عصر ایران؛ سروش بامداد- فارغ از این که اتفاق بی‌سابقۀ ساعت 15 روز هفتم بهمن در چند شبکۀ تلویزیونی و رادیویی صدا و سیمای جمهوری اسلامی (پخش 10 ثانیه‌ای تصاویر و سخنانی علیه جمهوری اسلامی) هک یا رخنۀ اینترنتی بوده یا نفوذ شخص یا اشخاصی که از توجه مدیران سازمان به ظاهر و ابراز وفاداری استفاده کرده و محرم تلقی شده‌اند یا کسی یا کسانی با جابه جا کردن باکس آگهی خواسته‌اند اصطلاحا توی کاسۀ مدیران جدید بگذارند، برای اهل رسانه یک پرسش جدی پدید آمده است:
این که چرا اگر این اتفاق در رسانۀ بخش خصوصی رخ دهد خاصه نشریات مکتوب که امکان حذف و اصلاح بعد از چاپ را ندارند به دشواری می‌توانند ثابت کنند خطایی رخ داده و تعمدی در کار نبوده ولی از صدا و سیمایی‌ها مسموع است؟
ساده نباشید از اینا همه کار برمیاد
1- توجیه گران طرح صیانت و محدود و فیلتر کردن اینترنت
2- نفوذیهای داخل صدا و سیما که خود را سوپر انقلابی جا زده اند.
حالا چطور کسی میتونه بره در عموق صدا و سیما و فایلی جابزاره فقط از یک سناریوی داخلی برمیاد نه خارجی !
اما یکی بحث خودی و غیر خودی است، صدا و سیما خودی است
و دوم بحث اعتماد، حکومت به سایر رسانه ها اعتماد ندارد
و سوم که شاید توجیه حکومت هم باشه، چون جایگزینی وجود ندارد امکان بستن صدا و سیما یا شبکه 1 وجود ندارد و این رسانه مورد نیاز حاکمیت است. ولی بستن فلان روزنامه یا نشریه مشکلی برای برقراری ارتباط حاکمیت ایجاد نمیکند فقط دسترسی بخشی از مردم به یک رسانه قطع میشه