چگونه لویدز لندن، آینده خود را رقم زد

صنعت بیمه - "ریچارد وارد" مدیر عامل بزرگ ترین شرکت بیمه جهان، سالانه مبلغی در حدود 33 میلیارد دلار حق بیمه را سرپرستی و نظارت می کند. این شرکت انگلیسی این درآمد را از طریق بیمه کردن لبخند "آگلی بتی" هنرپیشه معرف، زانوهای "دیوید بکهام" ستاره فوتبال و تارهای صوتی "سلن دیون" خواننده معروف جهان به دست آورده است.

تمامی این اقدامات، بخشی از فعالیت های رایج این شرکت بیمه 321 ساله است. همچنین از آنجایی که از ساختمان لویدز به عنوان مکانی برای نمایندگان مختلف به منظور سرمایه ‌گذاری استفاده می‌شود، این شرکت نه به عنوان یک بیمه‌ گذار عادی، بلکه به عنوان یک بازار بیمه انگلیسی شناخته می شود.

به گزارش سایت تخصصی صنعت بیمه، این شرکت در تاریخ بلندمدت خود در قراردادهای خود همه چیز را بیمه می کند، از ساق پاهای "بتی گاربل" ستاره دهه 1940 هالیوود و "دیوید لی روث" ستاره موسیقی دهه 80 میلادی گرفته تا زبان "گنارو پلیسیا" کارشناس طعم و مزه کافه‌ زنجیره‌ای انگلیس. این شرکت اولین پرواز تجاری، نخستن پرواز فضایی، پل ‌های ساخته شده، چاه ‌های نفتی، کشتی‌ های تجاری، املاک، سرمایه‌ های شرکت‌ ها و سازمان را در کشورهای بی‌ثبات سیاسی بیمه کرده است.

همانطور که ریچارد وارد در سخنرانی اخیر خود در دانشگاه پنسیلوانیا گفت "فعالیت‌های بسیار گسترده و مختلفی وجود دارد که لویدز وارد آن شده‌ است. به طور کلی، آنچه ما انجام می‌دهیم بیمه کردن چیزهایی است که دیگران نمی‌توانند یا نمی‌خواهند آنها را بیمه کنند."

او ادامه داد که اما پشت تمام بیمه نامه های غیرمعمولی که توسط شرکت لویدز منعقد شده، کلید موفقیتی ساده‌ ای وجود دارد که باید سرمایه‌ گذاران شخصی، بانک‌ های چندملیتی و دیگر افراد از آن پیروی کنند و آن درک درست از خطرات است. این شرکت برای فهمیدن عمر موتور هواپیمای خصوصی پادشاه عمان و خطراتی که ممکن است بازی ‌های المپیک 2008 پکن را تهدید کند، و اطلاعات دیگر، افراد زیادی را استخدام کرده است.

پس اگر این کارشناسان نتوانند مسئله ای را بفهمند و یا دلیل کافی وجود نداشته باشد، از انجام این کار خودداری می کنیم.  وارد می گوید "زمانی که نخواهیم ریسک کنیم، قرارداد بیمه ‌ای هم منعقد نمی ‌کنیم." این درسی است که شرکت لویدز سال ‌ها پیش آن را با سختی آموخت، البته قبل از آنکه ریچارد وارد بر کرسی معروف ‌ترین شرکت بیمه دنیا در سه سال گذشته بنشیند. وارد تاکید می کند "لویدز در گذشته تعداد زیادی از موسسه های مالی را بیمه می‌ کرد و برای دو شرکت بزرگ "انرون" و "ورلدکام" بیمه نامه های زیادی را منعقد کرد و در نتیجه ما مجبور شد خسارت های فراوانی را پرداخت کند."

