عصر ایران؛ سروش بامداد- فارغ از این که اتفاق بیسابقۀ ساعت 15 روز هفتم بهمن در چند شبکۀ تلویزیونی و رادیویی صدا و سیمای جمهوری اسلامی (پخش 10 ثانیهای تصاویر و سخنانی علیه جمهوری اسلامی) هک یا رخنۀ اینترنتی بوده یا نفوذ شخص یا اشخاصی که از توجه مدیران سازمان به ظاهر و ابراز وفاداری استفاده کرده و محرم تلقی شدهاند یا کسی یا کسانی با جابه جا کردن باکس آگهی خواستهاند اصطلاحا توی کاسۀ مدیران جدید بگذارند، برای اهل رسانه یک پرسش جدی پدید آمده است:
این که چرا اگر این اتفاق در رسانۀ بخش خصوصی رخ دهد خاصه نشریات مکتوب که امکان حذف و اصلاح بعد از چاپ را ندارند به دشواری میتوانند ثابت کنند خطایی رخ داده و تعمدی در کار نبوده ولی از صدا و سیماییها مسموع است؟
اما یکی بحث خودی و غیر خودی است، صدا و سیما خودی است
و دوم بحث اعتماد، حکومت به سایر رسانه ها اعتماد ندارد
و سوم که شاید توجیه حکومت هم باشه، چون جایگزینی وجود ندارد امکان بستن صدا و سیما یا شبکه 1 وجود ندارد و این رسانه مورد نیاز حاکمیت است. ولی بستن فلان روزنامه یا نشریه مشکلی برای برقراری ارتباط حاکمیت ایجاد نمیکند فقط دسترسی بخشی از مردم به یک رسانه قطع میشه
حالا چطور کسی میتونه بره در عموق صدا و سیما و فایلی جابزاره فقط از یک سناریوی داخلی برمیاد نه خارجی !
1- توجیه گران طرح صیانت و محدود و فیلتر کردن اینترنت
2- نفوذیهای داخل صدا و سیما که خود را سوپر انقلابی جا زده اند.
ساده نباشید از اینا همه کار برمیاد