی است، مشخص و تبیین شود. در این میان قطعاً تجربه مدیریت های سخت و سنگین در عرصه هایی نظیر دفاع مقدس که نوع خاص مدیریت فرماندهان در شرایط نابرابر جنگی توانست دفاع مقدس ۸ ساله را به نماد غرور آفرین هنرنمایی ایرانیان تبدیل کند، می تواند برای امروز و شرایط سخت اقتصادی به کار آید.

تردید نکنیم اقتصاد کشور همان اندازه که به تدبیر نیاز دارد به مدیریت توانمند نیز محتاج است. مدیریتی که می تواند عقلانیت سیاست گذاران را در عرصه عمل محقق کند. مدیریتی که در شرایط غیرمتعارف امروز با توانی فراتر از توان متعارف عمل کند و اقتصاد را با ۲ بال تدبیر و مدیریت جهادی به سرمنزل توفیق برساند.

کیهان:ضرورت واکنش قاطعانه

«ضرورت واکنش قاطعانه»عنوان یادداشت روز روزنامه کیهان به قلم حسین شمسیان است که در آن می خوانید؛پرداختن به قطعنامه اخیر اتحادیه اروپا- که در آن راهبرد این اتحادیه برای ارتباط با ایران طراحی شده است- به دلیل مهم بودن قطعنامه مذکور نیست، و به علت اهمیت اتحادیه اروپا هم نیست!

قطعنامه مهم نیست، چون حرف تازه ای در آن نیست و جز خیال پردازی و آرزوهایی کودکانه چیز دیگری در آن دیده نمی شود. آرزوهایی که بی تردید سی و پنج سال است بر دل آرزومندانش مانده است و به فضل الهی به گور خواهند برد.

اتحادیه اروپا هم جایگاه مهم و درخور توجهی ندارد، چون اتحادیه اروپا درچند سال اخیر، در بدترین شرایط عمر خود به سر می برد و از آن ژست اروپای واحد و تبدیل شدن به قدرت مهم جهانی، فاصله فراوانی گرفته است. تا آنجا که بارها تا مرز فروپاشی پول واحد پیش رفته و در بسیاری از کشورهای عضو آن، فلاکت و نابسامانی اقتصادی گریبان حاکمان را گرفته و پی درپی شاهد سقوط دولت های ناتوان آن هستیم. به جرات می توان گفت از آن موجود ادعایی و خیالی گذشته، تنها عکسی بر جای مانده و چند ستاره بر روی یک پرچم! اکنون همة شواهد نشان از آن دارد که اروپای امروز، در حد یک ایالت آمریکا، تابع محض و بی چون و چرای سیاست های کاخ سفید است و برای بقای خود و حفظ پرستیژ و ظاهر استعمارگرش، چاره ای جز تمکین به تمامی خواسته های آمریکا ندارد. تاریخ درماندگی و التماس فرانسه به آمریکا پس از پایان جنگ با عراق، برای بدست آوردن چند پروژه اقتصادی را فراموش نمی کند! با این حساب، تکلیف بانیان و امضاکنندگان قطعنامه مشخص و وزن آنها برای ملت ایران معلوم است.

اما به صورت دائم افکارعمومی بسیاری از مردم جهان از طریق رسانه های غربی زیر شدیدترین بمباران تبلیغی قرار دارد و این رسانه ها، با بزرگ نمایی قدرت پوشالی اربابانشان سعی در ارعاب مردم جهان و تلقین تفوق و برتری آنها هستند، بیم آن می رود که عدم واکنش مناسب به این قطعنامه و رفتارهای خیالپردازانه اتحادیه اروپا، به سکوت، بدلیل نیاز! به آنها تعبیر شود! و این همان چیزی است که امام راحل عظیم الشان، مسئولان را از آن برحذر داشته و دستور رویارویی با این برداشت را داده بودند. از این روی واکنش منطقی و مقتدرانه، امری اجتناب ناپذیر و الزامی است که در برگیرنده عزت و اقتدار ملت بزرگ ایران خواهد بود. در این بین تکلیف قوای مجریه و مقننه بسیار پر اهمیت و خطیر است و ضروری است به شکلی عملی، به این گستاخی جواب بدهند تا جهانیان بدانند با ملتی رشید و مقتدر، چگونه سخن بگویند و چگونه رفتار کنند.

از آنجا که ستم ها و پلیدی های غرب علیه مردم ایران، قدمتی طولانی داشته و لااقل در دوره انقلاب اسلامی، از روز نخست شاهد آن بوده ایم، تجربیات ارزشمندی درباره رفتار با غرب چه در زمان امام راحل(ره) و چه پس از آن در دورة زعامت رهبر معظم انقلاب، در پیش روی ماست و می تواند راهگشای خوبی باشد برای مسئولان امر و کسانی که هنوز با خوشبینی درصدد بدست آوردن دل دشمن و جلب خرسندی آنها هستند!

1- در بهمن 1367 پس از آنکه سلمان رشدی مرتد، با انتشار رمان کفرآمیز آیات شیطانی، به مقدسات مسلمانان توهین کرد، امام راحل، با صلابت الهی، حکم ارتداد وی را صادر فرمودند. این حکم الهی که با انجام راهپیمایی های وسیع، مورد استقبال مسلمانان جهان قرار گرفت، کشورهای اروپا را به تکاپو انداخت و سبب شد تا با توسل مزورانه به شعار دفاع از آزادی بیان و اندیشه، به رویایی با آن بپردازند. آنها درست مثل امروز، از در تهدید وارد شده و از تحریم ایران و ممنوعیت پروازهای متقابل سخن گفتند و چون در عزم الهی امام (ره) هیچ خللی حاصل نشد و شور انقلابی مردم مسلمان جهان روزافزون شد، آخرین حربه خود را بکار گرفتند و سفرای خود را از کشورمان فراخواندند.

این حربه ای است که غرب با آن بسیاری از ملت ها را مرعوب می کند و اینگونه القا می کند که با بازگشت سفرا به کشورشان درهای رحمت و سعادت بر مردم کشور میزبان بسته خواهد شد! اما واکنش امام راحل باعث شد که آنها خیلی زود به خالی بودن اسلحه اشان اعتراف کنند و دست از پا درازتر برگردند! ایشان در سوم اسفند 67 اینچنین فرمودند: «ضرورتی نیست که در چنین شرایطی، به دنبال ایجاد روابط و مناسبات گسترده باشیم، چرا که دشمنان ممکن است تصور کنند که ما به وجود آنان چنان وابسته و علاقه مند شدیم که از کنار اهانت به معتقدات و مقدسات دینی خود ساکت و آرام می گذریم. آنان که هنوز بر این باورند و تحلیل می کنند که باید در سیاست و اصول و دیپلماسی خود تجدیدنظر نمائیم و ما خامی کرده ایم و اشتباهات گذشته را نباید تکرار کنیم و معتقدند که شعارهای تند یا جنگ سبب بدبینی غرب و شرق نسبت به ما و نهایتاً انزوای کشور شده است و اگر ما واقع گرایانه عمل کنیم آنان با ما برخورد متقابل انسانی می کنند و احترام متقابل به ملت ما و اسلام و مسلمین می گذارند، این یک نمونه است که خدا می خواست انتشار کتاب کفرآمیز آیات شیطانی در این زمان اتفاق بیفتد و دنیای تفرعن و استکبار و بربریت، چهره واقعی خود را در دشمنی دیرینه اش با اسلام برملا سازد تا ما از ساده اندیشی بدر آئیم و همه چیز را به حساب اشتباه و سوءمدیریت و بی تجربگی نگذاریم و با تمام وجود درک کنیم که مسئله اشتباه ما نیست، بلکه تعمد جهانخواران به نابودی اسلام و مسلمین است...»

اندکی پس از این واکنش قاطعانه امام راحل بود که دشمنان ما سرافکنده و دست از پا درازتر، سفرایشان را بار دیگر راهی ایران کردند.

2- پس از ارتحال امام راحل، اتحادیه اروپا به بهانه رخ داد یک عملیات تروریستی در قهوه خانه ای بنام «میکونوس» در آلمان، جنجال وسیعی علیه کشورمان به راه انداخته و ایران را به عنوان دولت حامی تروریست معرفی نمودند! شنیدن اتهام تروریست بودن دولت ایران از اتحادیه اروپا که عوامل سازمان منافقین، یعنی قاتلان هزارن انسانی بی گناه و مظلوم را پناه داده و اجازه داده بود دفتر و تشکیلات رسمی دایر کنند، طنز تلخ و گزنده ای بود که جز خود جنایتکارشان، کس دیگری باور نمی کرد!

سناریویی شکل گرفت و نهایتاً کشورمان در دادگاهی که از ابتدا با هدف سوء و مغرضانه تشکیل شده بود محکوم شد. باز هم اتحادیه اروپا این بار به خیال آنکه عزیز سفر کرده در میان ملت ما نیست و می تواند با تهدید و فشار از کشورمان امتیازی بگیرد و ما را از راه نورانی انقلاب منحرف کند، فشارهای خود را آغاز کرد و در نهایت سفیرانشان را فرا خواندند! اما رهبر معظم انقلاب در اقدامی انقلابی و هوشمندانه و با همان صلابت امام راحل(ره) رفتن آنها را بی اهمیت دانستند. غرب که از این ترفند طرفی نبسته بود، مدتی بعد خواستار بازگشت سفرایشان به ایران و از سرگیری روابط عادی شد! رهبر معظم انقلاب از موضع بالا و هوشمندانه این موضوع را افشا کردند و دستور دادند سفیر آلمان- که معرکه گردان آن خیمه شب بازی بود- را راه ندهند و پس از آنکه همه سفرا آمدند، سفیر آلمان را بپذیرند!

«اینجور نیست که ما حالا چون ایستادگی کردیم، چون استقامت به خرج دادیم، بگوئیم اینها را سر لج آوردیم، نه! یک روزی در خطابه های مسئولین مان، مناقب آمریکا ذکر می شد، همان روزها رئیس جمهور وقت آمریکا با سبک سری تمام، ایران را بعنوان محور شرارت معرفی کرد! یک روزی یکی از دولت های اروپایی نسبت به جمهوری اسلامی اظهار علاقه و ارتباط و اینها می کرد. همان دولت سر قضیه قهوه خانه میکونوس دادگاه تشکیل داد، مسئولین درجه یک کشور را در آن دادگاه متهم کرد! دولت های اروپایی با آنها همدست شدند، همه شان سفرای خود را از تهران فراخوان کردند؛ اینها که یادمان نرفته! خواستند سیلی بزنند، البته سیلی سخت تری خوردند! از همین حسینیه آنچنان سیلی ای خوردند که تا مدتها دنبال علاجش بودند! هر وقت توانستند، آنها درصدد سیلی زدن برآمدند. هر وقت ما کوتاه آمدیم، یک خرده ای سست برخورد کردیم، آنها پر روتر شدند! نخیر ایستادگی جمهوری اسلامی، تصریح به شعارهای انقلاب، تصریح به مبانی انقلاب عزت ما را در دنیا بیشتر کرده است».

