برد یک اتفاق، باخت یک واقعیت

وقتی یک تیم یک بازی را واگذار می کند بی شک تمام عوامل در این امر مقصر هستند.

از تدارکات تیم گرفته تا بازیکنان و سرمربی و مسئولان بلند مرتبه ورزش آن کشور.

اما وقتی یک تیم در یک تورنمنت شرکت می کند و نتیجه نمی گیرد این سوال مطرح می شود که چرا نتیجه حاصل نشده است و هزار سوال دیگر از این دست.

تیم ملی انگلستان هم با وجود داشتن انبوهی از ستارگان و بازیکنان برجسته تورنمنتی نا امید کننده و ضعیف  را سپری کردند.

این ضعف زمانی به خوبی خود را نشان داد که انگلستان مقابل دشمن دیرینه خود آلمان که از قضا جوان ترین تیم تاریخ خود را نیز به همراه داشت متحمل شکست تحقیر آمیز 4 بر یک شد تا هواداران خود را به شدت عصبانی و سرخورده کند.

از طرفی دیگر رسانه های انگلیسی نیز به این راحتی ها دست از سر تیم ملی  کشورشان بر نمی دارند و انواع و اقسام انتقادات را نثار را این تیم می کنند.

اما نکته بسیارعجیب این است که مطبوعات انگلیسی در حمله ای رسانه ای به بازیکنان انگلستان گفته اند که خجالت بکشید و شرمسار باشید.

آیا واقعاً اینها همان بازیکنانی نیستند که در تیم های باشگاهی خود ستارگانی پر فروغ بودند و همین هواداران و رسانه ها از دیدن بازی آنها لذت می بردند.

پس واقعاً چه کسی باید شرمسار واقعی باشد؟ بازیکنان یا مربی که نتوانسته است این بازیکنان را به خوبی در کنار هم به هماهنگی برساند.

آری سرمربی سهم بیشتری در اتفاقاتی که رخ داد ایفا کرد و با عدم تسلط کافی موجبات این فاجعه را فراهم آورد.

سرمربی باید شرمسار تر باشد و بیشتر از همه خجالت بکشد.

کاپلوی همیشه پیروز حالا در تیم سه شیرها به حقیقتی تلخ رسید و شاید باید این تیم را ترک کند تا تلخی این ناکامی به کلی چهره اش را مخدوش نکند.

کاپلو آدم بزرگی است و بی شک می داند که مقابل برد باخت است. اما او این را هم باید بداند که شاید برد را بشود یک اتفاق نامید ولی به طور حتم از باخت باید به عنوان یک حقیقت نام برد.