عصرایران؛ احسان محمدی- عبدالله ویسی اگر در کانادا به دنیا می آمد احتمالاً می توانست شکارچی گوزن بشود. یک شکارچی ساکت، مرموز اما باهوش که تمام هفته را لای بوته ها قایم شود و بعد با یک شلیک بهترین شکار هفته را روی دوشش بیندازد و برود به سمت خانه!
در حالیکه روزنامه هواداری پرسپولیس روز پنجشنبه با لهجه بختیاری تیتر زده بود: «بُرد سی خومونه»، آنچه جمعه شب در ورزشگاه آزادی رخ داد نشان داد که تیتر «بُرد برای ماست» قبل از بازی فقط یک خیالبافی شاعرانه بوده است. در سه سال گذشته شاید بعد از مهدی طارمی کاری ترین ضربه به پرسپولیس را عبدالله ویسی زده است. سه سال پیش با استقلال خوزستان به لطف تفاضل گل جام قهرمانی را از کف قرمزها ربود و دیشب باز ثابت کرد که مربی باهوشی است.
شاگردان ویسی در یک بازی درگیرانه موفق شدند یک امتیاز را از تیمی کسب کنند که در این سه سال به بی رحمی شهرت پیدا کرده است، تیمی که جمعه عصر، بیش از اندازه مهربان بود و زور گل زدن نداشت.
نفت مسجد سلیمان و پرسپولیس به تساوی بدون گل دست یافتند تا قرمزها از صدر به رده سوم لیز بخورند. اتفاقی که دوباره باعث شعله ور شدن منتقدان برانکو شد که می گویند او دیر و بد تعویض می کند، برنامه ای برای تغییر بازی ندارد و به محض مهار بازیکنان کلیدی اش تیم رو به سانترهای کج و کوله از جناحین می آورد که عموماً به مقصد نمی رسند و وقت به سود حریف سپری می شود. دست برانکو رو شده و شانس هم از او رو برگردانده است و ...
در سوی دیگر اما کسانی به عبدالله ویسی خرده گرفتند که تیمش ضدفوتبال بازی کرده و با وقت کشی و از نفس انداختن بازی، یک فوتبال نازیبا ارائه کرده است. اما آیا واقعاً انتظار داریم که تیم ها مقابل پرسپولیس بازی رو به جلو و باز ارائه کنند و با چند گل شکست بخورند تا فوتبال زیبا شود؟
درست یا غلط این هم شیوه ای در فوتبال است که تیم های ضعیف تر، مثل بوکسوری هستند که مقابل حریف قوی قرار گرفته، گارد بسته می گیرد و تلاش می کند مُشت های کمتری بخورد و تمام زورش را برای یک لحظه خطای حریف باقی می گذارد. به همین شیوه نفت مسجد سلیمان از تهران یک امتیاز طلایی گرفت و رفت، هواداران پرسپولیس که از شکست استقلال سرمست بودند از این لغزش آزرده شدند اما آنها به نیم فصل دوم و پیوستن ستاره ها امیدوارند. آقای طارمی! چه کردی با پرسپولیس!
هفته چهارم را اما باید به نام امیر قلعه نوئی نوشت. هیچکس مثل او جاده پرپیچ و ختم منتهی به فتح لیگ را نمی داند. سپاهان با نتیجه 2-1 حریف سنتی اش ذوب آهن را شکست داد تا هواداران این تیم دوباره سراغ کوک کردن شعار قدیمی شان بروند:« ما سپاهانیم و حالا حالا قهرمانیم». شاید هنوز زود باشد اما تجربه نشان داده که هر جا امیر قلعه نویی باشد آنجا بوی قهرمانی می دهد. روزهای دشواری در آینده حریفان این تیم است.
نبرد دو خوزستانی ( استقلال و صنعت نفت) یک فوتبال تمام عیار بود. جایی که اندکی به بالا رفتن میانگین گل زده در لیگ کمک کرد. تساوی 2-2 خوزستانی ها اگر چه خیلی در رتبه آنها تاثیرگذار نبود اما نشان داد وقتی مقابل هم قرار می گیرند غریزی بازی می کنند، تهاجمی و بدون ترس، تماشاگرپسند و سرخوشانه. فوتبالی که ایرانی ها می پسندند. گل جاسم کرار با پیراهن صنعت نفت را یک بار دیگر ببینید. این بازیکن اگر به جای عصیان، کمی بیشتر روی فوتبال تمرکز می کرد می توانست بهترین خارجی تاریخ لیگ ما باشد.
بالاخره باد به پرچم تبریزی ها هم وزید. آنها اشکان دژاگه را روی سکوها حسای تشویق کردند، مسعود شجاعی که هفته گذشته تحت فشار قرار گرفته بود یک پاس طلایی داد تا دانیال اسماعیلی فر تک گل سه امتیازی شان را مقابل سایپا به ثمر برساند. یک پیروزی مقابل 60 هزارنفر که تراختور را تنها نگذاشتند باعث گرم تر شدن کوره لیگ شد گرچه علی دایی به نظر دارد به شیب نزولی معمول و تکراری اش در هفته های میانی نزدیک می شود.
پرونده هفته چهارم با صدرنشینی یحیی گل محمدی و پدیده بسته شد. امیر قلعه نویی، برانکو، تارتار، پورموسوی، جلالی، شفر و ... در رتبه های بعدی کمین کرده اند. تیم شکارچی گوزن در رده چهاردهم ایستاده است. فکر می کنید ذره ای برایش اهمیت دارد؟ نه! آنها این هفته را با لذت کسب یک امتیاز از تهران تمرین می کنند تا هفته آینده به مازندران بروند. جایی که نساجی تشنه پیروزی است. تشنه اولین بُرد در لیگ برتر.