این دو نمونه تاریخی، منطق نظام اسلامی در مقابل مستکبران را نشان می دهد. منطقی که کارایی خود را به خوبی نشان داده و ثابت کرده که قابل قیاس با رفتارهای متعارف دیپلماتیک و بیان عباراتی مثل «رفتار غیر مسئولانه طرف اروپایی» یا «غیر قابل پذیرش بودن قطعنامه» که از سوی برخی مقامات رسمی بیان می شود نبوده و نیازمند اقدامی قاطع و عملی است.

جمهوری اسلامی:مقاومت، راه آزادی فلسطین

«مقاومت، راه آزادی فلسطین»عنوان سرمقاله روزنامه جمهوری اسلامی به قلم جلیل حسنی است که در آن می خوانید؛

جان کری وزیر خارجه آمریکا در تازه ترین اظهارات خود درباره سرنوشت روند سازش خاورمیانه، با اذعان به شکست تلاش ها برای احیای مذاکرات گفت آمریکا در نقش خود در روند مذاکرات بازنگری خواهد کرد. کری با گفتن اینکه تلاش های آمریکا دائمی نخواهد بود تاکید کرد طرفین باید در مواضع خود تجدیدنظر کنند و از بخشی از خواسته های خود صرفنظر نمایند.

روشن است که مخاطب اصلی کری فلسطینی ها هستند که باید از خواسته های خود کوتاه بیایند، چرا که گذشته نشان داده است دولتهای آمریکا نه توان اعمال فشار به طرف اسرائیلی را داشته اند و نه اصولاً قصد آنرا دارند.

اعلام شکست دور تازه تلاش ها برای احیای مذاکرات سازش پس از آن مطرح شد که تلاش 9 ماهه دولت باراک اوباما برای کشاندن طرفین فلسطینی و اسرائیلی به پای میز مذاکره نتیجه ای نداشته است. در این مدت جان کری بیش از ده بار به فلسطین اشغالی سفر کرد و با صهیونیستها و مقامات حکومت خودگردان به بحث نشست تا بلکه بتواند برگزاری اجلاس سازش را در موعد مقرر یعنی 9 اردیبهشت که پیشتر تعیین شده بود، فراهم سازد.

از ابتدا هم مشخص بود امید چندانی به موفقیت این دور از تلاش ها برای احیای مذاکرات وجود ندارد. صهیونیستها نه تنها حاضر به کمترین تغییر در مواضع توسعه طلبانه و اشغالگرانه خود نبوده اند بلکه شرایط تازه و افراطی تری را نیز پیش کشیدند، از جمله اینکه فلسطینی ها باید "دولت یهود" را به رسمیت بشناسند.

این خواسته وقیحانه صهیونیستها به مفهوم تسلیم بدون قید و شرط و رسمی فلسطینی هاست و طبیعی است که مقامات حکومت خودگردان جرأت پذیرش چنین ننگ بزرگی را به دلیل تبعات بسیار سنگین آن ندارند.

براساس ارزیابی صهیونیستها، پذیرش دولت یهود، به منزله آن خواهد بود که حتی در صورت تحقق ایده "دو دولت"، که محور مأموریت جان کری نیز بوده است، رژیم صهیونیستی همچنان حاکم بلامنازع خواهد بود و فلسطینی ها، در بهترین حالت صاحب یک حکومت خودمختار خواهند شد که همواره زیر سلطه و کنترل صهیونیستها خواهد بود.

اتحادیه عرب به عنوان تشکیلات خط دهنده به حکومت خودگردان فلسطین، در اجلاسی که هفته گذشته در سطح وزیران خارجه برگزار کرد با شرط پذیرش "دولت یهود" مخالفت نمود.

سران این اتحادیه، که سیاست های کلان آن را عربستان، قطر و مصر تعیین می کنند به خوبی واقف هستند که ملتهای منطقه به دلیل اقدامات ضدانسانی صهیونیستها و سیاستهای انفعالی رهبران عرب به شدت خشمگین هستند و هرگونه اقدام تسلیم طلبانه جدید، از قبیل پذیرش "دولت یهود" به منزله جرقه باروت، آتش این خشم را شعله ور خواهد ساخت که دامنه آن حکومت های تسلیم طلب و مرعوب منطقه را که در وضعیت نامساعدی قرار دارند، با تهدید جدی مواجه خواهد ساخت.

صهیونیستها از چند سال قبل و به خصوص از زمان روی کار آمدن افراطیون به سرکردگی نتانیاهو، سیاست توسعه شهرک های یهودی نشین را به طور جدی در دستور کار قرار داده اند و علیرغم درخواست های مصلحتی و مکرر آمریکا، حاضر به عقب نشینی در این زمینه نشده اند.

صهیونیستها حتی در طول 9 ماه گذشته نیز که تلاش فشرده ای از سوی آمریکائیها برای فراهم ساختن شرایط و مقدمات برگزاری مذاکرات در جریان بود برنامه گسترش شهرک ها را ادامه دادند و احداث مجتمع های جدیدی را در کرانه باختری و قدس شرقی آغاز نمودند.

از سوی دیگر، آزادی زندانیان فلسطینی، که صهیونیستها با هدف تقویت جایگاه حکومت خودگردان و شخص محمود عباس جهت توجیه حضور آنها در مذاکرات، به آن وعده داده بودند نیز عملی نشد و صهیونیستها عدم پذیرش دولت یهود را بهانه زیر پا گذاشتن این وعده عنوان کردند. در کنار این اقدامات، ارتش رژیم صهیونیستی نیز به جنایات بی وقفه خود علیه فلسطینی ها ادامه داد که در جریان آن گروهی از فلسطینی ها شهید و مجروح شدند.

این حوادث در طول مدتی اتفاق افتاد که دولت آمریکا به شدت می کوشید از رژیم صهیونیستی چهره ای صلح طلب ارائه دهد و چنین القا کرد که صهیونیستها به صلح تمایل پیدا کرده اند.

واقعیت این است که مذاکرات سازش به پایان راه و به زمان مرگ خود نزدیک شده و این موضوع روز به روز روشن تر می شود که ایده گفتگو با صهیونیستها از ابتدا نیز اشتباه بوده و نتیجه ای جز اتلاف وقت و به تعویق انداختن آزادی فلسطین نداشت.

تأمین امکانات و شرایط مساوی برای طرفین و وجود یک میانجی بی طرف، از الزامات یک مذاکره صلح واقعی می باشد که چنین ملزوماتی در مذاکرات سازش خاورمیانه وجود نداشته است.

زمانی که آمریکا در نقش میانجی، اصلی ترین حامی رژیم صهیونیستی است، انتظار یک نقش عادلانه از این میانجی، مضحک به نظر می رسد. در چنین شرایطی، بدیهی است که صهیونیستها الزامی برای تن دادن به یک صلح عادلانه نخواهند داشت.

آمریکایی ها بارها صراحتاً به تعهد خود برای حفظ برتری رژیم صهیونیستی اذعان کرده و تأکید نموده اند در این باره از هیچ اقدامی فروگذار نخواهند کرد. آنها علاوه بر اینکه در مجامع بین المللی بطور کامل جانب صهیونیستها را می گیرند و کلیه قطعنامه های شورای امنیت علیه سیاست های اشغالگرانه و ضد بشری رژیم صهیونیستی را وتو کرده اند، زرادخانه این رژیم را نیز با انواع تسلیحات مرگبار پر کرده اند تا به تعهدشان برای بقای رژیم صهیونیستی و حفظ برتری نظامی آن عمل کرده باشند.

با توجه به این واقعیتها، ساده اندیشی است که تصور شود آمریکا به رژیم صهیونیستی برای گردن نهادن به خواسته برحق فلسطینی ها فشار خواهد آورد و این رژیم غاصب، قانون شکن و متجاوز را به پذیرش شرایط یک صلح عادلانه مجاب می کند.

این حقیقت که "مقاومت" اصلی ترین و عزتمندانه ترین راه آزادی فلسطین است روز به روز بیشتر نمود پیدا می کند. تجربه بیهوده بودن دو دهه مذاکرات سازش ثابت می کند دستاوردهایی که نصیب فلسطینی ها شده، در سایه مقاومت و انتفاضه بوده است و مقاومت، تنها زبان و منطقی است که صهیونیستها آنرا می فهمند.

رسالت:نقدی بر کتاب جامعه شناسی ایران

«نقدی بر کتاب جامعه شناسی ایران»عنوان سرمقاله روزنامه رسالت به قلم دکتر حامد حاجی حیدری است که در آن می خوانید؛
‏ عیارسنجی اول
پس از آن که کتاب "نظریه های متأخر جامعه شناسی” که عمدتاً نگارش کرایج کالهون و همکارانش بود، به نام دکتر حمید رضا جلایی پور، منتشر گردید، اکنون، انتشار کتاب "جامعه شناسی ایران”، اعتراضاتی نو برانگیخته است.

اعتراضات، بیشتر به دلیل تعریضات بی پرده و آزار دهنده دکتر حمید رضا جلایی پور نسبت به انقلاب اسلامی و میراث آن ابراز شد، ولی به لحاظ فنی و اصولی، آن چه این کتاب را از ریشه قابل شماتت می سازد، همان ضعف مفرط نگارنده ، در تحلیل نظری است، که همین ضعف، قبلاً موجب آن "سرقت علمی” شد. البته برداشت های ناصحیح نگارنده از جامعه شناسی ایران، جای تعریض دارد، اما پرداخت ریشه ای و اصولی به این نارسایی ها، با تتبع در ضعف مفرط نگارنده در تحلیل نظری جامعه شناسی میسر است.

کار نقادی کتاب "جامعه شناسی ایران” را باید از همین جا آغاز کرد. ریشه هر چه نقطه ضعف در این کتاب است، اصولاً در همین جاست؛ ضعف مفرط در تحلیل نظری. کار نقادی کتاب "جامعه شناسی ایران” را باید از همین جا آغاز کرد...

حکایت کتاب "نظریه های متأخر جامعه شناسی” چیست؟
کتابی که به نام حمید رضا جلایی پور (مؤلف و مترجم اول) و جمال محمدی (مؤلف و مترجم دوم) معرفی شد، دقیقاً حاوی پانصد صفحه مطلب است که از این پانصد صفحه، 332 صفحه، یعنی، 66/4 درصد از کتاب نوشته و ویراسته کرایج کالهون است. دقیقاً دو سوم کتاب، نوشته کسی است که نامی از او در شناسنامه و روی جلد کتاب نیامده است، کرایج کالهون. مترجم تمام این بخش ها نیز دکتر جمال محمدی بوده اند که ایشان هم به عنوان مؤلف و مترجم دوم معرفی شده است. مشاهده می فرمایید که این نحو معرفی کتاب، دقیقاً هیچ تناسبی نه با تألیف و نه با ترجمه کتاب ندارد.

