عصرایران؛ احسان محمدی- صادق زیباکلام کماکان روی ایده‌اش در مورد تیم ملی فوتبال ایران پافشاری می‌کند. شاید کمی هم لجبازانه. او دیروز در گفت و گو با روزنامۀ سازندگی حرف‌های 6 ماه قبلش را تکرار کرد. اینکه دوست ندارد تیم ملی ایران در جام جهانی پیروز شود چون «وقتی در فوتبال برنده می شویم احساس کاذبی به ما دست می‌دهد و درباره جایگاه و وضعیت خودمان از حقیقت و واقعیت دور می‌شویم».
او معتقد است این پیروزی‌ها باعث می‌شود بخشی از حاکمیت تا مدت‌ها بر موج آن سوار شود و فراموش کنیم چه کاستی های بزرگی در کشور وجود دارد. فارغ از اینکه با او هم عقیده باشید یا نه، نمی توان این حقیقت را کتمان کرد که بیشتر ما به «سه امتیاز» در «سه بازی» نگاه می کنند، به آن 90 دقیقه ها و بس!
این درحالی است که ماجراهای مهم اتفاقاً در سایه رخ می دهند، جایی که دوربین‌ها کمتر توان نشان دادنش را دارند، جایی که اقتصاد خودش را بر بدنه ورزش چنان تحمیل کرده که گویی تمام «بازی های» جام جهانی بخش حاشیه آن است. همان زاویه‌ای که عادت کرده ایم یا عادت‌مان داده‌اند چندان به آن توجه نکنیم! اما شما این روزها به اخبار حاشیه‌ای جام جهانی دقت کنید، زیر پوست این «بازی ها» اتفاقاً «بازی ها» ی واقعی‌تری در جریان است.
آمار منتشره در خصوص کشورهایی که بیشترین تعداد بلیت را برای تماشای بازی های جام جهانی روسیه خریده‌اند جالب توجه است. بعد از روس‌های میزبان که به صورت طبیعی بیشترین بلیت ها را خریداری کرده اند این آمریکایی هستند که در رده دوم قرار گرفته‌اند!
آمریکا! مردمی که حتی کشورشان در این مسابقات حضور ندارد و شهره اند به اینکه «فوتبال» ورزش محبوب شان نیست و بیشتر شیفته بسکتبال و البته «فوتبال آمریکایی» هستند. آنها اینجا چه‌کار می کنند؟ برزیل، کلمبیا، آلمان، مکزیک، آرژانتین، پرو، چین، استرالیا و انگلیس در رتبه های بعدی این جدول قرار دارند.
آمریکا و روسیه سال ها در جنگ سرد علیه هم تبلیغ کردند. خرس علیه عقاب. قهرمان‌های صورت سنگی و بی رحم روسی علیه اسطوره‌های مهربان و سختکوش آمریکایی. راکی و رمبو! جنگ فضایی، رقابت در سفینه ها، در روزنامه‌ها، در گرو‌کشی کشورها، در تشکیل بلوک شرق و غرب، جاسوسی علیه هم و .... حالا آمریکایی پا روی سنگفرش های خیابان های مسکو می‌گذارند. مک دونالدو و کوکاکولا همه جا را فتح کرده‌اند و ...
این البته به معنی پایان تمام تخاصم ها نیست. حتی وقتی دو کشور گفتند موشک هایشان را دیگر به طرف هم نشانه نمی روند و دو دوست به شمار می‌روند. با این همه کسی باور نمی‌کند که زیر نقاب مرموز ولادمیر پوتین و ماسک دونالد ترامپ همه چیز دوستانه و با لبخند پیش برود. دو ابرقدرت هیچوقت نمی‌توانند دوستان دائم، وفادار و قابل اعتماد هم باشند اما با احتیاط به هم نزدیک می شوند و از لقمه هم نان بر می دارند.
اینکه آمریکایی ها برای لذت بردن از جام جهانی و حاشیه های آن به روسیه می آیند برخلاف شعارهایی که صرفاً مصرف داخلی دارد نشانه دیگری از رونق اقتصادی و البته سبک زندگی این مردم برای شاد زیستن است. طبعاً نگران افزایش قیمت دلار! نیستند و خیلی هم وارد مناقشه های سیاسی حتی در داخل کشورشان هم نمی شوند، می خواهند از فرصت کوتاه عمر لذتی ببرند.
این روزها به اخبار حاشیه ای جام جهانی بیشتر از رد و بدل شدن توپ از خطر دروازه ها، آفساید و امتیاز دقت کنیم!
نوشته هاتون رو دوست دارم و دنبال میکنم
اولین با ر که به جدول مذکور نگاه کردم دقیقا همین مطالب از ذهنم گذشت و بسیار با شما هم عقیده ام.