وارد می گوید "اما این مسئله نتایجی را هم داشته است. یک تصمیم آگاهانه که در لویدز گرفته شده، کاهش میزان قراردادهای بیمه با بنگاه‌ ها و موسسات مالی است؛ چرا که نمی توانیم میزان خطرات را به راحتی مشخص کنیم." او می افزاید: "ما واقعا نمی توانیم خطرات را پیش بینی کنیم و اگر تخمین خسارت ها برای شما امکان ‌پذیر نباشد، آن را انجام ندهید. "

قبل از اینکه وارد مدیریت لویدز را بر عهده بگیرد، این شرکت بیمه دو بحران بزرگ را کنترل کرده بود. یکی از این دو بحران که در اواسط دهه 90 میلادی رخ داد، پرداخت سال ‌ها مطالبات بیمه‌ ای بود که موعد پرداخت آنها در شعب این شرکت در آمریکا فرا رسیده بود. وارد در این باره می گوید "ما فهمیدیم باید مبلغی بیش از 15 میلیارد دلار برای خسارت ها بپردازیم و در دهه 90 میلادی، 15 میلیارد دلار، مبلغ هنگفتی بود.

ضررهایی که این شرکت بزرگ بیمه متحمل شد، بسیاری از اعضای ثروتمند این شرکت را ورشکسته کرد؛ افرادی که به دلیل ساختار غیرمعمول شرکت، تمام دارایی شخصی خود را برای تعهد شرکت به بیمه ‌شدگان به وثیقه گذاشته بودند. برخی از این افراد، شرکت را به کلاهبرداری بزرگ متهم کردند. از همین رو لویدز سرانجام ساختار سازمانی شرکت را تغییر داد.

در سال 2001 و با وقوع حملات ‌تروریستی و فجایع متعاقب آن در صنعت حمل ‌و ‌نقل هوایی، موقعیت شرکت لویدز بار دیگر در معرض خطر قرار گرفت. لویدز به عنوان بزرگ‌ ترین بیمه ‌گذار مرکز تجارت جهانی، مجبور به پرداخت 11 میلیارد دلار از 40 میلیارد دلار کل خسارت بود. وارد در این باره نیز می گوید "یک روز پس از آن حادثه، افرادی از شرکت آنجا نشسته بودند و می‌ گفتند ما در آستانه ورشکستگی هستیم، ما قادر به پرداخت 11 میلیارد دلار نخواهیم بود. و اینکه ما تنها به فاصله 10 سال با بحرانی مشابه دهه 1990 رو به‌ رو شده بودیم، واقعا غیرمنتظره بود."

مسئله‌ای که در اولویت قرار داشت، موضوع نقدینگی بود. قانون‌ گذاران آمریکایی نگران این بودند که شرکت برای ماندن در بازار سرمایه کافی نداشته باشد. پس از جلسه سخت و حساس در واشنگتن، لویدز سرانجام توانست از بروز شرایط بحرانی جلوگیری کند؛ اما وارد  می گوید "آن جلسه واقعا لحظه تعیین ‌کننده ‌ای برای ما بود، مدیریت شرکت تاکید می کرد که صبر کنید، چرا که اگر قصد داریم در بازار باقی بمانیم، باید از این پس اقدامات کاملا متفاوتی داشته باشیم." پس از مدتی شرکت لویدز سرانجام ساختار مدیریتی جدیدی را پیشنهاد داد که وارد این ساختار جدید را "مک دونالد لویدز" می‌نامد. سیستمی مانند رستوران‌های زنجیره‌ای مک ‌دونالد، این شرکت دارای یک ساختار حق امتیازی (فرانشایز) است.

در سال 2005، زمانی که توفان "کاترینا"، "ریتا" و "ویلما" 60 میلیارد دلار به ایالت ‌های توفان زده خسارت وارد کرد، سهم شرکت لویدز تنها 16 میلیارد دلار بود، یعنی حتی بالاتر از 11 میلیارد دلار مطالبات بیمه ‌ای که این شرکت  در حادثه 11 سپتامبر با آن رو به‌ رو شده بود. اما در حالی که حملات 11 سپتامبر در نهایت ضرر پنج میلیارد دلاری را بر لویدز تحمیل کرد، در زمان وقوع کاترینا با ایجاد تنوع در ریسک پذیری، کل زیان به بار آمده تنها 160 میلیون دلار بود؛ نظم و قانون جدی که وارد آن را "تغییر زندگی" می نامند.