کل آن چه دکتر حمید رضا جلایی پور، در این کتاب نوشته اند، 42 صفحه، معادل 8/4 درصد است که آن هم حاوی تبحر نگارنده در تحلیل نظری نیست، و جالب آن که محتوای این 28 صفحه، در همین کتاب اخیر، با عنوان "جامعه شناسی ایران”، به مخاطبان ارائه شده است.

از این 42 صفحه، 28 صفحه، به مباحث کلی از قبیل اهمیت استعمال نظریه پرداخته شده است، و 14 صفحه پایانی کتاب هم به آسیب شناسی جامعه ایران و موضوع اعتیاد پرداخته است.

در مجموع این کتاب 9 نویسنده دارد که سهم هر یک به این شرح است: کرایج کالهون( 332 صفحه از 500 صفحه، 66/4 درصد)، تونی بیلتن( 34 صفحه، 6/8 درصد)، آنتونی گیدنز (25 صفحه، 5 درصد)، جاناتان ترنر (25 صفحه، 5 درصد)، کریس جنکس (22 صفحه، 4/4 درصد)، و جفری الکزندر و "محمد” رضا جلایی پور (20 صفحه، 4 درصد). دکتر "حمید” رضا جلایی پور تنها 28 صفحه، معادل 8/4درصد از کتاب را نگارش فرموده اند. همین.
کار نقادی کتاب "جامعه شناسی ایران” را باید از همین جا آغاز کرد. ریشه هر چه نقطه ضعف در این کتاب است، اصولاً در همین جاست؛ ضعف مفرط در تحلیل نظری. کار نقادی کتاب "جامعه شناسی ایران” را باید از همین جا آغاز کرد...

‏‏ عیارسنجی دوم
در عیارسنجی اول از کتاب "جامعه شناسی ایران” دکتر حمید رضا جلایی پور، گفتیم که این کتاب، در استمرار ضعف مفرطی متولد شده است که پیش از آن، کتاب "نظریه های متأخر جامعه شناسی” از همان ضعف مفرط برآمده بود.
البته در این میان، یک تمایز محرز میان کتاب قبلی و فعلی هست؛

کتاب "نظریه های متأخر جامعه شناسی”، مخاطب و خریدار کتاب را چندان شگفت زده و مغبون نمی کند. به هر حال، هر چند که عمده کتاب، به رغم آن چه بر روی جلد نوشته شده است، نوشته دکتر حمید رضا جلایی پور نیست، ولی از آن بهتر است، نوشته کرایج کالهون و همکاران اوست از انتشارات فوق معتبر "بلکول” و با ترجمه درخشان دکتر جمال محمدی؛ چه بهتر...؛ مدت هاست که این بخش ها را به عنوان منبع فرعی درس نظریه های جامعه شناسی سه، به دانشجویان معرفی می کنم.

ولی کتاب "جامعه شناسی ایران”، جداً مخاطب و خصوصاً خریدار را که مبلغ 355000 ریال را در عصر فراگیر شدن استعمال ایبوک های رایگان متحمل شده است، مبهوت و مغبون می کند، از آن رو که کتاب با همه ضعف های نظری عمیقش، اصلاً "جامعه شناسی ایران” نیست. اطلاق عنوان "جامعه شناسی ایران” برازنده این کتاب نیست. این کتاب، حاوی توصیف و تحلیل منظمی از نهادهای اجتماعی ایران نیست.
‏‏***
در یک سطح پایین تر، توقعات را تعدیل می کنیم، و به "جامعه شناسی مسائل اجتماعی ایران” رضایت می دهیم. اما این هم نیست...

به طرز اسف باری، تنها در فصل ششم (48 صفحه از 533صفحه، معادل 9 درصد کتاب)، برخی مسائل اجتماعی ایران "فهرست شده اند” که آن پرداخت هم، با ارائه اطلاعات مستند تاریخی و حتی امروزی همراه نیست، و عمدتاً با ارجاعات مبهمی در انتهای پاراگراف ها همراهی می شود و گاهی هم نمی شود (به وضع ارجاعات در این کتاب جداگانه خواهیم پرداخت).

اسف بارتر این که متوجه می شوید بخش هایی از همین پرداخت به مسائل اجتماعی ایران هم آشناست، و قبلاً در کتاب "نظریه های متأخر جامعه شناسی”، جزء همان 8 درصد قلیل نوشته مؤلف محترم بوده است؛ همان جا که احساس می کردید که پول کتاب نظریه ها داده اید، ولی پرداخت نامربوطی به "اعتیاد” را متحمل می شوید.

اسف بارتر این که از مجموع 533 صفحه مطلب کتاب "جامعه شناسی ایران”، 154 صفحه (29 درصد کتاب) نیز به جامعه شناسی ایران و حتی جامعه شناسی مسائل اجتماعی ایران هم مربوط نیست، بلکه همان ملاحظات روش شناختی لزوم استعمال نظریه در تحقیق است که قبلاً در کتاب "نظریه های متأخر جامعه شناسی”، و قبل از آن در یک روزنامه و بعد، در یک مقاله مجله ای سراغ دارید. بدتر آن که می بینید خود مؤلف تنها موعظه می کند، و پرداخت خود او به مسائل کتاب، یکسره فارغ از نظریه است.

خب؛ پس، واقعاً کتاب "جامعه شناسی ایران” چیست؟ 29 درصد کتاب که تکرار تذکر لزوم استعمال نظریه در تحقیق است، 9 درصد کتاب که فهرست ناکاملی از مسائل اجتماعی ایران بدون اطلاعات مستند است، که این 38 درصد، کم و بیش در مقالات و کتاب های قبلی مؤلف ملحوظ بوده است. بقیه کتاب چیست؟

بقیه کتاب، پرداخت پراکنده ای به موضوعات سیاسی است.
خب؛ همین هم غنیمت است. یعنی، پس از پرداخت مبلغ 355000 ریال، لااقل، یک کتاب "جامعه شناسی سیاسی ایران” داریم؟ نه... .

این کتاب، حتی یک پرداخت سیستماتیک به "جامعه شناسی سیاسی ایران”، فی المثل شبیه آن چه دکتر حسین بشیریه نگاشته است، یا حتی به سبک و نسقی که خود نویسنده در ابتدای کتاب تشویق می کند نیست. هیچ سازه نظری در مورد نهاد سیاست، سازمان دهنده گفتارهای منقطع روزنامه ای که آشکارا ناهماهنگ و ناویراسته کنار هم چیده شده اند، نیست. خبری از بررسی نهاد سیاست در متن سایر نهادها نیست. هیچ برداشت تاریخی و تطبیقی منظمی در مورد مؤلفه های نهاد حکمرانی و قدرت در ایران یافت نمی شود.
‏‏***
اگر باز هم سطح توقع خود را تغییر دهیم، شاید راضی شویم پس از پرداخت مبلغ 355000 ریال، یک کتاب "سیاست شناسی ایران” داشته باشیم. شاید کتاب، پرداخت منظم و سیستماتیک در مورد رفتار دستگاه قدرت باشد، و برای دانشجویان علوم اجتماعی که نه، برای دانشجویان ارجمند علوم سیاسی مفید افتد. ولی این هم نیست... به عبارت دیگر، این کتاب نه تنها یک تحلیل نهادی منظم در مورد سیاست ایرانی نیست، بلکه تحلیلی از بازی قدرت بازی گران سیاست هم ارائه نمی دهد.

پس کتاب "جامعه شناسی ایران” چیست؟...
این کتاب، یادداشت های روزنامه نگارانه منقطعی، حاوی بلند بلند تصور کردن مؤلف محترم، به منظور نافرجام فهم مسائل سیاسی ایران از یک دیدگاه متعصبانه اصلاح طلبانه است که به لحاظ مفهومی آشفته، به لحاظ مستندات نارسا، به لحاظ نظری یکسره فارغ بال، به لحاظ روشی "بی روش”، و به لحاظ زمانه، تاریخ گذشته است؛ همین.
ادامه دارد...‏

قدس:حماسه اقتصادی با اقتصاد مردمی

حماسه اقتصادی با اقتصاد مردمی»عنوان یادداشت روز روزنامه قدس به قلم امیر روحپرور است که در آن می خوانید؛« در اقتصاد مقاومتی از هر نوع فعالیت اقتصادی مولد مردم استقبال می گردد و فضایی حاکم می گردد که مردم خود را صاحب یا شریک در اقتصاد می دانند و آن را حس می کنند. » ...

این بخشی از اظهارات یک صاحبنظر ارشد اقتصادی است ، دیدگاه این کارشناس زمانی اهمیت می یابد که بدانیم در این اقتصاد به مردم میدان داده می شود تا در هر زمینه ای که خود را توانمند می بینند وارد تولید شوند. در نتیجه سمت و سوی اقتصاد مقاومتی مردم محور به سمت اقتصاد پویای درون زا می باشد. از این رو به نظر می رسد، اقتصاد ایران چاره ای جز حرکت به سمت مردمی شدن و گسترش مشارکت مردم در فعالیتهای کلان اقتصادی ندارد.

در این راستا احیای فرهنگ تعاون، تحقق سهم 25 درصدی این بخش تا پایان برنامه پنجم توسعه و حکایت همه جانبه از بخش خصوصی واقعی پیش مقدمه رسیدن به اهداف توسعه اقتصادی است.

البته این نکته را هم نباید فراموش کرد که یکی از مهمترین راهکارها در دست یابی به اقتصاد مقاومتی این است که به موضوع تولید ملی توجه شود، زیرا توجه به تولید ملی و فرهنگ سازی در این زمینه و نیز نهادینه شدن فرهنگ استفاده از کالای تولید داخل توسط مردم، علاوه بر رونق اقتصادی و ایجاد فرصتهای شغلی پایدار باعث می شود تا مسیر پیشرفت بیش از گذشته هموار شود.در این راه توجه به اقتصاد دانش بنیان و تولید علم و تکنولوژی در داخل با استفاده از ظرفیتهای داخلی، از دیگر مؤلفه های تحقق اهداف اقتصاد مقاومتی است که از اهمیت ویژه ای برخوردار است.از سوی دیگر با توجه به ابلاغیه مقام معظم رهبری در خصوص اقتصاد مقاومتی اولویتهای اقتصادی سال 93 کاملا روشن است و سیاستهای اقتصادی دولتمردان نیز باید در جهت رسیدن به اهداف آن باشد.

ایجاد تحول بنیادین در ساختارهای اقتصادی برای تحقق اقتصاد مقاومتی ،توجه به تولید، جلوگیری از خام فروشی ،تسریع در واگذاری ها و مردمی شدن اقتصاد، اصلاح سیاستهای پولی و مالی، بهبود فضای کسب و کار، توانمندسازی بخش خصوصی،مدیریت واردات ، تکمیل حلقه های ارزش در صنعت نفت و پتروشیمی و کاهش وابستگی به درآمدهای نفتی ، ایجاد زیر ساختهای توسعه صادرات، حمایت از اقتصاد دانش بنیان و تلاش در جهت تجاری سازی علوم از جمله مواردی است که از نگاه صاحب نظران می تواند نقشه راه تیم اقتصادی دولت برای تحقق توسعه پایدار باشد.

