عصرایران_ در فرهنگ ایرانی اصولاً آنقدر که به گفتار و واژه ها دقت می شود کمتر در مورد حرکات بدن یا آنچه بادی لنگویچ گفته می شود دقت می کنیم و ظرافت هایش را در نظر می گیریم.
هیچ وقت در یک جمع برای نشان دادن کسی، انگشت مان را به طرف او دراز نکنیم. رفتار مودبانه ای نیست. می توانیم بگویم: همون آقایی که ردیف سوم نشسته و گلدان کنارشه.
یا یک نشانه در مورد لباسش یا حتی ظاهرش را آرام به بغل دستی مان بگوییم. اما نشان دادن با انگشت اشاره که حتی در میان برخی از مدیران ارشد هم دیده می شود را در جمع های خودمانی هم تکرار نکنیم.
انگشتمون ممکنه بره تو چش طرف؟