از این فوتبال متنفریم!

در نخستین گزارش با موضوع هدفمند سازی هزینه در فوتبال به سراغ سوپراستارهای فوتبالی یا مدیران باشگاهی نرفتیم بلکه فرصت را به مردمی دادیم که به عنوان علاقه مندان این رشته ورزشی معتقدند هزینه های میلیاردی فوتبال از بیت المال تامین می شود و هرکدام به نوعی نقد خود را بر این مسئله وارد می کنند.

آنها از خود می پرسند پولی که بازیکنان برای شرکت در بزم های شبانه خرج می کنند برای کیست یا بازیکنان خارجی همیشه مصدوم با کدام پول بر روی نیمکت تیم ها قطار می شوند؛ مردم معتقدند هزینه های فوتبال باید هدفمند شود.

حسین امامی دانشجوی دانشگاه آزاد اسلامی به خبرنگار مهر می‌گوید: "هزینه ها در فوتبال حرفه ای بسیار بالاست و با توجه به ماهیت این رشته و میزان مخاطبش در جهان این موضوع بسیار طبیعی است. اما دو تفاوت عمده میان هزینه ها بین فوتبال ما و جهان وجود دارد. اول آنکه تمامی باشگاههای حرفه ای دنیا خصوصی هستند و خودشان درآمدزایی می کنند نه آنکه از بیت المال و جیب دولت و ملت با بازیکنان قراردادهای میلیونی و میلیاردی ببندند."

 
وی ادامه داد: " موضوع دوم این است که به عنوان نمونه تنها یک بازی رئال مادرید و بارسلونا بیش از یک میلیارد بیننده دارد که تنها علتش کیفیت بازیکنان دو تیم است. کدام بازیکن فوتبال ایران حتی در لحظه ای می تواند خود را جای یکی از بازیکنان سرشناس باشگاههای حرفه ای بگذارد. واقعا اگر این هزینه ها صرف بازیکنان سطح بالا شود، مردم ناراحت نمی شوند و شاهد قهر تماشاگران هم نخواهیم بود. ضمن آنکه بازیکنان حرفه ای در تمرین، زندگی شخصی و حتی تنبیهات باشگاه هم حرفه ای هستند نه مانند بازیکنان ایرانی که تنها در پول گرفتن حرفه ای شده اند."
 
این دانشجو ادامه داد:"من طرفدار تیم فوتبال پرسپولیس تهران بودم اما، زمستان یک دو سال پیش وقتی بعد از یک شکست تیم در کنار اتوبان منتظر ماشین ایستاده بودم و بازیکنان با ماشین های آخرین مدل و با چهره های بی تفاوت از مقابل من رژه می رفتند تصمیم گرفتم دیگر به ورزشگاه نروم و وقتم را به دیدن بازی های اروپایی از تلویزیون اختصاص دهم."
 
عبدی از کارگران پالایشگاهی کشور نیز در این مورد به خبرنگار مهر گفت: "باشگاههایی که در شهرهای بزرگ مانند تهران، اصفهان و کرمان  وجود دارند عامل پرداخت پول های زیاد در فوتبال هستند. تصور نمی کنم در تیمی مانند صنعت نفت آبادان از قراردادهای چند صد میلیونی یا  میلیاردی خبری باشد. باشگاههای بزرگ به دلیل چشم و هم چشمی به جای آنکه هزینه ها را صرف پرورش جوانان استان خود کنند به بازیکنان غیر بومی می دهند."
 
وی در ادامه گفت: "یک کارگر که صبح تا شب کار می کند و برای آوردن یک لقمه نان سر سفره جان می کند قدر دستمزد آخر ماهش را می داند اما وقتی ما ظرف چند سال پول های کلان میلیونی و میلیاردی را به یک جوان می دهیم طبیعی است که او راه و رسم زندگی را گم کند. سوال من این است که آیا پرویز دهداری با پول به شاگردانش تعصب یاد می داد؟ امیدوارم اکنون که دولت طرح هدفمند کردن یارانه ها را اجرا می کند برای هزینه های میلیاردی فوتبال هم که از بیت المال انجام می شود فکری کند."
 