سیاست روز:اتحادیه فساد

«اتحادیه فساد» عنوان سرمقاله روزنامه سیاست روز به قلم سیاوش کاویانی است که در آن می خوانید؛این که می آیند علیه ما قطعنامه صادر می کنند و در آن هر چه دلشان می خواهد می گویند و مطالبه می کنند، نمی توان با اینگونه سخنان پاسخ اش داد، «آنها از این حرف ها زیاد می زنند و چیز جدیدی نیست.»
یا این که بگوییم، «قطعنامه اتحادیه اروپا سبب افزایش تحریم ها علیه کشورمان نمی شود.»
آنها در قطعنامه اشان خیلی چیزها گفته اند و خواسته اند. دفتر بزنند در خاک کشورمان، ازشان دعوت بشود به تهران بیایند و از آنها پذیرایی هم بشود!

دیدار با مجرمان و قانون شکنان داشته باشند، حقوق بشر را رعایت کنیم!، یک چیز دیگر هم گفته و خواسته اند، انتخابات ریاست جمهوری را غیردموکراتیک می دانند و آن را مطابق استانداردهای اروپا نمی پندارند!

کثافت کاری های خود را هم می خواهند رواج بدهند به کشوری همچون ایران! خواهان رفع محدودیت و ممنوعیت از همجنس بازان در ایران هم شده اند. حتی حیوان هم چنین کاری نمی کند که آن انسان نماها خواهان آزادی چنین کار غیراخلاقی و غیرخدایی هستند. معنی حقوق بشرشان هم در همین حد است که، انسان ها را به ورطه ای بکشانند که حتی حیوانات هم دست به چنین کارهایی نمی زنند.

ما می خواهیم انسان باقی بمانیم و همچون شما متمدن!!! نشویم چکار باید بکنیم؟!
در کشورهای خودتان این اقدامات پلید را رواج داده اید، بس نیست؟!
این ناهنجاری های اخلاقی و اجتماعی دامنتان را گرفته است. خودتان خبر ندارید یا سرتان را کرده اید زیربرف؟!
اصلا ما مدعی هستیم که شما حقوق بشر را رعایت نمی کنید. می خواهیم هیأتی را بفرستیم برای تحقیق از کشورهایتان تا گزارشی تهیه کنیم از وضعیت اسفبار اخلاقی و اجتماعی در میان مردمانتان. می گذارید؟!

اگر رسانه های شما اینقدر علیه ما سیاه نمایی نکنند و مغز مردمانتان را شست وشو ندهند، آنها هم انسان هستند، از خصائل انسانی و اخلاقی برخوردارند می فهمند که شما همواره علیه ما تبلیغات سیاه می کنید.

اما نمی گذارید ، طوری تبلیغات می کنید علیه ما که انگار کشور ما یک فضای سیاه ، خفقان ، رعب و وحشت دارد. بگذارید مردمتان با ما آشنا شوند، آنگاه می فهمید که چقدر با شما همراه هستند.

گولشان زده اید و سرشان شیره مالیده اید و هر کس هم که مخالف شما حرف بزند در کشورتان، به راحتی سرش را زیر آب می کنید، آنگاه دم از حقوق بشر، رعایت حقوق هم جنس گرایان و هم جنس بازان می زنید؟ از آزادی فرقه های مذهبی الحادی که خودتان ساخته اید سخن می گویید؟ شما تاب تحمل یک زن مسلمان محجبه را ندارید! قانون وضع می کنید علیه مسلمانان!

ما انقلاب کردیم که از این پلیدی هایی که شما دچار آن هستید، دور باشیم. برنامه ریختید و دسیسه کردید و دخالت، شبکه های ماهواره ای راه اندازی کردید با ده ها کانال و شبکه، اما کور خواندید، پایه های اعتقادی مردم ایران اسلامی آنقدر محکم و استوار است که شما شیطان صفتان پلید نخواهید توانست، کاری انجام دهید. کشور ما، امام زمان(عج) دارد. علی (ع) و حسین(ع) دارد. فرهنگ عاشورا را نمی توانید تخریبش کنید. شما فهمتان در همان حد و اندازه کثافت بازی های خارج از چارچوب انسانیت است. شما مردمانتان را اسیر آن کارهای پلید کرده اید. انسانیت را در وجودشان کشته اید. به راحتی آدم می کشید و هیچ واکنشی هم نسبت به جنایاتی که خود عامل آن هستید، نشان نمی دهید.

دین خودتان را هم به انحراف کشیده اید. هر چه دلتان خواسته است وارد دین کرده اید. حضرت مسیح(ع) دل خونی دارد از دست شما!

کجای آیین مسیحیت، اجازه چنین کارهای غیرانسانی را داده است که شما آن را مجاز دانسته اید؟!
اما سخنی هم با مسئولان خودمان، آنهایی که رو در رو با مقامات متمدن اروپایی و غربی می نشینند. ما هم باید مطالبه کنیم. ما هم باید آنها را به واسطه اقدامات و درخواست های غیرقانونی، غیراخلاقی و غیر انسانی شان بازخواست کنیم. حتی تهدید کنیم. چرا تنها آنها بخواهند و مطالبه گر باشند؟!

ما انقلابی هستیم. انقلابی ای که پیرو عاشوراست و منتظر منتقم آن.
از مسئولان انتظاری بیش از این است در مقابل یاوه گویی های اتحادیه ای به نام اروپا!

وطن امروز:دکترین جدید مداخله

«دکترین جدید مداخله»عنوان سرمقاله روزنامه وطن امروز به قلم مهدی محمدی است که در آن می خوانید؛ اگر از منظر امنیتی به دو پدیده تحولات اوکراین و تلاش های اخیر اتحادیه اروپایی برای حمایت از جریان فتنه در ایران نگاه کنیم، می توان رئوس بازنگری هایی را که طرف غربی در «دکترین مداخله» خود انجام داده، دریافت.

مدلی که اکنون برای توانمند سازی و امیدبخشی به جریان فتنه در ایران در پیش گرفته شده البته بسیار متفاوت از تجربه ای است که اوکراین در چند ماه گذشته از سر گذرانده است ولی برخی وجوه مشترک بسیار مهم میان دو پدیده، نشان می دهد الگوی طرف غربی – بویژه اروپا – برای مداخله از بیرون برای ایجاد تغییر در محیط سیاست داخلی کشورهای هدف، در حال تغییر است و تغییرات مهمی در آن صورت گرفته است.

در اوکراین، ظرف حدود 2 ماه، یک دولت قانونی و مستقر برانداخته شد و غربگرایانی جای آن را گرفتند که نه محبوبیت فراگیری دارند و نه خاستگاه غیر دموکراتیک فعالیت سیاسی آنها قابل انکار است.
از سوی دیگر، در 4 ماه گذشته تمام مقام های اروپایی که به ایران سفر کرده اند، اصرار داشتند این موضوع را شفاف کنند که یکی از مهم ترین هدف های آنها حمایت از جریان فتنه در ایران و تلاش برای سرایت دادن رویه امتیازدهی دولت از موضوع هسته ای به مساله «حقوق بشر» است. قطعنامه روز پنجشنبه پارلمان اروپا هم –که جداگانه باید درباره آن سخن گفت- جمع بندی همین سفرهاست. وقتی غربی ها از حقوق بشر در ایران سخن می گویند در واقع فقط 3 نکته را مدنظر دارند:

1- توانمندسازی و ایجاد آزادی عمل و حس اعتماد به نفس فراقانونی برای جریان غربگرا و کاهش فشار نظام در کنترل رفتارهای آنها

2- حمله به زیرساخت های قانونی کشور بویژه احکام اسلامی

3- پی ریزی یک مسیر جدید برای فشار به کشور به موازات پرونده هسته ای که همزمان به تقویت گفتمان و سازمان کار جریان های غربگرا هم بینجامد.

میهمانان اروپایی دولت جدید ایران، بدون استثنا، در سخنان خود درباره وضعیت حقوق بشر در ایران ابراز نگرانی کرده اند، خواستار کاهش مجازات اعدام شده اند، از نظام خواسته اند مجازات سران و کادرهای ارشد فتنه 88 را متوقف کند و تاکید کرده اند بهبود مدنظر دولت ایران در روابط با غرب ایجاد نخواهد شد مگر اینکه معیارهای غرب درباره مساله حقوق بشر در ایران جدی گرفته شود و ایران رفتار قضایی- حقوقی- امنیتی خود را با آنچه آنها «معیارهای بین المللی حقوق بشر» می نامند منطبق کند. جالب است که دقیقا همزمان با این اظهارات کمپین بین المللی حقوق بشر خواستار «آغاز انجام اقدامات اعتمادساز از سوی ایران» در موضوع حقوق بشر شده و از دولت خواسته است درباره این موضوع همانطور رفتار کند که در موضوع هسته ای رفتار کرده است. قطعنامه پارلمان اروپا هم می گوید رسیدگی به موضوع هسته ای مقدمه ای برای فشار به ایران در موضوع حقوق بشر خواهد بود.

میان این مدل و مدل اوکراین نوعی وضعیت مکمل وجود دارد. برخی اشتراکات مهم نشان دهنده آن است که دکترین جدید مداخله درباره برخی اصول خود به جمع بندی رسیده است و برخی تفاوت ها نیز ناشی از شرایط محیطی است که تدوین یک دستورالعمل جهانشمول مداخله را ناممکن می کند.

مشخصات کلی آنچه می توان آن را «دکترین نوین مداخله» بر اساس مدل های اوکراین و ایران خواند، چنین است:
1- پدیده اول مداخله مستقیم، آشکار، رسمی و اعلام شده طرف غربی در امور داخلی این کشور و حضور فیزیکی برای پیشبرد عملیات براندازی است. این مدل، با مدل های پیشین که در آن غربی ها بیشتر تلاش می کردند خود را پشت سر سازمان های غیر دولتی و رسانه ها پنهان کنند و تحولات را «کاملا بومی» جلوه دهند تفاوت فاحشی دارد.

