عصر ایران؛ اهورا جهانیان - اگرچه هنوز 14 بازی تا پایان این فصل سری آ باقی مانده، ولی تیم فوتبال ناپولی با 18 امتیاز برتری نسبت به اینتر و میلان، احتمالا قهرمان لیگ فوتبال ایتالیا خواهد شد.
از دست رفتن قهرمانی ناپولی در این فصل، چیزی شبیه معجزه است. معجزه‌ای برای میلان یا اینتر و شاید هم آ اس رم. البته فوتبال همیشه مستعد معجزه است و اگر ناپولی نهایتا دستش از کاپ قهرمانی سری آ کوتاه بماند، کاری از دست ما برنمی‌آید جز اینکه یکبار دیگر در برابر فوتبال حیرت‌زده شویم.
در فصل 94-1993، بارسلونای یوهان کرایف 13 امتیاز از لاکرونیا عقب بود. با این حال کرایف بزرگ با هواداران بارسا وعدۀ قهرمانی داد. تماشاگران لاکرونیا هم از آن به بعد هر هفته با آب‌نبات به ورزشگاه می‌آمدند چراکه آن روزها کرایف برای سیگار نکشیدن، آب‌نبات در دهانش می‌گذاشت و روی نیمکت بارسا می‌نشست.
اما تمسخر کرایف مانع قهرمانی بارسا نشد. بارسلونا در هفتۀ آخر هم‌امتیاز لاکرونیا شد و به دلیل تفاضل گل بهتر، قهرمانی لالیگا را به چنگ آورد. دردناک‌تر اینکه، لاکرونیا در آخرین بازی‌اش، در دقیقۀ 90 یک ضربۀ پنالتی بدست آورد ولی هیچ کدام از بازیکنان این تیم جرات نکردند پنالتی را بزنند. نهایتا به‌به‌تو پشت توپ ایستاد و پنالتی را هدر داد و بارسا قهرمان شد!
بنابراین لوچانو اسپالتی، مربی ناپولی، و بازیکنان این تیم باید مراقب باشند که به سرنوشت لاکرونیا دچار نشوند. لاکرونیا تا کنون یکبار قهرمان لالیگا شده است (2000-1999) و آن قهرمانی از دست رفته در سال 1994، خاطرۀ تلخی در تاریخ این باشگاه است.
ناپولی نیز تا به حال دو بار در زمان مارادونا قهرمان سری آ شده (1987 و 1990) و امسال می‌تواند پس از 33 سال مجددا قهرمان ایتالیا شود. آن هم بدون مارادونا.
اگر یوونتوس با مجازات کسر 15 امتیاز مواجه نشده بود، الان یووه و میلان و اینتر هر سه 47 امتیازی بودند و در تعقیب ناپولی 65 امتیازی. به هر حال یک رقیب ناپولی از دور رقابت خارج شده و دو رقیب دیگر نیز کار دشواری برای رسیدن به ناپولی دارند.
باشگاه ناپولی 119 سال قبل تاسیس شده. ناپولی چهارمین تیم پرطرفدار فوتبال ایتالیا است اما تعداد قهرمانی‌هایش در لیگ ایتالیا در خور طرفداران پرشمارش نیست. قهرمانی در فصل جاری می‌تواند آغاز مجددی برای بزرگی کردن ناپولی در فوتبال ایتالیا و چه بسا فوتبال اروپا باشد.
مردم شهر ناپل فقط یکبار لذت قهرمانی در یک جام اروپایی را چشیده‌اند که آن هم باز در زمان مارادونا بوده که ناپولی در فینال جام یوفا در سال 1989 موفق شد در دو بازی رفت و برگشت، اشتوتگارت را شکست دهد.