در ادامه همین بحث یک مهندس فعال در وزارت نفت که معتقد بود عنوان نامش اهمیتی ندارد گفت:" بر روی سکوهای نفتی مستقر در خلیج فارس روزانه بسیاری از فرزندان ایران با جان و دل کار می کنند  که در معرض صدمات و خطرات بسیاری قرار دارند آنها مدت های طولانی از خانواده خود دور هستند البته نه برای تمرین فوتبال و سفرهای دور دنیا بلکه برای کار در محیطی که شاید حتی روزهای بسیار نور آفتاب را هم نبینند و آب و غذای خود را نیز با هلی کوپتر دریافت کنند."
 
 
وی ادامه داد:" یک بازیکن فوتبال حتی اگر مصدوم شود و از فوتبال کنار برود هم به عنوان مربی می تواند به کار ادامه دهد اما این دوستان اگر دچار سانحه جدی شوند یا خدای نکرده جانشان را از دست بدهند چه آینده ای برای خانواده شان وجود دارد؟ بنابراین بهانه هایی که فوتبالیست ها برای این دستمزدهای بالا می آورند درست نیست. من معتقدم دولت و سازمان ورزش باید وارد عمل شوند و این موضوع را که باشگاههای دولتی به خصوص باشگاههای تهرانی و صنعتی چگونه بیت المال را هزینه می کنند اقدام قاطعی انجام دهند."

 
روستایی از معلمان بازنشسته آموزش و پرورش نیز در همین رابطه می گوید: "گاهی اوقات زندگی یک همکار من با وامی یک میلیونی زیر و رو می شود یا دوست دیگرم به خاطر 100 هزار تومان دچار مشکل است آن وقت وقتی حاصل یک عمر زندگی خود را با رقم قرادادهای یک سال یک فوتبالیست مقایسه می کنم هم خنده ام می گیرد و هم ناراحت می شوم."
 
وی در ادامه تصریح کرد:" واقعا این که چنین پولی آن هم از جیب مردم پرداخت شو ناراحتم. امسال شنیدم قرار است برای بازیکنان سقف قرارداد تعیین کنند اما، معتقدم فدراسیون فوتبال توانایی نداشت که حرف خود را عمل کند و باز هم همان پول های زیاد رد و بدل شد. نکته جالب اینکه یکی از این بازیکنان فوتبال شاگرد من بوده است. او در زمان درس خواندن هم بازیگوش بود و اکنون همان خصلت ها را حفظ کرده است. از اینکه گاهی می شنوم این بازیکنان به جای زمین فوتبال سر از جاهای دیگر و بعضی میهمانی ها درآورده اند واقعا تاسف می خورم، کاش  پول ها خرج جوانان محروم و مستعد کشور می شد."
 
وی ادامه داد: "چرا این هزینه ها نباید نصیب تمامی ورزشکاران شود، آنهایی که در بازی های آسیایی برای کشور مدال آوردند یا مدال آوران جهان و المپیک من در روزنامه ماجرای آن بوکسور که به خاطر شرکت در تمرین از کار اخراج شده بود یا آن خانم مدال آور که مستاجر بود را خوانده ام چرا این پول ها به کل رشته ها اختصاص پیدا نمی کند."
 
فرهاد امانی زاده دانشجوی کارشناسی ارشد رشته پلیمر هم در گفتگو بعنوان کرد: "این روزها بسیاری از دانشجوها برای تامین هزینه کتاب های مورد نیاز و مواد آزمایشگاهی دچار مشکل هستند، من مدت زیادی از جوانی ام را به رشته ای اختصاص دادم که برای کشور سودمند است اما اکنون باید دنبال کار بگردم در حالی که یک فوتبالیست هم سن من تا همین الان به اندازه تا آخر عمر پول جمع کرده است. من فکر می کنم اکنون که قرار است دولت و تمامی مردم زندگی و هزینه های خود را هدفمند کنند، دولت ابتدا باید به سراغ برخی فضاها که به چشم نمی آید اما، هزینه های کلانی را به بیت المال وارد می کند مانند فوتبال برود."
 