در چند هفته اوج بحران اوکراین تعداد زیادی از مقام های غربی از جمله «کاترین اشتون» و «جان مک کین» مستقیما به کی یف سفر کردند و در جمع معترضان حاضر شدند. تلاش برای عبور از عملیات پنهان و رسمیت دادن به مداخله، یکی از مهم ترین جنبه های آن چیزی است که می توان آن را «مدل اوکراینی براندازی نیمه سخت» خواند. هنوز روشن نیست علت اصلی این نوع رفتار چه بوده است ولی می توان حدس زد مهم ترین دلیل این است که غربی ها دیگر مایل نیستند با سپردن کار به دست نیروهای داخلی و مشغول شدن به عملیات پنهان، فرصت های خود را برای ایجاد تغییر در کشورهایی که تهدید امنیت ملی برای آنها محسوب می شوند، از دست بدهند. پس از سال 88، یکی از مهم ترین اعتراض ها به دولت اوباما از جانب محافل دست راستی در واشنگتن این بود که چرا «به اندازه کافی مداخله گرانه» عمل نکرده و اجازه داده فرصت گرانبهایی که در خیابان های ایران شکل گرفته بود از دست برود. از آن تاریخ به این سو، طرف های غربی تلاش فراوانی کرده اند این پیام را به بخش های معترض جامعه ایرانی بدهند که اگر یک بار دیگر جرأت به خیابان آمدن را به خود بدهند حمایتی کاملا متفاوت از آمریکا دریافت خواهند کرد ولی به دلایلی که اینجا، جای بحث آن نیست، این پیام ها در هوا معلق مانده و حتی لایه های معترض جامعه در ایران نیز دیگر علاقه ای به گذار از اعتراض به آشوب از خود نشان نمی دهند. مدل مداخله آشکار و رسمی - چنانکه گفتیم - در ماه های گذشته با کارگردانی اروپا درباره ایران هم تعقیب شده است. تفاوت فقط این است که در اوکراین این مداخله با هدف تحریک برای عمل انجام شد و در ایران برای تولید امید و ایجاد شبکه روابط و توانمند شدن برای عمل در آینده نزدیک. بنابراین می توان انتظار داشت در صورت خوردن یک جرقه جدید در ایران نوع رفتار طرف غربی کاملا متفاوت با چیزی خواهد بود که در سال 88 دیدیم. تصمیم آمریکایی ها این است که فرصت جدید را باید به وجود آورد نه اینکه منتظر بمانند تا خود به خود به وجود بیاید.

2- دومین ویژگی تحولات اوکراین مرکزگرایی افراطی پروژه ای است که اجرا شد. همه تحولات در اوکراین در کی یف متمرکز شده بود؛ جایی که پایگاه اصلی غربگرایان محسوب می شود. در ایران هم از انتخابات 92 به این سو، غربی ها توجه ویژه ای به این نکته نشان داده اند که همگرا شدن مرکز و پیرامون جامعه ایرانی در انتخابات 92 و پیروی معنادار روستا از شهر در رای دادن به حسن روحانی برای آنها فرصتی مجدد به وجود آورده تا از ظرفیت های طبقه متوسط برای شکل دهی به رفتار کل طبقات جامعه استفاده کنند. این، برای اروپا و آمریکا حاوی نویدی مهم است.

پس از سال 88 یکی از مهم ترین نگرانی های غربی ها این بود که طبقه متوسط شهری در ایران –که به اشتباه حاملان اصلی ارزش ها و سبک زندگی غربی تصور می شوند- دو چیز را از دست بدهد؛ نخست مرجعیت اجتماعی خود را و دوم انگیزه ای را که برای عمل سیاسی معترضانه دارد. به همین سبب هم بود که در دولت دوم محمود احمدی نژاد استراتژیست های امنیتی در غرب سرمایه گذاری ویژه ای روی بحران سازی با استفاده از طبقه ای که اصطلاحا «طبقه محروم» خوانده می شود انجام دادند و تلاش داشتند گذار از اعتراض به آشوب در این طبقه با محوریت جامعه کارگری محقق شود اما اکنون می توان دید با ناامیدی از آن پروژه مجددا نوعی بازگشت به طبقه متوسط در تحلیل های امنیتی غرب در حال رخ دادن است. قطعنامه پارلمان اروپا مشخصا بر این اساس شکل گرفته است که حسن روحانی به سبب پیروی از خواسته های طبقه متوسط رئیس جمهور شده و بنابراین اگر می خواهد همچنان بر سر کار بماند، باید به پیروی از این خواسته ها ادامه دهد. بر این مبنا، دکترین جدید مداخله شامل 3 نوع مرکزگرایی است:
اول- مرکزگرایی به معنای ترجیح شهرهای بزرگ به شهرهای کوچک و روستاها
دوم- مرکزگرایی به معنای تمرکز بر خواسته ها و اهداف طبقه متوسط شهری (که نه در اوکراین و نه در ایران اکثریت آن غربگرا نیستند)

سوم- مرکزگرایی به معنای ترجیح ارزش های غربی در حوزه جامعه مدنی و حقوق بشر به ارزش های ملی و بومی
3- سومین ویژگی دکترین جدید مداخله، تکیه آن به استفاده از خشونت عریان است که در اوکراین به سادگی و سرعت محقق شد اما در ایران به این سادگی ها انجام شدنی نیست. به یک معنا می توان گفت غربی ها تمام دکترین های پر نقش و نگار «مبارزه خشونت پرهیز» را که به عنوان یگانه الگوی موفق مبارزه مدنی معرفی می شد کنار گذاشته اند و هر مقدار از خشونت را که برای به فرجام رساندن کار لازم باشد هم تجویز می کنند و هم خود به اجرای آن مدد می رسانند. پاسخ این سؤال که چرا غربی ها در الگوهای جدید مداخله تا این حد «خشونت محور» عمل می کنند – در اوکراین دیدیم که حتی الگوی فسیل شده شعبان بی مخ هم بازسازی شد- در دو نکته مهم نهفته است:

نخست- تکیه بر حجم بالای خشونت در فرآیند کودتای خیابانی نشانه ای است از اینکه اروپا و آمریکا می خواهند کار با حداکثر سرعت ممکن به نتیجه برسد و باور دارند نه وقتی برای تلف کردن دارند و نه فرصتی برای از دست دادن.
دوم- علت دیگر این است که وقتی خشونت صحنه بالا می رود راحت تر می توان کشته سازی کرد، نمادهایی برای اعتراض فراهم آورد و مهم تر از آن، جلب حمایت بین المللی در دفاع از مردمی که «بی رحمانه در خیابان سرکوب می شوند» آسان تر خواهد بود. این همان چیزی است که در قطعنامه پارلمان اروپا «حق تجمع آزادانه» خوانده شده است.

4- ویژگی چهارم، زمینه سازی برای رفتار شبکه ای هم در شعار و هم در عمل با تکیه بر یک فرآیند طولانی مدت و عمیق توانمندسازی و شبکه سازی است. این اتفاقی است که در اوکراین رخ داده و تا حدودی به نتیجه رسیده و در ایران هم حدود یک دهه است در دستور کار قرار دارد. فرآیند نوین توانمند سازی بر چند نهاد متکی است؛ اول نهادی به نام سازمان های غیر دولتی که وظیفه آن ایجاد پوشش مدنی برای فعالیت ضد امنیتی است، دوم فضای مجازی که وظیفه آن شبکه سازی غیر قابل شناسایی است، سوم نهاد آموزش که وظیفه آن به روز نگه داشتن جریان های عمل کننده و افزایش کیفیت کار آنهاست و چهارم نهاد رسانه که وظیفه آن اطلاع رسانی، عملیات روانی و تولید حمایت است.
متاسفانه پس از انتخابات 92 نشانه های رو به افزایشی از اینکه مجددا با استفاده از برخی امکانات یک پروژه جدید توانمندسازی در ایران کلید خورده باشد، مشاهده می شود. مشخصات این پروژه بسیار پیچیده و بحث درباره آن خارج از حوصله این نوشته است ولی چند نکته هست که در واقع می توان آنها را به عنوان پیش فرض های وضعیت فعلی در نظر گرفت. اگر پرسیده شود چرا کار به جایی می رسد که پارلمان اروپا موقعیت را برای صدور قطعنامه ای از آن نوع که روز پنجشنبه تصویب شد مناسب می بیند، در جواب باید در چند نکته زیر بیش از همه تامل کرد:

1- غرب در پی آن است که از فرصت روی کار بودن دولتی در ایران که تصور می شود برای راضی کردن غرب آماده امتیازدهی حداکثری است، بیشترین بهره را ببرد و روند امتیازگیری را به حوزه های غیر هسته ای نیز سرایت دهد.
2- جمع بندی غربی ها این است که موضوع هسته ای هم حتی به طور بنیادین حل نخواهد شد؛ مگر اینکه در ایران جریان غربگرا قدرتمند شده و کار را به دست گیرد.

3- طرف غربی در ماه های گذشته به صراحت گفته است هدفش از تلاش برای یک توافق هسته ای بازتر کردن فضا برای جریان اصلاح طلب در داخل ایران و قدرتمندتر کردن این جریان در مبارزه ای است که با جریان انقلابی در داخل دارد (بویژه انتخابات آینده).

4- برخی جریان های سیاسی نیز در داخل ایران موضوع هسته ای را صرفا سکویی برای پرش به سمت مسائل مهم تر در حوزه اعتقادی و سیاست داخلی می دانند.

5- هدف برخی جریان های داخلی از پذیرش پروژه جدید حقوق بشری غرب این است که در حوزه سیاست های قضایی و امنیتی برای نظام محذورات سیاست خارجی و دیپلماتیک ایجاد کنند و به این ترتیب موضع خود در چانه زنی درباره این مسائل را در مقابل نظام تقویت کنند (در واقع هدف این است که بگویند اگر نظام در این حوزه ها رفتار خود را اصلاح نکند، هم پروژه هایی مثل مذاکرات هسته ای و بهبود روابط با غرب به نتیجه نمی رسد و هم ممکن است فشارها و تحریم های جدیدی علیه کشور اعمال شود).

6- یکی از هدف های مهم طرف غربی ایجاد مصونیت برای جریان غربگرا در داخل کشور و محافظه کار کردن نظام در برخورد با آنهاست.

7- و در نهایت غربی ها این موضوع را به صراحت گفته اند که اگر ایران می خواهد روابطش با جهان بهبود یابد، صرف حل موضوع هسته ای کافی نیست و باید استانداردهای حقوق بشری غرب را ارضا کند و نشانه هایی هست که جریان های سکولار در ایران می خواهند با سوء استفاده از چارچوب هایی مانند حقوق شهروندی نتیجه بگیرند که ایران واقعا به عنوان یک عضو مشروع جامعه جهانی شناسایی نخواهد شد مگر اینکه درست مانند موضوع هسته ای، معیارهای غربی درباره مسائل حقوقی- قضایی و در مرحله بعد اعتقادی را نیز بپذیرد.

5- پنجمین و آخرین ویژگی دکترین جدید مداخله، ایجاد منطق اقتصادی و الیگارشیک برای مداخله است. در اوکراین ثروتمندان روس تبار این ماموریت را بر عهده گرفتند. در مقطعی بخشی از این الیگارشی به این نتیجه رسید که در گردش به چپ منافع اقتصادی دارد. در ایران، این نوع رفتار هنوز در مراحل جنینی قرار دارد ولی وقتی برخی جامعه شناسان سکولار از رابطه میان سرمایه داری و دموکراسی سخن می گویند و تاکید می کنند تقویت بخش خصوصی سکولار مقدمه واجب برای ایجاد یک جامعه مدنی توانمند است، رایحه شکل دهی به یک طبقه بشدت ثروتمند ستیزه جو با ایدئولوژی انقلابی در دستور کار قرار دارد. ما هنوز اطلاعات کافی برای انجام یک قضاوت مناسب در این باره نداریم ولی نشانه ها را باید جدی گرفت.