گلی که یورگن کلنیزمن در آن فینال با ضربۀ سر برای اشتوتگارت زد و مهم‌تر از آن پاس گل بی‌نظیری که مارادونا با ضربۀ سر از بیرون محوطۀ جریمه برای کارنواله فرستاد، لحظات به یاد ماندنی آن فینال بودند. پاس گل مارادونا را می‌توانید با جستجوی گزیدۀ بازی برگشت ناپولی و اشتوتگارت در یوتیوب تماشا کنید. واقعا شگفت‌انگیز بود آن ضربۀ سر غیر قابل پیش‌بینی و بسیار قدرتمند و دقیق.
ناپولی پیراهن شمارۀ 10 خودش را به احترام مارادونا بازنشسته کرده است. از سال 2000. ورزشگاهش را نیز پس از مرگ مارادونا به نام وی نام‌گذاری کرده است. جشن قهرمانی در ورزشگاه دیه‌گو مارادونا در شهر ناپل، در غیاب مارادونای بزرگ، حتما خاطره‌ای فراموش نشدنی برای مردم شهر ناپل خواهد بود.
کسانی که در سال 1984، یعنی وقتی که مارادونا از بارسلونا به ناپولی آمد، بیست ساله بودند و شیفتۀ مارادونا، الان تقریبا 60 ساله‌اند.
آن جوانان 20 ساله، طی آن هفت سال حضور مارادونا در ناپولی، طبیعتا شیفته و عاشق دیه‌گوی نابغه شدند، ولی حقشان این نبوده که در این 33 سالی که مارادونا دیگر برای ناپولی بازی نمی‌کند، حتی یکبار هم لذت قهرمانی در سری آ برایشان تکرار نشود.
با این حال ناپولی در دهۀ اخیر سه بار قهرمان جام حذفی ایتالیا شده است. و این یعنی روند احیاء این تیم بندری از سال 2010 به این سو آغاز شده و با سرعت قابل قبولی هم در جریان است.
ناپل سومین شهر بزرگ ایتالیا است. مردم این شهر جنوبی، ایتالیایی را با لهجه‌ای به شدت متفاوت از ایتالیاییِ رایج حرف می‌زنند و به همین دلیل شمالی‌ها، یعنی میلانی‌ها و تورینی‌ها، و حتی رُمی‌های مرکزنشین، مردم ناپل را، دست کم قبلا، غیرایتالیایی و خارجی و پست می‌خواندند و تحقیرشان می‌کردند.
دوپاره شدن مردم ناپل در جریان بازی تاریخی ایتالیا و آرژانتین در نیمه‌نهایی جام جهانی 1990، که در ورزشگاه ناپولی برگزار می‌شد، ریشه در همین تحقیرها داشت. البته امروزه بعید است چنان جو شبه نژادپرستانه‌ای وجود داشته باشد. دست کم غلظتش به اندازۀ سابق نیست چراکه نژادپرستی یا هر چیزی شبیه این، در فوتبال اروپا تا حد زیادی مهار شده و روندی نزولی را طی می‌کند.
به هر حال بلوغ تاریخی ناپولی در گرو عبور این تیم از مارادونا است. ناپولی باید بتواند بدون مارادونا هم قهرمان سری آ شود و چنانکه پیداست این فصل اسبش را هم زین کرده که به این رؤیای بزرگ را جامۀ عمل بپوشاند. یوونتوس و میلان و حتی اینتر به اندازۀ کافی قهرمان سری آ شده‌اند. پس به امید قهرمانی ناپولی!
لوچانو اسپالتی: مربی ناپولی
این هم از عجایب است که تیم ملی آرژانتین وقتی قهرمان جهان شد که مارادونا رخ در نقاب خاک کشیده بود. و حالا این واقعه برای ناپولی هم در حال وقوع است! شاید باید سایۀ سنگین مارادونا از سر این دو تیم کنار می‌رفت تا بتوانند بدون او نیز در جایی که باید، قهرمان شوند.
شاید هم در غیاب مارادونا، بازیکنان آرژانتین و ناپولی انگیزه‌ای مضاعف پیدا کردند برای قهرمانی و شاد کردن مارادونا در جهان برین. هر چه هست، درود و دعای بسیاری از مردم دنیا، تا ابد بدرقۀ راه مارادوناست.