رشید بهاروند
چند روزی است که جامعه ایران ملتهب است و هرکس به شکلی قتل مونا (غزل) ، زن ۱۷ ساله اهوازی را محکوم می کند و فریاد وامصیبتا بلند است اما کمتر به ریشه یابی این واقعه پرداخته شده.
بی تعارف بگویم همه ما در قتل مونا و غزاله ها مقصریم و هیچ‌کس هم حق ندارد خود را مبرا از جنایتی که در اهواز صورت گرفت بداند.
چه کردیم و چرا باید هر از گاهی شاهد جنایتی باشیم که قلبمان را جریحه دار می کند؟ زنی ۱۷ ساله با کودکی یک ساله فجیعانه سربریده می شود و شوهر و پسر عمویش با افتخار در خیابان مانور می روند و مادر قاتل از بزه مقتول می گوید!
دختر در ۱۳ سالگی شوهر داده شده، به پسر عمویی که هرگز دوستش نداشته! تحت تاثیر القائات فردی به خارج کشور می رود عقده گشایی می کند! پدر و عمویش او را بازمی گردانند و خوب می دانند تعصبات با او چه خواهد کرد اما بدون توجه ، به مسلخش می برند!
قتل دختران و زنان در برخی اقوام در مناطقی از کشور به بهانه انحراف، مسبوق به سابقه است.
اگر زمانی که یک برادر و دو پسر عمو در ماهشهر دختر بی گناهی را به بهانه واهی " قصد ازدواجش با فردی که آنان نمی خواهند" کشتند و مثله کردند و یا در همان زمان فردی در یک روستای سوسنگرد ۱۹ نفر را کشت یا چندین دختر در جنوب ایلام خودسوزی کردند بدون جهت گیری ها و ملاحظات طایفه ای برخورد می شد شاید اکنون در مسلخِ مونا مرثیه سرایی نمی کردیم.
به حکم کدام قانون دختر عمو سهم پسر عموست؟ به حکم کدام قانون دختر ۱۳ ساله بدون رضایتش باید شوهر داده شود؟ به حکم کدام قانون اولیای دم مقتول نباید قصاص شوند؟ پاسخ قلب های شکسته و جریحه دار شده مردم ایران را چه کسی می دهد؟ حیثیت برباد رفته در عرصه های بین المللی را چطور بازسازی می کنیم؟
اینها همه اش ریشه در باورهای غلط و برخی سنت های قدیمی دارد ، سنت هایی که خوب و بدشان در درون قبیله و طایفه باقی می ماند اما اکنون و با گسترش ارتباطات مجالی برای کتمان و پنهان کردن برخی آداب و سنت ها باقی نمانده است. جامعه فریاد می زند ای انسانها! ای بزرگان ! ای فرهیختگان! در قوانین و سنن تجدید نظر کنید. زنان و دختران حق دارند انتخاب کنند، اگر دختری حاضر نشد زیر فشار خانواده به عقد کسی که دوستش ندارد دربیاید خلاف نکرده، اگر ملجاء و پناهگاهش قانون شد محال است او فرار کند اما اگر خانه برایش امن شد و قانون حامی اش گشت میزان فرار و خطا و خودکشی و خیلی اقدامات هنجارشکنانه صورت نخواهد گرفت.
بجاست بزرگان عزیز طوایف، نگاههای سنتی را کنار گذاشته و سرعت تغییر افکار را با سرعت جامعه هماهنگ کنند که این نه تنها آسیبی به قوم و طایفه شان نمی رساند بلکه آنرا پویاتر و فهیم تر به دنیا معرفی خواهد کرد.
ضروری است بزرگان و تاثیرگذاران در فرهنگ ها در گام های انسانی، هر دوسوی وقایع را ببینند، حاکم و محکوم هر کدام حقی دارند هرگز یک طرفه قضاوت نکنیم و با اجرای عدالت نشان دهیم دینمان و مذهبمان و سنت هایمان مترقی است ، مبادا تکرار فجایع باعث وهن دین و مذهب و باورهایمان شود. به امید روزی که هرگز شاهد تکرار فجایعی که طی سال های اخیر در خوزستان و ایلام و مازندران و خراسان بوقوع پیوسته نباشیم.
به امید روزی که حقوق حقه همه دختران و زنان از درون خانه رعایت و به جامعه بسط داده شود و شاهد اسید پاشی ها تضییع حقوق افراد بخصوص بی پناهان نباشیم.