حمایت:سال جدید و امید به ارتقای فرهنگی واقتصادی

«سال جدید و امید به ارتقای فرهنگی واقتصادی»عنوان یادداشت روز روزنامه حمایت است که در آن می خوانید؛تعطیلات نسبتا طولانی آغاز سال 1393 به پایان رسید و پس از دو هفته که میلیون‎ها سفر در سراسر کشور یا بیرون مرزها توسط شهروندان ایرانی انجام شد و اعضای خانواده‎ها در کنار هم طعم شیرین همدلی وهمزبانی را چشیدند و به شکل‎های مختلف صله ارحام بجا آوردند و از مهربانی ومحبت یکدیگر سیراب شدند، بار دیگر فعالیت جدی جامعه ایران از سر گرفته شد.

در ایام تعطیلات نوروزی، هزاران مسئول در نیروهای پلیس، هلال احمر، بیمارستان‎ها، آتش نشانی، راه وترابری، اقامتگاه های عمومی و برخی مشاغل مرتبط دیگر، در حد توان خود خدمات‎دهی به مردم انجام دادند که جای قدردانی دارد.

امسال هم همچون سنوات گذشته، در آغاز سال جدید رهبر معظم انقلاب اسلامی در راستای راهبری کلان حرکت جامعه بسوی اهداف بلند، سال 93 را سال ارتقای فرهنگ و اقتصاد کشورمان در بستر عزم ملی ومدیریت جهادی و مشارکت همه جانبه مردمی تعیین کردند که طبیعتا از همین آغاز سال لازم است برنامه ریزی‎های مناسب برای تحقق این اولویت انجام پذیرد.

رهبرمعظم انقلاب در گذشته به صراحت اعلام داشته اند که منظور از تعیین شعار هر سال، نصب یک سری بیلبورد در خیابان‎ها و اختصاص برخی هزینه های سنگین از طریق اجرای برخی سمینارها و برنامه های تکراری و تشریفاتی نیست بلکه هدف این است که همه بخش‎های نظام و کشور اعم از دولتی و غیر دولتی حرکت منسجم و جدی به سمت تحقق اولویت تعیین شده را در دستور کار خود قرار دهند و این طور نباشد که هر بخش برای خود آهنگ و سازی جدا کوک کند و هم افزایی بهینه منابع و امکانات در جهت تعالی کشور صورت نگیرد.

با لحاظ این واقعیت و از منظر دغدغه های عدالت خواهانه چند نکته را می توان با مخاطبان در میان نهاد.
نکته اول اینکه؛ باید از یاد نبریم که توسعه واقعی و پایدار جامعه، فرآیندی همه جانبه است که نمی‎توان بدون حرکت و تلاش در همه ابعاد به وضعیت مطلوب رسید. بدین معنا که اگر از هر جنبه توسعه جامعه غافل شویم لطمات بی‎شماری به دیگر جنبه های توسعه جامعه وارد خواهد شد. بنابراین اولویت‎دهی به ارتقای فرهنگ و اقتصاد به معنای بی توجهی به دیگر ساحت‎های توسعه جامعه نباید تلقی شود. علاوه بر این باید به شدت مراقب باشیم که برنامه ریزی‎ها و اقدامات ما در وادی آسیب های تجربه شده قبلی وارد نشود به عبارت دیگر،لازم است همه بخش‎های دولتی و غیر دولتی مراقب این مهم باشند که به نام پیشبرد راهبرد کلان سال 93 هزینه‎های بی ربط به بیت المال تحمیل نکنند که این گونه اقدام ها به نوعی خیانت به کشور و توهین به ناخدای کشتی انقلاب اسلامی و عموم ملت شریف ایران است.

نکته دوم اینکه از یاد نبریم که در سال گذشته قرار بود در کشورمان «حماسه سیاسی و اقتصادی» بوقوع بپیوندد اما آنگونه که رهبر معظم انقلاب در اواخر سال به صراحت بیان کردند، اجرای «حماسه اقتصادی» در سال 92 به تاخیر افتاد و به سال 93 موکول شد زیرا دولت جدید تمامی همّ و غمّ خود را بکار گرفت تا عوامل هرج ومرج در اقتصاد کشور را مهار کند و متغیرهای تاثیرگذار داخلی و خارجی برای بهبود اقتصاد کشور را فعال سازد.

نکته سوم هم اینکه در سال جدید انتظار می‎رود تلاش‎های نظام در بخش خارجی و مذاکرات هسته ای نیز به نتیجه برسد و جمهوری اسلامی با اثبات حقانیت خود بتواند نقش موثرتری در عرصه جهانی ایفا کند. قطعا یکی از نقش‎های مورد انتظار از جامعه ایران این است که در صدد رفع بی عدالتی های اقتصادی، فرهنگی و سیاسی در سطح جهان برآید و پیام عدالت خواهی خود را در اقصی نقاط جهان به شکل عینی و ملموس عرضه دارد.

والبته کلام آخر اینکه در سال جدید از جامعه حقوقی انتظار می‎رود که برای تحقق راهبردهای بهبود وضعیت اقتصادی، فرهنگی، سیاسی و اجتماعی کشور راهکارهای مناسب حقوقی را ارایه دهند تا فرآیندهای تعالی جامعه ایران در عین قانونمندی و رعایت ضوابط عدالتخواهانه به سامان برسد.

آفرینش:افغانستان در هزارتوی قدرت

«افغانستان در هزارتوی قدرت»عنوان سرمقاله روزنامه آفرینش به قلم حمیدرضا عسگری است که در آن می خوانید؛
حوزه های اخذ رای در انتخابات ریاست جمهوری افغانستان دیروز در ساعت 7 صبح به وقت محلی برای دریافت رای شهروندان افغان باز شدند. اعلام نتایج انتخابات ریاست جمهوری افغانستان حداقل تا روز 24 ماه جاری میلادی (آوریل) طول خواهد کشید. در صورتی که انتخابات به مرحله دوم کشیده شود این مرحله نیز در روز 28 ماه مه برگزار خواهد شد. این انتخابات برای جایگزینی حامدکرزای می باشد که بیش از 10 سال در ارگ ریاست جمهوری افغانستان مستقر بوده است.

اگر در تمام دنیا انتخابات نمادی ازمردم سالاری بوده و مردم برای تعیین سرنوشت خود اشتیاق داشته باشند، باید گفت که در افغانستان این چنین نیست و مردم حتی برای رفتن به پای صندوق های رای واهمه دارند. طالبان درست مانند سال 2009 ، مخالفت خود را با برگزاری انتخابات اعلام کرده است و موج انفجارها و حملات انتحاری از هفته گذشته افزایش یافته است.

برخلاف ظاهری ساده و بی آلایش مردم و جامعه افغانستان، روند شکل گیری و دست به دست شدن قدرت دراین کشور همچون کلافی پیچیده است که هررشته از آن در دست گروهی قرار گرفته و هریک از آنها برای رسیدن به مقاصد خود پای بر روی جسم ضعیف و مظلوم جامعه افغانستان می گذارند و دراین راه ابایی از کشتن مردم، مایه گذاشتن از دین، خودفروشی به کشورهای بیگانه، تشکیل گروه های اطلاعاتی و نظامی مستقل و... ندارند.

طالبان که بیش از 10 سال پیش با حمله نیروهای امریکایی و ناتو به افغانستان وادار به ترک قدرت شده بود همچنان سودای بازگشت به کرسی قدرت را در سر می پروراند و امروز با رد قانون اساسی افغانستان تهدید کرده است که دولت بعدی را به هرنحوی سرنگون خواهد کرد. ضمن اینکه نظام حاکم نیز خود مدعی قدرت است و ازتمام تلاش و توانایی های خود استفاده می کند تا بتواند قدرت در افغانستان را از این جیب به جیب دیگر خود منتقل کند.

ازسوی دیگر قدرت های خارجی همچون آمریکا، ناتو و حتی پاکستان ، نگاه ویژه ای به انتخابات افغانستان دوخته اند. اما نکته ای که موجب کهنه شدن زخم بحران امنیتی و عدم ثبات افغانستان گردیده است، تضاد میان خواسته ها و منافع این گروه ها می باشد.

دراین میان برخی گروه های ملی و مردمی نیز به سبب ضعیف بودن نقش مردم در حمایت ازاحزاب و گروه های سیاسی از صحنه محو می شوند و با مقایسه آنها با دیگر گروه ها می توان نقش حمایت و دخالت های خارجی را در عرصه سیاسی افغانستان مشاهده کرد.

این واگرایی ها موجب بروز مشکلات عدیده ای برای مردم و کشور افغانستان گردیده است. فساد اداری امروز در تمامی لایه های بروکراسی افغانستان رسوخ کرده و هر دولتی که روی کار آید نمی تواند به راحتی ساختاری واحد و هماهنگ را در بدنه دولت ایجاد کند.

ضعف و فساد اداری به حدی است که انتخابات افغانستان را تهدید می کند و شک و تردید تقلب در آرای صندوق ها را از هم اکنون میان مردم این کشور گسترانده است. همانطور که در دوره گذشته طرح تقلب در انتخابات مطرح شد، این خطر انتخابات ریاست جمهوری فعلی را نیز تحت تاثیر قرار داده است.

نکته دیگری که موجب سواستفاده تشنگان قدرت در افغانستان گردیده، عدم مشارکت گسترده مردم درانتخابات به دلایل امنیتی و سیاسی می باشد. طالبان تهدید کرده است حوزه های رای گیری و مردم ایالاتی که پای صندوق های رای بروند را نابود خواهد کرد و با ایجاد رعب و وحشت مانع از تمایل مردم برای مشارکت سیاسی گردیده است.

ضمن اینکه مردم ازضعف و توانایی دولت حاکم دربرقراری امنیت و ایجاد آرامش اجتماعی ناامید شده اند. بیش از یک دهه ازحکمرانی دولت کرزای می گذرد، اما هنوز ثبات به افغانستان باز نگشته است و مسلماً نباید انتظار داشت با روی کارآمدن دولت جدید اوضاع مساعد گردد. تا زمانی که افغانستان نتواند به طور مستقل عمل کند و چشم به دست کمک های مالی و نظامی خارجی باشد، نمی توان انتظار یک حکومت مردمی و مسقل را داشت.

