عصر ایران - محمدجواد ظریف، وزیر خارجه پیشین کشورمان اخیراً یادداشتی نوشته که خلاصه اش این است: هدفگذاری ها ما باید بر اساس توانمندی هایمان باشد نه آرزهایمان.
آنچه وی نوشته است، نه یک ادعای عجیب و غریب است، نه فلسفه ای جدید و نه ابداعی نوین در اندیشه و ادبیات بشری. یک حرف معمولی است که هر عقل متعارفی قبولش دارد و حتی در ادبیات عامه نیز می گویند به اندازه گلیمت، پایت را دراز کن.
نکته اما اینجاست که در چند روز گذشته حملات عجیب و غریبی به ظریف شده است که گفته چرا این حرف را زدی؟ مثلاً کیهان نوشته که اگر ملت می‌خواستند بر اساس توانایی‌هایشان انتخاب کنند چگونه می‌توانستند انقلاب کنند؟
این نوشتار کوتاه در صدد دفاع از ظریف و پاسخ به منتقدان نیست، خود ظریف هم بیان خوبی دارد و هم قلم شیوایی، اگر خواست جواب شان را می دهد.
آنچه باعث شد این چند سطر نوشته شود اشاره به این است که ما در ایران هنوز در مرحله منازعه بر سر بدیهیات هستیم و در حالی که در دنیا دارند درباره روش های افزایش صادرات، بهره گیری از هوش مصنوعی در رفاه عمومی، بهره وری بیشتر صندوق های ذخیره ارزی، ارتقاء استانداردهای زیست محیطی، متد جدید جذب گردشگر و ... کار و صحبت می کنند، ما در ایران ، نه مباحثه که به سرو کله هم می زنیم که آیا باید به اندازه توانمندی هایمان آرزو کنیم یا نه، همین جور فله ای آرزو کنیم؟!
غم انگیز است و زیاده عرضی نیست!