وی ادامه داد: "بهترین راه این است که باشگاههای فوتبال خصوصی شود آنگاه ببینیم آیا باز هم مدیران دلشان می آید قراردادهای میلیاردی را از جیب خودشان ببندند یا نه؟"
 
حسین از کارگران مجتمع فولاد مبارکه هم می گوید:"من مشکلی با اینکه کارخانه ما حامی یک تیم فوتبال باشد ندارم. بلکه معتقدم دستمزد بازیکنان بالاتر از کیفیت واقعی آنهاست. این موضوع نه برای باشگاه ما بلکه برای تمامی باشگاهها صدق می کند. مهمترین عامل افزایش دستمزد فوتبالیست ها هم دلال ها هستند. به نظرم چون فدراسیون فوتبال توانایی برخورد با دلال ها را ندارد سعیدلو و دولت باید مستقیم دستور این کار را بدهند. به هرحال من و تمامی مردم امیدواریم تا این پول های کلان خرج ورزش جوانان استان شود و از همین جا به فوتبالیست ها می گویم اگر پول بیت المال را در بزم های شبانه خرج می کنید یا در زمین فوتبال کم فروشی می کنید بدانید که ما راضی نیستیم."
 
مجید کلاهی از هواداران باشگاه استقلال تهران می گوید:" من طرفدار دو آتشه استقلال هستم، یکبار آن قدر محو بازی تیمم شدم که  سیگار دستم را سوزاند و من تا آخر بازی متوجه نشدم. اما، وقتی یک شب بعد از شکست تیمم مقابل ماشین آخرین مدل یکی از بازیکنان تیم را گرفتم و تنها از او پرسیدم چرا در زمین راه می رفتید، او حرف بسیار زشتی به من زد که از فوتبال متنفر شدم. چرا من باید برای رفتن به ورزشگاه از دوستانم پول قرض کنم و آنگاه این افراد را تشویق کنم که با پول بادآورده از جیب دولت و ملت دچار غرور شده اند. تنها دلیلی که فوتبال ایران نسبت به گذشته های دور افت کرده این است که پول جایگزین غیرت و تعصب شده است. به همین دلیل بود که در بازی های آسیایی همه رشته ها مدال گرفتن اما، فوتبال حتی روی سکو هم نرفت."
 

اما آخرین چهره این گفتگو یک کارشناس برجسته فوتبال کشور است؛ امیر حاج رضایی اعتقاد دارد ماجرای هزینه های بی حساب و کتاب فوتبال سر دراز دارد می گوید:" اگر واقعا نیتی برای هدفمند ساختن هزینه های فوتبال وجود دارد نیازمند کارشناسی، آسیب شناسی و یک عزم ملی است. من صمیمانه از موفقیت تیم های ورزشی ایران در گوانگجو خوشحالم و معتقدم باید سرمایه گذاری مناسبی در تمامی رشته ها صورت پذیرد اما موافق نیستم که به دلیل ناکامی فوتبال ایران با این رشته بی مهری شود."
 
حاج رضایی تصریح کرد: "فوتبال سرمایه ای به نام هواداران میلیاردی را دارد که خودجوش به ورزشگاهها می آیند و این موضوع در هر نقطه از دنیا از برزیل و کامرون گرفته تا ایران یکسان است.  البته باز هم می گویم تمامی ورزشکاران رشته های دیگر هم باید به اندازه تلاش خود حقشان را دریافت کنند. ضمن آنکه بحث هزینه های بی حساب در فوتبال را هم می پذیرم."
 
حاج رضایی ادامه داد: "اما موضوع اصلی این است که فوتبال ایران بیمار است و این موضوع تنها یکی از مشکلات این فوتبال بیمار به شمار می آید. مطالبه مردم برای دانستن اینکه پول فوتبال که از طرف باشگاههای دولتی هزینه می شود چگونه خرج شده، یا بحث خصوصی سازی باشگاهها  مطالبه به جایی است که باید با نگاه کارشناسی مورد بررسی قرار گیرد."

مهر