شرق:روح همدلی و چند پرسش

«روح همدلی و چند پرسش»عنوان سرمقاله روزنامه شرق به قلم احمد مسجدجامعی است که در آن می خوانید؛«روح جمعی ایرانی» واقعیتی است تاریخی که با خط و زبان و مرز و آیین، پیوندی ناگسستنی دارد. این را می شود در شرایط مختلف گذشته و اکنون، مشاهده کرد. مقاطعی بوده که حاکمیت سیاسی در ایران دچار «چندپارگی» شده یا حتی به کلی فروریخته است اما این همبستگی معنوی و فرهنگ مشترک معنایی، پس از مدتی باعث شکل گیری مجدد یکپارچگی ملی شده است و زمینه به هم پیوستن همه گروه های پراکنده را فراهم کرده است. در دوره معاصر نیز همین روال را می توان مشاهده کرد به نحوی که هرگاه ارکان حیات ایرانیان مورد هجوم قرار می گیرد بلافاصله شاهد واکنش گسترده آنان از گروه ها و اقشار مختلف در داخل و خارج هستیم. نمونه بارز آن در مقابله با تلاش برخی مجامع برای تغییرنام خلیج فارس یا تحریف تاریخ و توهین به تمدن و فرهنگ ایران در قالب برخی فیلم ها، کتاب ها و بلوف های سیاسی متجلی می شود. ربودن پنج مرزبان عزیز کشورمان نیز از این نمونه هاست که افکار عمومی را به شدت متاثر کرد.

به گونه ای که در شاد ترین ایام سال و نیز در کنار مراسم آیینی، ایرانیان به دعا و نیایش برای نجات جان آنان پرداختند و در تعطیلی رسانه های مکتوب، از طریق شبکه های اجتماعی و فعالیت عمومی، ندای همدلی و همراهی خود را اعلام کردند. اما همه اینها به تنهایی کافی نبود. تلخ ترین بخش ماجرا، ادعای شهادت گروهبان «دانایی فر» یکی از این مرزبانان فداکار و مدافعان شجاع و گرانقدر بود که به کلی فضای روانی ایرانی را منقلب ساخت. هرچند، اقدامات بعدی، نشانه هایی از تسریع در فرآیند آزادی چهار سرباز دیگر ایرانی را به همراه دارد.

ضمن تقدیر از اقدامات شبانه روزی مسوولان مربوطه در دستگاه های مختلف، آیا بهتر نبود از همان آغاز، از همه ظرفیت های گفت وگوهای محلی و دیپلماسی بهره می گرفتیم؟ آیا لازم نیست شیوه خبری پیرامون این حادثه از این میزان جزیره ای عمل کردن و ضعف اطلاع رسانی فاصله بگیرد؟ آیا لازم نیست در امر مرزبانی علاوه بر استفاده از نیروهای «ویژه» مسلط به توانایی های رزم انفرادی، از برنامه های عمرانی برای امنیت مرزها و تقویت پایگاه های مرزی هم استفاده کنیم تا در مقابل گروهک های تروریستی برون مرزی، ابتکار عمل را بیش از پیش در دست داشته باشیم؟

مردم سالاری:قطعنامه کمیته روابط خارجی اتحادیه اروپا و سند حقوق شهروندی

«قطعنامه کمیته روابط خارجی اتحادیه اروپا و سند حقوق شهروندی»عنوان سرمقاله روزنامه مردم سالاری به قلم مهدی راستی است که در آن می خوانید؛فرارسیدنِ عصرِ آگاهیِ غربی نه با صنعت چاپ و نه با انقلاب کشاورزی و صنعتی آغاز شده است، بلکه زمینه ظهور و بروز این نمودگارهای غربی، موجبات نوزایی و آگاهیِ غربی را فراهم آورده است؛ در عصری که با فلسفه ورزیِ «فرانسیس بِیکَن»، تقسیم بندی علم نظری و عملیِ ارسطویی با آشفتگی روبرو می شد، آگاهیِ فرد و همچنین طبیعت نیز دستخوش دگرگونی شد. به واقع طبیعت به مثابة فرزند ناخلفی می مانست که باید رام شده و به زنجیر انسان آن روزگار درآید. بادی که با فلسفه ورزیِ فرانسیس بیکن بر پایه هایِ کاخِ ارسطویی می خورد، ژانوسِ دو چهر ه ای را تجسم می بخشید که یک طرف آن به رفاه بشر و طرف دیگر به استعمار و مسخ شدن انسان منتهی می شد. جالب آنکه در همان روزگار، ابوریحانِ بیرونی طبیعت و بشر را به مثابه پدر و فرزندی می پنداشت که باید شأن و احترام همدیگر را پاس بدارند.

باری، حاصلِ اینگونه فلسفه ورزی تبدیل کردن علم به «ابزار» بود و نهایت تسخیر ناشناخته های طبیعی و انسانی. این گسست از نظر به عمل و شورشِ انسان بر زیستگاه خود پی در پی تحول می آفرید از جنس کشف، و در غایت خود استعمار را آبستن داشت تا اینکه عصر کشورگشایی و دست یابی به مواد خام آغازیدن گرفت. روزگاری(1213-1260ه) که مصریان و شامِ مسلمان در مقام آوانگاردهایِ اسلامی در حال دست و پنجه نرم کردن با فرهنگِ فرانسوی و ایتالیایی بودند، در ایران نیز صدای پای بیگانه به گوش می رسید، از تجاوز آشکار گرفته تا دخالت هایی از جنس مدرن و دیپلماتیک؛ مشروطه و ادامه داستان تاریخی ما یک پا در مداخلاتِ مدرنِ غربی و شرقی دارد. با این همه، عصرِ آگاهی غربی می بایست به عصر آگاهیِ شرقی مبدل گردد؛ زاده شدن آگاهی شرقی نه از دل سنت و داشته های خود لیکن از دلِ آگاهی غربی. این استراتژی، حال باید با راهبردهای متفاوتی دنبال شود و یکی همان است که امروز پیش نویسِ قطعنامة کمیتة روابطِ خارجیِ اتحادیه اروپا به تأیید و تصویب پارلمان اتحادیه می رسد. قطعنامه اخیر هر نوع نیّت خیرخواهانه را که در بر داشته باشد باز هم ادامه و تکمیل کننده راهِ غربی می باشد و هم مداخله ای از جنس مدرن در کشورهای پیرامونی ا ست. اساساً تعیین و تکلیف کردن برای مرزهای مستقل ملی توجیه بشردوستانه نخواهد داشت و نمی توان آن را به بهانه های خیرخواهانه توجیه نمود. قطعنامه اخیر که انتخابات خرداد 92 ریاست جمهوری را مطابق با استانداردهای دموکراتیک اتحادیه اروپا نمی داند و خواهان گشایش دفترِ(هیئت) نمایندگی اتحادیه در ایران برای نظارت بر حقوق زندانیان سیاسی و اقلیت ها می باشد، همان عصر آگاهیِ شرقی را نوید می دهد که باید در ادامه آگاهیِ غربی طرح و به منصه ظهور رسد. در واقع، چنین قطعنامه ای همزمان است با مذاکرات پیش روی ایران با گروه 1+5 و به دست دادن بهانه ای تازه برای تیم اروپایی - غربی تا بتوانند دستِ برتر را در مذاکرات هسته ای داشته باشند.

زبانِ اروپایی از یک طرف به حمایت از توافق ژنو و از طرفی به ایجاد دفتر نمایندگی در ایران باز می شود که مورد اخیر به مثابه نقضِ حاکمیت ملی ایران می باشد. این سیاستِ چماق و هویج که مدت های مدیدی است سایه بر تحولات ایران انداخته باید به سمتِ خنثی سازی از سوی ایران پیش رود. به دست دادن بهانه از سوی غرب به طور کل و اتحادیه اروپا به طور خاص شیوه های مدرنِ مداخله می باشد. این نوع سیاست، کم از تئوری «جنگِ عادلانه و مشروع» در ارتباط با افغانستان ندارد، جنگ عادلانه و مشروع، جنگی بود که تئوریسین ها و فیلسوفان آمریکایی به تبیین آن می پرداختند؛ دفاع و جنگ در راستای حفظ امنیت شهروندان آمریکایی همان جنگ عادلانه و مشروعی است که سالیان درازی ا ست افغانستان را در خود فرو برده است. حال، رسالت حقوق بشریِ غربی در قالب این تئوریِ جنگِ عادلانه قابل نقض شدن است و می بینیم که عراق و افغانستان تا کجا قربانیِ سیاست و فلسفه ورزیِ غربی هستند؛ از طرفی نیز به نظر می رسد با این اینگونه تفکر دفترِ نمایندگیِ اتحادیه در ایران در قالب مذاکرات هسته ای امکان عملی شدن خواهد یافت!

دولتمردان و سیاست ورزانِ ایرانی باید بدانند که بذل توجه به مسائل داخلی و تدوین سند «حقوقِ شهروندیِ» متقن و اساسی و عملی ساختن آن می تواند به کم نمودن بهانه جویی ها کمک کند، این بذل توجه مقدمه تقویت جامعه مدنی خواهد بود و در این راستا باید این واقعیتِ تاریخی را پذیرفت که بدون توجه به نظامِ اندیشگیِ غربی نمی توان به تبیین اینگونه مداخلات پرداخت. بنابراین و با وجود آنچه رفت به نظر می رسد «اندیشه و تفکر کردن» مقدمه اقتدار ملی ایران است و همانطور که غرب با توجه به سنت و داشته های خود می اندیشد و راهبردِ دخالت در امور داخلی کشورها را تنظیم و به تصویب می رساند، ما نیز باید در جهت خنثی سازیِ چنین راهبردهایی، کاخی از اندیشه بر افرازیم تا اتحادیة اروپا به خود اجازه ندهد تالارهایش را با دفتر نمایندگی مزین سازد.

ابتکار:یک سوزن به خودمان!

«یک سوزن به خودمان!»عنوان سرمقاله روزنامه ابتکار به قلم فضل الله یاری است که در آن می خوانید؛یکی از عادات ناپسند ما ایرانیان در کنار همه عادتهای نیکو، احاله تقصیرات به گردن همه چیز و همه کس است، الا خودمان. به همین خاطر است که در تاکسی، اتوبوس و مترو از همه چیز می نالیم؛ از شلوغی، ترافیک،حق خوری وکوتاهی مسئولان گرفته تا شانس و بخت نامراد.

محتوای گفت وگوها و حتی گاه دلیل آشنایی ما در کوچه و خیابان اتفاق نظر برسر«نق زدن» درباره موضوعات مختلف است. در این رهگذر بسیاری از پیشرفت ها ونقطه های روشن فرهنگ و اجتماع خود را انکار کرده و داستان هایی از قانونمندی و مسئولیت پذیری مردم، مسئولان و حاکمان عقب افتاده ترین جوامع بشری را به مثابه چماقی بر سر ملت و مسئولان خودی می کوبیم.

در لحظات خلسه آور شکل گیری این گفت وگوها، گاه عنان اختیار از کف می دهیم و بسیاری از مفاخر ملی و میهنی خود را -که در موقعیت های مختلفی به آنها افتخار کرده ایم - زیر تیغ نکوهش گرفته و دور انداخته ایم.

هر کدام از مابه عنوان گویندگان این سخنان، حصاری از پاکی و بی گناهی به دور خود کشیده و همه چیز و همه کس را گناهکار می خوانیم و پیش از آن دامن خود را از این همه خطا و اشتباه مبری می دانیم.

