وزیر بعدی آموزش و پرورش حتماً تفاوت انسان و کفش را می داند!

عصر ایران؛ جعفر محمدی- این که وزیر آموزش و پرورش چه کسی باشد، حتماً مهم است ولی مهم تر از آن، برنامه هایی است که وزیر جدید آموزش و پرورش می خواهد به استنادشان از مجلس رأی اعتماد بگیرد.

آموزش و پرورش، یکی از بزرگ ترین مجموعه های کشور است که دامنه آن از قلب تهران تا دور افتاده ترین مناطق عشایری امتداد دارد. هزاران پست مدیریتی از وزارت گرفته تا مدیر مدرسه روستایی در این مجموعه عریض و طویل وجود دارد که همین امر، اغلب سهم خواهی و اختلافات فراوانی را بر می انگیزد؛ حضور حدود یک میلیون پرسنل در آموزش و پرورش، کار اداره آن را بسیار پیچیده کرده است؛ به همه این ها بیفزایید حدود 12 میلیون دانش آموز و خانواده های آنان و نیز انبوه مشکلات تلنبار شده، از مدارس فرسوده تا تنگناهای مالی و ... را.

همه این عوامل دست به دست هم داده اند تا آموزش و پرورش ایران، به مجموعه ای سنگین وزن و کُند تبدیل شود که هنر اصلی وزیرانش این شده که بتوانند به امور روزمره رسیدگی کنند و هیچ تحولی را در آن رقم نزنند.
نتیجه نیز همین است که همه خانواده ها و فرزندان شان لمس می کنند:
- روش های تدریس قدیمی و منسوخ شده
- انباشت محفوظات به درد نخور و موقت در ذهن دانش آموزان
- عدم آموزش مهارت های زندگی به نسل آینده
- کشتن استعدادهای کودکان و نوجوانان در سیستم کارخانه ای و پادگانی مدارس
- تباه کردن کودکی، نوجوانی و شادمانی دانش آموزان
- گسترش استرس نهادینه شده در میان دانش آموزان و خانواده ها
- بی برنامگی مطلق برای کودکان زیر 6 سال
- هدر دادن منابع مالی عمومی و خصوصی
- ایجاد رخوت در معیشت و مهارت معلمان
- و ...

وزیر آینده آموزش و پرورش، هر که می خواهد باشد، اصلاح طلب یا اصولگرا، اعتدالی یا بی طرف. مهم این است که به "انقلاب در آموزش و پرورش" باور داشته باشد و در عین حال، آنقدر دلسوز ، شجاع و البته با عرضه باشد که این انقلاب درونی را کلید بزند و هدایت کند.

بی هیچ تردیدی، ادامه وضعیت کنونی آموزش و پرورش به تباهی آینده ایران خواهد انجامید. آموزش و پرورش امروز ایران مانند خط تولید کفش شده است که می کوشد همه آنچه تحویل می گیرد را به شکلی یکسان و حداکثر در سایزهای مختلف بیرون بدهد و این در حالی است که حتماً وزیر بعدی هم می داند بین انسان و کفش، تفاوت های زیادی وجود دارد!

وزیر بعدی و همکارانش، اگر عاقل و دلسوز باشند، می دانند که برای زیر و رو کردن نظام آموزشی ایران، نیازی ندارند چرخ را از نو اختراع کنند. دنیا پر است از الگوهای موفق آموزشی که می توان با استفاده از آنها و بومی سازی، در زمانی کوتاه، نسل آینده را از تباهی محتوم، نجات داد.
این راهی است که پیشتر، کشورهایی مانند کره جنوبی و سنگاپور با الگوگیری از تجربیات موفق کشورهای اسکاندیناوی توانسته اند حتی از دانمارک و فنلاند هم پیشی بگیرند و در صدر کشورهای دارای برترین سیستم آموزشی قرار بگیرند.

نمایندگان مجلس، اگر میهن و فرزندان این کشور را دوست دارند، باید از کاندیدای وزارت آموزش و پرورش بپرسند چه طرح اجرایی برای انقلاب و تحول اساسی نظام آموزشی کشور دارد؟ و آیا قرار است در پایان چهار سال وزارتش، همین ساختار فشل کنونی را تحویل دهد؟ یا تحولی اساسی، علمی و بهره مند از تجربیات جهانی در آن به وجود آورد؟ و قرار است رتبه سیستم آموزشی ایران چند پله در رده بندی جهانی بهبود یابد؟

رئیس جمهور، وزیر و نمایندگان مجلس بدانند که ادامه وضع موجود در آموزشو پرورش، معنایی جز خیانت تمام عیار به آینده ایران ندارد.