بنابر آن ضرب المثل معروف یک «جوالدوز» به دست گرفته و تن همه چیز و همه کس را سوراخ، سوراخ می کنیم، بی آنکه زحمت تحمل یک سر سوزن را به خود داده باشیم.

تحویل سال که در آموزه های ملی و مذهبی ما فرصتی برای بازنگری در رفتار و احوال خوانده شده، موقعیتی است تا ما نیم نگاهی به رفتار و کردار خود داشته باشیم. این «خود» شامل فرد،فرد ملت ایران می شود.

خوب است که سوزنی برداریم و با هر خطایی به خود نیشتری آرام بزنیم. یک بار برای آلودگی محیط زیست،حاصل تفریح و گردش ما.یکبار برای اتلاف و اسراف منابع ملی. یک زمان برای عدم رعایت حقوق همسایه و همشهری و همنوع. زمانی را برای گذشتن از چراغ قرمزها و مناطق عبور ممنوع.

گاهی که عابری از نحوه رانندگی ما به زحمت می افتد با نوک سوزن آن را علامت بزنیم. در روزی که با نام طبیعت رقم خورده تفریح ما شکار یک گونه نایاب از حیوانات وحشی باشد،باید به خود نیشتر بزنیم.گاه که جوانی در برابر دوربین تلفن های همراه ما، در خیابان جان می سپارد و ما تنها به کیفیت فیلم برداری خود می اندیشیم و باید که محکم تر سوزن فروکنیم.

اگر بیشتر از این برشمرده شود وعزممان برای سوزن زدن به خود نیز پابرجا باشد تنی سوراخ سوراخ برای ما خواهد ماند که هرگوشه آن یادآور خطایی است که ما در هنگام نق زدن به دیگران، مسئولان،دولت و حکومت آن را فراموش کرده ایم.
***
ما در کنار همه صفات نیکو و پسندیده که داریم و گاه مورد استقبال جهان نیز واقع شده، واجد خصوصیات نامطلوبی نیز هستیم که نه بزرگ کردن آن ها به نفع ماست و نه انکار آن ها دردی از ما دوا خواهد کرد.
این بخش از روحیه ما که در این نوشته به ان اشاره شد، بدون تردید مانع بزرگی برای حل مسائل و مشکلاتی اجتماعی مردم خواهد بود.

به نظر می رسد که گاه لازم است روبه روی خود بنشینیم و مستقیم در احوال خود بنگریم. از این روحیه خود معاینه ای به عمل آوریم.برای درمان نیز نیازی به وارد کردن دارو از خارج نداریم. در آموزه های مختلف حاصل از تمدن بزرگ ایرانی، راه هایی برای رهایی از این بیماری ها وجود دارد. مثل همین ضرب المثل معروف؛ هر جوالدوزی که به دیگران می زنیم سوزنی در جسم و جان خود نیز فرو کنیم.حداقل دردی فراهم می شود که خود می تواند مقدمه درمان باشد.

آرمان:استقبال از انتخابات افغانستان

«استقبال از انتخابات افغانستان»عنوان یادداشت روز روزنامه آرمان به قلم دکتر سیدعلی خرم است که ر آن می خوانید؛هنگامی که صحبت از افغانستان می شود، انسان به یاد سال ها جنگ و خونریزی و اشغال خارجی در این کشور می افتد که با ظهور افراطی گری کور و با نقطه عطف کشتن احمدشاه مسعود، رزمنده مقاوم در برابر اشغالگران شوروی آغاز گردید و به سرعت همه افغانستان را در خود فرو برد. به ترتیبی که حکومت افراط گرایان طالبان به کشتار مردم به ویژه زنان پرداخته و به حذف آثار فرهنگی و تاریخی این کشور پرداخت و افغانستان را به سال های تاریک جاهلیت سوق داد.

با سقوط حکومت طالبان در سال 1381 و استقرار دولت کرزای در این کشور، مردم به شوق آمده و به بازسازی کشورشان پرداختند و کشورهای مختلف جهان و از جمله جمهوری اسلامی ایران نیز وظایف و تعهداتی به عهده گرفتند که در این بازسازی شریک شوند. متاسفانه افراطی گری طالبان نسل جدیدی از تروریسم را به جهان عرضه کرد که کشورهای در حال بحران همچون عراق، یمن، لیبی و سوریه و برخی کشورهای آفریقایی را در بر گرفت و جهان و به ویژه خاورمیانه را در آشوب و ناامنی فرو برد.

انتخابات افغانستان و روی کار آمدن یک دولت مردمی در افغانستان از این جهت مهم است که می تواند موطن و مأمن افراطی گری را به کشوری قانونمدار و معتدل تبدیل کند و باشد که کوردلی و منطق پوچ کشتار انسان ها متوقف شود. طبیعتا این تنها دستاورد افغانستان نخواهد بود بلکه دستاوردی برای همه جهان و به ویژه همسایگانی چون ایران که در معرض آن افراطی گری و منطق کور قرار دارند، خواهد شد. مثال زنده آن در عملیات تروریستی جیش العدل در روزهای اخیر، منطق کوردلی و افراطی گری علیه ایران بود که کاملا برای جهانیان روشن شد. از همین زاویه باید گفت هرگونه حمایت و مساعدت ایران در برگزاری انتخابات دموکراتیک در افغانستان موجب انعکاس این موهبت به داخل ایران و ایجاد امنیت و آرامش خواهد شد.

به عبارت دیگر صلح و ثبات و آرامش باید یک منطقه را دربر گیرد تا تک تک کشورهای آن منطقه بهره مند شوند و چنانچه افراطی گری و افکار تروریستی در منطقه ای ریشه دواند، تک تک کشورهای آن منطقه اسیر روند مذکور خواهند شد و امنیت همگان به خطر می افتد. مردم افغانستان هم که قرابت و نزدیکی با مردم ایران دارند، سال ها رنج کشیده و اسیر حکومت های ستمگر و سرکوبگر بوده اند لذا امروز نیاز به حمایت معنوی و سپس حمایت مادی ایران دارند تا با ایجاد حکومت قانونمدار و دموکراتیک، افکار افراطی و تروریستی را در میان خود طرد و منزوی سازند.

مردم افغانستان اگرچه دومین انتخابات را پشت سرمی گذارند، ولی شاید اولین انتخابات فراگیر باشد که همه گروه ها و اقشار و ازجمله زنان با شور و اشتیاق در آن شرکت می کنند. جمهوری اسلامی ایران باید به مردم افغانستان و هرکس که از طریق صندوق های رای به صورت منصفانه و عادلانه انتخاب می شود، تبریک گفته و دست آنها را به گرمی بفشارد تا منطقه از آرامش برخوردار شود.

دنیای اقتصاد:سال عبور اقتصاد از گلوگاه

«سال عبور اقتصاد از گلوگاه»عنوان سرمقاله روزنامه دنیای اقتصاد به قلم دکتر پویا جبل عاملی است که در آن می خوانید؛سال پیش رو، سال تعیین کننده ای است. سالی که اگر انتظارات مثبتی که در فضای اقتصادی – سیاسی شکل گرفته به نتیجه برسد می توان برای اقتصاد ایران روند صعودی مناسبی را حداقل تا دو، سه سال بعد از آن تصویر کرد. در عین حال که سرخورده شدن انتظارات به معنای بازگشت به تکانه های اقتصادی است که می تواند سهمگین تر از شوک هایی باشد که از سال 1389 تا 1391 به اقتصاد ایران وارد شد و همزمان سرخوردگی انتظارات موجب می شود که شکل گیری انتظارات مثبت به زمانی بسیار دورتر موکول شود. همان طور که پس از تشکیل دولت آقای روحانی انتظارات نقشی ملموس در روند های اقتصادی داشتند، معکوس شدن این انتظارات می تواند شوکی غیر قابل کنترل را به اقتصاد وارد کند.

از این رو سال کنونی، سال کلیدی اقتصاد ایران است که می تواند به ما بگوید تغییر روند در بلندمدت تداوم می یابد یا نه. بنابراین همگی باید دست به دست دهیم تا از این گلوگاه تاریخی عبور کنیم. این گلوگاه تاریخی است چراکه اقتصاد ایران برای دهه ها به چنین وضعیت رکودی – تورمی گرفتار نشده بود و گذر از آن البته که جای فخر بسیار دارد، اما به نظر می رسد که طیفی از مخالفان دولت فارغ از درک این شرایط بر آنند که حتی به قیمت بر هم خوردن ثبات شکننده امروز، استراتژی های دولت را به چالش کشند. البته انتقاد و مخالفت جزو ذات ساخت های سیاسی است که معتقد به دموکراسی هستند و دولت نیز نشان داده که به آن ایمان دارد، اما بر مخالفان است تا به این نکته توجه کنند که پیگیری منافع گروهی آنان اگر به حدی برسد که موجب توقف استراتژی کنونی دولت شود، منافع آنان به هزینه تک تک شهروندان خواهد بود و شرایط اقتصادی می تواند سخت تر از سال های پیش از 1392 باشد. این یعنی محقق شدن سناریوی سرخوردگی انتظارات.

اما برخلاف نظر برخی از کارشناسان که معتقدند مخالفان به دلیل انتخابات مجلس، استراتژی دولت را به چالش حیاتی نمی کشند، اتفاقا می توان بر این نظر تاکید کرد که مخالفان به خاطر انتخابات بر شدت انتقادهای خویش تا فلج شدن راهبرد های دولت، پافشاری می کنند. چرا؟ کلید مساله آن است که مخالفان می پندارند در صورت تحقق سرخوردگی انتظارات، نگاه عمومی، دیگر انگیزه کافی برای تغییر ندارد و در نتیجه رای نسبی مخالفان در انتخابات بیشتر می شود؛ بنابراین یکی دیگر از بند های منافع گروهی مخالفان در اصرار و پافشاری و مانع تراشی برای دولت، پیروزی در انتخابات مجلس با توقف استراتژی کنونی دولت است.

اما چنین رویکردی در بلندمدت به زیان خود مخالفان دولت نیز هست. بازگشت به روندهای گذشته، وضعیت را چنان دشوار خواهد کرد که کمتر گروهی بتواند آن را برای خود هم رضایت بخش تلقی کند. از همین رو اگر مخالفان دولت بازه زمانی طولانی تری را برای فعالیت خود متصور باشند، درمی یابند که استراتژی دولت نه تنها سازگار با منافع ملی است بلکه می تواند با قوام دادن ساخت مناسب اقتصادی – سیاسی و افزایش امنیت ملی به همراه رابطه ای بهتر با اقتصاد بین الملل، فرآیندی را ایجاد کند که احزاب و گروه های مخالف نیز با دغدغه کمتری به فعالیت بپردازند. با نگاهی عمیق تر، ای بسا همه بازیگران دریابند که عبور اقتصاد ایران از گلوگاه سال کنونی می تواند منافع همه آنها را در بر داشته باشد.